الگو:صفحهٔ اصلی/مدخل برگزیده: تفاوت میان نسخه‌ها

[[امام باقر]] {{ع}} [[روز جمعه]] اول [[ماه رجب]] سال ۵۷ﻫ. در [[مدینه]] به [[دنیا]] آمد و نام مبارکشان [[محمد]] است. پدر ایشان [[امام زین‌العابدین]]{{ع}} و مادر ارجمندش "ام عبدالله"  فاطمه ـ دختر [[امام حسن مجتبی]]{{ع}} ـ است؛ لذا از این جهت در میان [[اهل بیت]]{{عم}} او نخستین کسی است که از نظر نسب پدری و مادری، [[علوی]] و فاطمی است. [[پیامبر اسلام]]{{صل}} به ایشان [[لقب]] "باقرالعلوم" را ارزانی فرمود، به معنای شکافنده علوم و کنیه ایشان ابوجعفر است.

[[امام باقر]]{{ع}} در روزگار طفولیت بود که همراه کاروان جد گرامی‌اش، [[امام حسین]]{{ع}}، به [[کربلا]] رفت. آن [[امام]] ارجمند{{ع}} چهار سال با [[امام حسین]]{{ع}} و سی و چهار سال با پدر گرامی‌اش زیست و در سال ۹۵ﻫ. به [[امامت]] رسید و حدود بیست سال [[امامت]] کرد. [[حاکمان]] معاصر [[امامت]] او عبارت‌اند از: [[ولید بن عبدالملک]]، [[سلیمان بن عبدالملک]]، [[عمر بن عبدالعزیز]]، [[یزید بن عبدالملک]] و [[هشام بن عبدالملک]].

مهم‌ترین ویژگی روزگار [[امامت]] [[امام باقر]]{{ع}} آن بود که فرصتی برای راه انداختن نهضتی [[علمی]] و [[فکری]] پیش آمد. بیشتر دوران زندگانی [[امام باقر]]{{ع}} در [[زمان]] [[قدرت]] [[آل مروان]] از [[بنی امیه]] سپری شد. دورانی بود که [[مروانیان]] اوج قدرت را تجربه می‌کردند و پایان دوران [[امامت]] [[حضرت باقر]]{{ع}}، همزمان شد با نشانه‌های ضعفِ قدرت بنی امیه. همین موضوع باعث شد که امام باقر{{ع}} و سپس [[امام صادق]]{{ع}} فرصت مناسبی برای بیان معارف ناب [[اسلامی]] بیابند. [[امام]] از این فرصت بهره جست و شاگردان برجسته‌ای [[تربیت]] کرد و فرهنگ شیعی و آموزه‌های راستین [[اسلام]] را گسترانید.

عصر [[امامان معصوم]]{{عم}} را دو دوره دانست: یکی دوره تثبیت و دیگر دوره ترویج. [[امامت]] [[امام باقر]]{{ع}} در دوره دوم جای داشت و وقت آن بود که [[تعالیم دینی]] از حلقه شیعیانی محدود به‌ عرصه گسترده [[جامعه اسلامی]] راه یابند و آموزه‌های [[شیعی]] در چارچوبی منطقی، آشکارا پدیدار گردند.

[[امام باقر]]{{ع}} برای بهره بردن از فرصت پیش آمده، دو شیوه برگزید:

#[[آموزش و پرورش]] شاگردان مستعد و تشکیل حوزه [[علمی]]؛ از معروف‌ترین شاگردان برجسته او می‌‌توان از ابان بن تَغلب، زُراره، [[کمیت اسدی]] و [[محمد بن مسلم]] نام برد.

#آشنا ساختن عموم [[مردم]] با تعالیم راستین [[دینی]] از گذر سخنرانی، جلسه‌های [[علمی]] ـ [[دینی]]، مباحثه با اهل فِرَق و اعزام مبلغ به میان [[مردم]].

حکام [[اموی]]، سرانجام از فعالیت‌های [[امام]]{{ع}} به بیم افتادند و [[هشام بن عبدالملک]]، دهمین [[حاکم]] [[اموی]] [[فرمان]] داد تا ابراهیم بن ولید، با زهری کشنده [[امام باقر]]{{ع}} را مسموم کند. [[امام]] در هفتم ماه ذی‌الحجه ۱۱۴ﻫ. در ۵۷ سالگی به [[شهادت]] رسید و پیکر پاکش در [[قبرستان بقیع]] [[مدینه]] به خاک سپرده شد.