رابطه قرآن با نفس: تفاوت میان نسخه‌ها

==رابطه [[قرآن]] و [[نفوس]] [[انسانی]] در "[[حکمت]] متعالیه"==

*[[ملاصدرا]]، بنا بر اصول [[حکمت]] متعالیه، بعد از [[تبیین]] مراتب [[قرآن]] و [[نفوس]] [[انسان]]، در [[تبیین]] چگونگی رابطه مراتب این دو با یکدیگر می‌گوید: {{عربی|وبالجملة ان للقرآن درجات ومنازل كما للانسان وأدنى مراتب القرآن وهو ما في الجلد والغلاف كأدنى مراتب الانسان وهو ما في الإهاب والبشرة وللقرآن في كل مرتبه ومقام حمله يحفظونه ويكتبونه ولا يمسونه الا بشرط طهارتهم عن حدثهم أو عن حدوثهم ونزاهتهم وانسلاخهم عن مكانهم أو عن امكانهم والقشر من الانسان لا يدرك الا القشور من القرآن والانسان القشري من الظاهرية لا يدرك الا المفهومات القشرية والنكات البيانية والاحكام العملية والسياسات الشرعية}}.

*دراین راستا باید [[عنایت]] داشت که اگر [[قرآن]] در مقامی علیّ و [[کریم]] است و در سیر نزولی نیز به وسیله سفیرانی [[کریم]] و [[شریف]] حمل می‌گردد و در صحیفه‌هایی مطهّر و مکرَّم مضبوط است{{متن قرآن|كَلَّا إِنَّهَا تَذْكِرَةٌ فَمَنْ شَاءَ ذَكَرَهُ فِي صُحُفٍ مُكَرَّمَةٍ مَرْفُوعَةٍ مُطَهَّرَةٍ بِأَيْدِي سَفَرَةٍ كِرَامٍ بَرَرَةٍ}}<ref> «نه چنین است؛ آن (قرآن) به راستی یادکردی است که هر کس خواهد از آن پند می‌گیرد در اوراقی ارجمند است والا رتبه و پاک به دست نویسندگانی که ارجمند و نیکویند» سوره عبس، آیه ۱۱-۱۶.</ref>، طبعاً می‌باید بر نفوسی [[شریف]] و مکرّم و مطهّر عرضه گردد و در قلوبی بلندمرتبه و [[کریم]] جای گیرد.

*با توجّه به این مقدّمات، روشن می‌شود که عالی‌ترین مراتب [[قرآن]]، اختصاص به عالی‌ترین [[انسان‌ها]]، یعنی "[[انسان کامل]]" دارد؛ کسی که نفسش در اشرف مدارج انسانیّت مستقر است و [[فطرت الهی]]] او در [[بهترین]] و روشن‌ترین [[مقام]] تجلّی نموده است. چنین مرتبه‌ای از [[نفوس]] [[انسانی]]، عین [[عقل]] و [[ایمان]] و [[اسلام]] است؛ کسی که از یک سو متعلّم به همه اسماء [[الهی]] است و در نتیجه، واجد [[علوم]] اوّلین و آخرین است و حاملی [[امین]] در حمل [[امانت]] [[ولایت الهی]] است و از سوی دیگر، بنا بر [[اتّحاد]] ظرف و مظروف، صاحب [[مقام ولایت]] و [[خلافت الهی]] بر خلایق و [[هادی]] آنان به سوی [[حقیقت توحید]] است<ref>[[محمد تقی فیاض‌بخش|فیاض‌بخش]] و [[فرید محسنی|محسنی]]، [[ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۱ (کتاب)|ولایت و امامت از منظر عقل و نقل]]، ج۱، ص۳۶۲-۳۶۵.</ref>.