تجلی توحید در نظام امامت (کتاب): تفاوت میان نسخه‌ها

در معرفی این کتاب آمده است: «بررسی [[اهداف]] [[ادیان الهی]] و [[تطبیق]] آن با [[نظام]] [[امامت]] است. نویسنده اهداف تمام [[ادیان الهی]] را [[توحید]] [[خالص]] و دوری از [[شرک]] و [[کفر]] دانسته و [[اسلام]] را در این میان، شاخص‏‌ترین [[دین]] که بیانگر کامل‌‏ترین [[درجه]] [[توحید]] است، معرفی می‏‌کند. وی یکی از شعبات [[توحید]] را [[امامت]] و [[ولایت]] شمرده است؛ چراکه اصل [[حکومت]] و [[ولایت]] از آن خداست و او این [[مقام]] را به برخی انسان‌‏های والا به عنوان [[امام]] و ولی واگذار کرده است و تمام حکومت‏‌هایی که ولایتشان از طرف [[خداوند]] تنفیذ نشده باشد، [[باطل]] و در [[حکم]] [[طاغوت]] هستند. به نظر وی، معنای [[توحید]] و [[شرک]] نورزیدن به [[خداوند]]، یعنی نپذیرفتن [[نظام]] دیگری غیر از [[نظام]] [[امامت]] که [[نظام الهی]] است. وی در ادامه به این دو [[پرسش]] پاسخ گفته است: آیا [[اذن الهی]] بر [[ولایت]] کسی وجود دارد یا نه؟ اگر وجود دارد، به چه کسانی [[تفویض]] شده است؟ در بحث پایانی، نگارنده نتیجه گرفته که در [[نظام]] [[امامت]] [[شیعه]] (۱۱ [[امام]] اول) [[توحید]] به معنای کامل کلمه و به طور بالفعل [[ظهور]] و تجلی پیدا نکرد و تجلی کامل آن به عهده [[حکومت]] [[امام مهدی]]{{ع}} در [[آخرالزمان]] گذارده شده است<ref name=p1></ref>.