عصمت امام در حدیث: تفاوت میان نسخه‌ها

[[امام هادی]]{{ع}} در فرازی از [[زیارت جامعه کبیره]] ضمن برشمردن اوصاف [[امامان اهل بیت]]{{ع}}، پس از اشاره به این صفت که [[ائمه]]{{ع}} [[یاوران]] [[دین خدا]] و [[حافظان]] سر و [[خازنان علم]] او هستند بلافاصله می‌‌فرمایند: «[[خداوند]] شما را از [[گمراهی]] دور کرده و از [[فتنه‌ها]] [[امان]] داده و از [[پلیدی‌ها]] [[پاک]] کرده و [[ناپاکی]] را از شما برده است»<ref>{{متن حدیث|و انصارا لدینه و حفظة لسره و لسره و خزنة لعلمه ...عصمکم الله من الزلل و آمنکم من الفتن و طهرکم من الدنس و اذهب عنکم الرجس اهل البیت و طهرکم تطهیرا}}. زیارت جامعه کبیره؛ صدوق، محمد بن علی بن الحسین، من لا یحضره الفقیه، ج2، ص611-609}}</ref> از این بیان می‌‌توان به این برهان عقلی رسید که یکی از وظایف امام [[یاری]] و [[حفظ دین]] خداست لذا اگر او معصوم نبوده و خود مرتکب کاری شود که بر خلاف [[دستورات]] [[دین]] است دین خدا از [[انحرافات]] [[حفظ]] نخواهند ماند؛ چراکه [[مردم]] به [[اطاعت از امام]] [[امر]] شده‌اند و هر چه را او انجام دهد یا ترک کنند، جزء [[دین]] و [[شریعت]] می‌‌پندارند و از او [[تبعیت]] می‌‌کنند.