شرک در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

#{{متن قرآن|قُلْ مَنْ يُنَجِّيكُمْ مِنْ ظُلُمَاتِ الْبَرِّ وَالْبَحْرِ تَدْعُونَهُ تَضَرُّعًا وَخُفْيَةً لَئِنْ أَنْجَانَا مِنْ هَذِهِ لَنَكُونَنَّ مِنَ الشَّاكِرِينَ * قُلِ اللَّهُ يُنَجِّيكُمْ مِنْهَا وَمِنْ كُلِّ كَرْبٍ ثُمَّ أَنْتُمْ تُشْرِكُونَ}}<ref>«بگو: چه کس شما را از تاریکناهای خشکی و دریا می‌رهاند؟ در حالی که او را به لابه و در نهان می‌خوانید که اگر از این (ورطه) رهایی‌مان دهد از سپاسگزاران خواهیم بود * بگو: خداوند شما را از آن (ورطه) و از هر بلا رهایی می‌بخشد باز هم شما شرک می‌ورزید» سوره انعام، آیه ۶۳-۶۴.</ref>. '''نکته''': [[خداوند]] [[دست]] [[مشرکان]] را گرفته و به درون فطرتشان می‌برد و در آن مخفیگاه اسرارآمیز [[نور]] [[توحید]] و [[یکتاپرستی]] را به آنها نشان می‌دهد و به [[پیامبر]]{{صل}} [[دستور]] می‌دهد با [[مشرکان]] این‌گونه [[استدلال]] کن و به آنها بگو: چه کسی شما را از تاریکی‌های [[برّ]] و بحر [[رهایی]] می‌بخشد {{متن قرآن|قُلْ مَنْ يُنَجِّيكُمْ مِنْ ظُلُمَاتِ الْبَرِّ وَالْبَحْرِ}} شما همواره در شدایدی که در [[ظلمات]] دریا و خشکی با آن مواجه می‌شوید و همچنین در سایر [[شداید]] وقتی دستتان از اسباب ظاهری بریده می‌شود و دیگر راه به جایی نمی‌برید، به [[فطرت]] انسانیّتی که دارید می‌بینید که تنها [[خدای سبحان]] [[پروردگار]] شما است، و [[پروردگار]] دیگری جز او نیست، و جزم پیدا می‌کنید به اینکه [[پرستش]] غیر [[خدا]] [[ظلم]] و [[گناه]] است، به [[شهادت]] اینکه شما تنها در [[شداید]] او را می‌خوانید، و به او [[وعده]] می‌دهید که اگر [[نجات]] یافتید از آن پس او را [[شکرگزاری]] نموده و دیگر به او [[کفر]] نمی‌ورزید. {{متن قرآن|تَدْعُونَهُ تَضَرُّعًا وَخُفْيَةً لَئِنْ أَنْجَانَا مِنْ هَذِهِ لَنَكُونَنَّ مِنَ الشَّاكِرِينَ}} لیکن بعد از [[نجات]] یافتن، باز [[عهد]] خود را شکسته و به وعده‌ای که داده بودید [[وفا]] نکرده باز به [[کفر]] سابقتان بر می‌گردید. پس در این دو [[آیه]] [[احتجاج]] شده است بر [[مشرکین]]، و [[توبیخ]] آنان است بر [[عهدشکنی]] {{متن قرآن|قُلِ اللَّهُ يُنَجِّيكُمْ مِنْهَا وَمِنْ كُلِّ كَرْبٍ ثُمَّ أَنْتُمْ تُشْرِكُونَ}}<ref>ترجمه تفسیر المیزان، ج۷، ص۱۹۲.</ref>.

