رؤیت: تفاوت میان نسخه‌ها

#{{متن قرآن|أَفَرَأَيْتَ مَنِ اتَّخَذَ إِلَهَهُ هَوَاهُ وَأَضَلَّهُ اللَّهُ عَلَى عِلْمٍ}}<ref>«آیا آن کس را دیدی که هوای (نفس) خود را، خدای خویش گرفته است و خداوند او را از روی آگاهی به حال وی در گمراهی واگذاشته و بر گوش و دل او مهر نهاده و بر چشم او پرده‌ای کشیده است؟ پس چه کسی پس از خداوند او را رهنمون خواهد شد؟ آیا پند نمی‌گیرید؟» سوره جاثیه، آیه ۲۳.</ref>.».. [معنای "اله" گرفتن "هوی"]در [[تفسیر]] [[المیزان]] چنین آمده است از ظاهر سیاق چنین بنظر می‌رسد که جمله "أ فرأیت" در [[مقام]] شگفت‌انگیزی شنونده است، می‌خواهد بفرماید: آیا تعجب نمی‌کنی از کسی که حالش چنین حالی است‌؟ و مراد از جمله "{{متن قرآن|اتَّخَذَ إِلَهَهُ هَوَاهُ}}<ref>«آیا آن کس را دیدی که هوای (نفس) خود را خدای خویش گرفته است؟ و آیا تو بر او مراقب می‌توانی بود؟» سوره فرقان، آیه ۴۳.</ref>" از آنجا که کلمه "الهه" مقدم بر کلمه "هواه" آمده، (با اینکه می‌توانست بفرماید کسی که هوای خود را خدای خود گرفته)، این است که بفهماند چنین کسی می‌داند که اله و خدایی دارد که باید او را بپرستد - و او [[خدای سبحان]] است: و لیکن به جای [[خدای سبحان]] هوای خود را می‌پرستد، و در جای [[خدا]] قرار داده اطاعتش می‌کند. پس چنین کسی آگاهانه به [[خدای سبحان]] [[کافر]] است، و به همین جهت دنبال جمله مورد بحث فرمود: «"{{متن قرآن|وَأَضَلَّهُ اللَّهُ عَلَى عِلْمٍ}}<ref>«آیا آن کس را دیدی که هوای (نفس) خود را، خدای خویش گرفته است و خداوند او را از روی آگاهی به حال وی در گمراهی واگذاشته و بر گوش و دل او مهر نهاده و بر چشم او پرده‌ای کشیده است؟ پس چه کسی پس از خداوند او را رهنمون خواهد شد؟ آیا پند نمی‌گیرید؟» سوره جاثیه، آیه ۲۳.</ref> - [[خدا]] او را در عین داشتن [[علم]] [[گمراه]] کرد".و معنای گرفتن اله، پرستیدن آن است. و مراد از [[پرستش]] هم [[اطاعت]] کردن است، چون [[خدای سبحان]] [[اطاعت]] را [[عبادت]] خوانده، و فرموده: {{متن قرآن|أَلَمْ أَعْهَدْ إِلَيْكُمْ يَا بَنِي آدَمَ أَنْ لَا تَعْبُدُوا الشَّيْطَانَ إِنَّهُ لَكُمْ عَدُوٌّ مُبِينٌ}}<ref>«ای فرزندان آدم! آیا به شما سفارش  نکردم که شیطان را نپرستید که او دشمن آشکار شماست؟» سوره یس، آیه ۶۰.</ref>{{متن قرآن|وَأَنِ اعْبُدُونِي}}<ref>«و اینکه مرا بپرستید که این راهی است راست؟» سوره یس، آیه ۶۱.</ref> و نیز فرموده: {{متن قرآن|اتَّخَذُوا أَحْبَارَهُمْ وَرُهْبَانَهُمْ أَرْبَابًا مِنْ دُونِ اللَّهِ}}<ref>«آنان دانشوران دینی و راهبان خود را به جای خداوند پروردگاران خویش برگزیده‌اند و نیز مسیح پسر مریم را در حالی که جز این فرمان نیافته‌اند که خدایی یگانه را بپرستند که خدایی جز او نیست؛ پاکا که اوست از شرکی که می‌ورزند» سوره توبه، آیه ۳۱.</ref> و نیز فرموده: {{متن قرآن|وَلَا يَتَّخِذَ بَعْضُنَا بَعْضًا أَرْبَابًا مِنْ دُونِ اللَّهِ}}<ref>«بگو: ای اهل کتاب! بیایید بر کلمه‌ای که میان ما و شما برابر است هم‌داستان شویم که:» سوره آل عمران، آیه ۶۴.</ref> و اعتبار [[عقلی]] هم موافق با این معنا است، چون [[عبادت]] چیزی به جز اظهار [[خضوع]] و مجسم نمودن [[بندگی]] [[بنده]] نیست. [[عابد]] در عبادتش می‌خواهد این معنا را مجسم سازد، که من بجز آنچه معبودم [[اراده]] کرده [[اراده]] نمی‌کنم، و به جز آنچه او [[راضی]] است عمل نمی‌کنم. و بنابراین، هر کس هر چیزی را [[اطاعت]] کند در [[حقیقت]] او را [[عبادت]] کرده و او را [[معبود]] خود گرفته است، پس اگر [[هوای نفس]] خود را [[اطاعت]] کند، آن را اله خود گرفته و پرستیده، با اینکه غیر [[خدا]] و غیر هر کسی که [[خدا]] [[دستور]] دهد نباید [[اطاعت]] شود. پس معنای اینکه فرمود: {{متن قرآن|أَفَرَأَيْتَ مَنِ اتَّخَذَ إِلَهَهُ هَوَاهُ}}<ref>«آیا آن کس را دیدی که هوای (نفس) خود را، خدای خویش گرفته است و خداوند او را از روی آگاهی به حال وی در گمراهی واگذاشته و بر گوش و دل او مهر نهاده و بر چشم او پرده‌ای کشیده است؟ پس چه کسی پس از خداوند او را رهنمون خواهد شد؟ آیا پند نمی‌گیرید؟» سوره جاثیه، آیه ۲۳.</ref> این می‌شود: آیا [[عجب]] نیست که کسی [[هوای نفس]] خود را بپرستد، و آن را [[اطاعت]] و [[پیروی]] کند با اینکه می‌داند غیر از [[هوای نفس]] معبودی دارد که باید او را بپرستد و [[اطاعت]] کند، و لیکن در عین حال [[معبود]] و [[مطاع]] خود را [[هوای نفس]] خود می‌گیرد. (ترجمه [[المیزان]]، ج ۱۸، ص: ۲۶۴).