سیره قضایی امام مهدی: تفاوت میان نسخه‌ها

از موضوعاتی که [[روایات]] پرشماری دربارۀ آن نقل شده است، چگونگی [[قضاوت امام زمان]]{{ع}} میان [[مردم]] و [[حل مشکلات]] قضائی [[انسان]] است. شیوۀ [[قضاوت حضرت مهدی]]{{ع}} با آنچه در نظام‌های قضائی بشری مرسوم است، تفاوت بنیادی دارد. آن [[حضرت]]{{ع}} با شواهد و [[دلایل]] ظاهری قضاوت نمی‌کند؛ بلکه معیار [[قضاوت مهدوی]]، [[علم باطنی]] است. [[امام]]{{ع}} با دیدن هر کس، به درون او راه می‌یابد و می‌داند چه کس بر [[حق]] است و چه کس بر [[باطل]]. حضرت مهدی{{ع}} از دانشی [[الهی]] بهره‌مند است که از گذر آن حتی میان [[اهل کتاب]] به کتاب ایشان قضاوت می‌کند<ref>بحارالانوار، ج ۵۱ ص۲۹.</ref>. در روایتی از [[امام صادق]]{{ع}} نقل است: «[[قائم]] به [[حکم]] [[داوود]] و [[آل داوود]] و [[سلیمان]] [[داوری]] می‌کند و [[بینه]] [[طلب]] نمی‌کند»<ref>{{متن حدیث|إِذَا قَامَ قَائِمُ آلِ مُحَمَّدٍ{{ع}}حَکَمَ بَیْنَ النَّاسِ بِحُکْمِ دَاوُدَ لَا یَحْتَاجُ إِلَی بَیِّنَة}}؛ بحارالانوار، ج، ۵۲، ص۳۳۹.</ref>

[[خداوند]] به او [[الهام]] می‌کند و بر اساس [[علم]] خویش به داوری برمی‌خیزد و هر قومی را به آنچه پنهان می‌دارند، [[آگاه]] می‌سازد. [[دوست]] را از [[دشمن]]، به چهره بازمی‌شناسد<ref>بحارالانوار، ج ۵۲، ص۳۳۹.</ref>. از برخی روایات برمی‌آید امام{{ع}} برای قضاوت نمایندگانی به این سوی و آن سوی [[جهان]] می‌فرستد و آنان با [[تعالیم]] و به [[یاری]] آن حضرت{{ع}} از گونه‌ای [[علم غیبی]] برخوردارند و در قضاوت از آن بهره می‌گیرند<ref>بحارالانوار، ج ۵۲، ص۳۳۹.</ref>.<ref>ر.ک: [[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص۲۹۰.</ref>