#{{متن قرآن|فَإِنْ كَذَّبُوكَ فَقُلْ رَبُّكُمْ ذُو رَحْمَةٍ وَاسِعَةٍ وَلَا يُرَدُّ بَأْسُهُ عَنِ الْقَوْمِ الْمُجْرِمِينَ *سَيَقُولُ الَّذِينَ أَشْرَكُوا لَوْ شَاءَ اللَّهُ مَا أَشْرَكْنَا وَلَا آبَاؤُنَا وَلَا حَرَّمْنَا مِنْ شَيْءٍ كَذَلِكَ كَذَّبَ الَّذِينَ مِنْ قَبْلِهِمْ حَتَّى ذَاقُوا بَأْسَنَا قُلْ هَلْ عِنْدَكُمْ مِنْ عِلْمٍ فَتُخْرِجُوهُ لَنَا إِنْ تَتَّبِعُونَ إِلَّا الظَّنَّ وَإِنْ أَنْتُمْ إِلَّا تَخْرُصُونَ}}<ref>«پس اگر تو را دروغزن شمرده‌اند، بگو پروردگارتان دارای بخشایشی گسترده است و عذاب وی را از گروه تبهکاران باز نمی‌گردانند * به زودی مشرکان خواهند گفت: اگر خداوند می‌خواست ما و پدرانمان شرک نمی‌ورزیدیم و چیزی را حرام نمی‌دانستیم؛ همین‌گونه پیشینیان آنها (پیامبران را) دروغگو شمردند تا آنکه عذاب ما را چشیدند؛ بگو: آیا نزدتان دانشی است تا آن را برای ما آشکار سازید؟ شما جز از گمان پیروی ندارید و جز نادرست برآورد نمی‌کنید» سوره انعام، آیه ۱۴۷-۱۴۸.</ref> '''نکته''': در این [[آیه]] [[خداوند]] به [[پیامبر]] [[تعلیم]] میدهد که در مقابل [[تکذیب]] [[مشرکان]] نخست از [[رحمت]] همگانی [[خداوند]] [[سخن]] بگو {{متن قرآن|فَإِنْ كَذَّبُوكَ فَقُلْ رَبُّكُمْ ذُو رَحْمَةٍ وَاسِعَةٍ}} و به آنها بگو: پروردگارتان [[رحمت]] وسیع و پهناوری دارد و شما را زود [[مجازات]] نمی‌کند بلکه مهلت می‌دهد، شاید از [[اشتباهات]] خود برگردید و از کرده خود پشیمان شوید و به سوی [[خدا]] باز آیید. ولی اگر از مهلت [[الهی]] باز هم [[سوء]] استفاده کنید، و به تهمت‌های ناروای خود ادامه دهید، بدانید [[کیفر خداوند]] قطعی است، و سرانجام دامان شما را خواهد گرفت، زیرا [[مجازات]] او از جمعیت [[مجرمان]] دفع شدنی نیست {{متن قرآن|وَلَا يُرَدُّ بَأْسُهُ عَنِ الْقَوْمِ الْمُجْرِمِينَ *سَيَقُولُ الَّذِينَ أَشْرَكُوا لَوْ شَاءَ اللَّهُ مَا أَشْرَكْنَا وَلَا آبَاؤُنَا وَلَا حَرَّمْنَا مِنْ شَيْءٍ...}} احتجاجی است که [[کفار]] بر [[کفر]] و [[تحریم]] [[حلال]] خود کرده‌اند. و در ذیل آن جواب داده که اولاً شما در آن‌چه که می‌گویید و به آن [[احتجاج]] می‌کنید عالم نیستید، و جز به [[ظن]] و تخمین [[اعتماد]] ندارید. و ثانیاً حجتی را که ذکر کرده‌اید گو اینکه در جای خود مطلب صحیحی است و [[قرآن]] هم در [[آیات]] بسیاری آن را خاطر نشان ساخته و لیکن مدعای شما را تصحیح نمی‌کند، چون شما می‌خواهید با این مطلب [[شرک]] و [[تحریم]] [[حلال]] خود را [[اثبات]] نموده و بگویید [[خداوند]] [[شرک]] و [[تحریم]] [[حلال]] ما را امضاء فرموده و دیگر هیچ باکی بر ما نیست، و چنین [[استدلال]] کنید که اگر [[خداوند]] غیر این را از ما می‌خواست ما نیز غیر این می‌شدیم یعنی [[مشرک]] نمی‌شدیم و [[حلال]] [[خدا]] را [[حرام]] نمی‌کردیم و لیکن از آنجایی که غیر این را از ما نخواسته ما می‌فهمیم که او به ما [[اذن]] به [[شرک]] و [[تحریم]] داده است، پس ما بر [[شرک]] و [[تحریم]] خود اشکالی نمی‌بینیم. و لیکن این [[حجت]] نتیجه مورد نظر ایشان را [[اثبات]] نمی‌کند، و نتیجه آن بیش از این نیست که چون [[خداوند]] ترک [[شرک]] را از ایشان نخواسته پس ایشان را [[مضطر]] و مجبور به ترک [[شرک]] نکرده و بس، و اما ترک [[شرک]] اختیاری را هم از ایشان نخواسته نتیجه آن [[حجت]] نیست، پس نمی‌توانند [[قدرت]] و [[اختیار]] بر [[شرک]] و ترک [[شرک]] را [[انکار]] کنند، چون چنین است [[خداوند]] می‌تواند ایشان را به سوی [[ایمان]] و ترک [[افتراء]] [[دعوت]] نماید، پس [[حجت بالغه]] همان [[حجت خدا]] است نه حجتی که ایشان در این [[مقام]] اقامه کرده‌اند، چون [[حجت]] ایشان جز [[پیروی]] [[خیال]] و تخمین پایه و اساسی ندارد. و [[خداوند متعال]] به [[مشیت]] [[تکوینی]] خود از هیچ‌کس [[ایمان]] نخواسته و به [[انسان]] [[قدرت]] [[انتخاب]] و [[اختیار]] بخشیده است<ref>ترجمه تفسیر المیزان، ج۷، ص۵۰۴.</ref>.