۶۴٬۶۴۲
ویرایش
جز
جایگزینی متن - '== جستارهای وابسته == ==' به '=='
جز (جایگزینی متن - '\<div\sstyle\=\"background\-color\:\srgb\(252\,\s252\,\s233\)\;\stext\-align\:center\;\sfont\-size\:\s85\%\;\sfont\-weight\:\snormal\;\"\>(.*)\[\[(.*)\]\](.*)\"\'\'\'(.*)\'\'\'\"(.*)\<\/div\>\n\<div\sstyle\=\"background\-color\:\srgb\(255\,\s245\,\s227\)\;\stext\-align\:center\;\sfont\-size\:\s85\%\;\sfont\-weight\:\snormal\;\"\>(.*)\<\/div\>\n\n' به '{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = $2 | عنوان مدخل = $4 | مداخل مرتبط = $6 | پرسش مرتبط = }} ') |
جز (جایگزینی متن - '== جستارهای وابسته == ==' به '==') |
||
| خط ۱۱: | خط ۱۱: | ||
[[اقتدار]] سامانیان تا اوایل [[قرن چهارم هجری]] باقی بود، اما آثار شکست و زوال آنان در دوره‌های بعد رخ نمود؛ زیرا [[خراسان]] و سیستان دستخوش شورش‌های متعدد گردید و رقبای [[قدرتمندی]] چون [[آل بویه]] و غزنویان بخش‌های مهمی از قلمرو آنان را تصرف کردند. در این میان، غلامان ترک دربار سامانی، به [[رهبری]] فردی به نام الپتکین و با استفاده از [[ضعف]] سیاسی آنان، درصدد برآمدند تا [[قدرت]] را از سامانیان بگیرند؛ اما الپتکین به سال ۳۵۲ شکست خورد و در این کار [[توفیق]] نیافت. پس از الپتکین، عده‌ای دیگر از غلامان ترک [[کوشش]] او را دنبال کردند تا آنکه سبکتکین توانست دولت مستقل غزنوی را به سال ۳۶۶ در بخش‌هایی از افغانستان به وجود آورد. با آنکه وی به سال ۳۸۴ ق. بخش‌هایی از خراسان را [[تصرف]] کرد، فرزندش، [[محمود]]، بود که با سامانیان درافتاد و به سال ۳۸۹ ق. [[سپاه]] آنان را در [[مرو]] [[شکست]] داد و [[خراسان]] را به چنگ آورد. همزمان با این وقایع، ایلک خانان ترکستان نیز ماوراءالنهر را از چنگ سامانیان خارج ساختند و با تصرف بخارا، مهمترین پایگاه آنان، [[دولت سامانی]] را در آستانه [[سقوط]] قرار دادند و با وجود کوشش‌های [[عبدالملک]] دوم و برادرش، [[ابراهیم]]، سرانجام، [[دولت]] مزبور به سال ۳۸۹ ق. سقوط کرد و قلمرو آن، میان ایلک خانان ترکستان و غزنویان و [[آل بویه]] و [[بنی صعلوک]] و [[بنی سیمجور]] تقسیم گردید.<ref>[[سید احمد رضا خضری|خضری، سید احمد رضا]]، [[تاریخ خلافت عباسی از آغاز تا پایان آل بویه (کتاب)|تاریخ خلافت عباسی از آغاز تا پایان آل بویه]] ص ۱۳۶.</ref>. | [[اقتدار]] سامانیان تا اوایل [[قرن چهارم هجری]] باقی بود، اما آثار شکست و زوال آنان در دوره‌های بعد رخ نمود؛ زیرا [[خراسان]] و سیستان دستخوش شورش‌های متعدد گردید و رقبای [[قدرتمندی]] چون [[آل بویه]] و غزنویان بخش‌های مهمی از قلمرو آنان را تصرف کردند. در این میان، غلامان ترک دربار سامانی، به [[رهبری]] فردی به نام الپتکین و با استفاده از [[ضعف]] سیاسی آنان، درصدد برآمدند تا [[قدرت]] را از سامانیان بگیرند؛ اما الپتکین به سال ۳۵۲ شکست خورد و در این کار [[توفیق]] نیافت. پس از الپتکین، عده‌ای دیگر از غلامان ترک [[کوشش]] او را دنبال کردند تا آنکه سبکتکین توانست دولت مستقل غزنوی را به سال ۳۶۶ در بخش‌هایی از افغانستان به وجود آورد. با آنکه وی به سال ۳۸۴ ق. بخش‌هایی از خراسان را [[تصرف]] کرد، فرزندش، [[محمود]]، بود که با سامانیان درافتاد و به سال ۳۸۹ ق. [[سپاه]] آنان را در [[مرو]] [[شکست]] داد و [[خراسان]] را به چنگ آورد. همزمان با این وقایع، ایلک خانان ترکستان نیز ماوراءالنهر را از چنگ سامانیان خارج ساختند و با تصرف بخارا، مهمترین پایگاه آنان، [[دولت سامانی]] را در آستانه [[سقوط]] قرار دادند و با وجود کوشش‌های [[عبدالملک]] دوم و برادرش، [[ابراهیم]]، سرانجام، [[دولت]] مزبور به سال ۳۸۹ ق. سقوط کرد و قلمرو آن، میان ایلک خانان ترکستان و غزنویان و [[آل بویه]] و [[بنی صعلوک]] و [[بنی سیمجور]] تقسیم گردید.<ref>[[سید احمد رضا خضری|خضری، سید احمد رضا]]، [[تاریخ خلافت عباسی از آغاز تا پایان آل بویه (کتاب)|تاریخ خلافت عباسی از آغاز تا پایان آل بویه]] ص ۱۳۶.</ref>. | ||
==منابع== | ==منابع== | ||