ذی حجه: تفاوت میان نسخه‌ها

*دوازدهمین ماه سال [[عرب]] و از ماه‌های [[حرام]] است. [[پیامبر]] {{صل}} در ذکر [[نشانه‌های ظهور]] فرمود: "صیحه‌ای در [[ماه رمضان]] شنیده می‌شود... قبیله‌ها در ماه ذی حجّة به [[جنگ]] برمی‌خیزند و نشانه آن این است که [[حجاج]] را [[غارت]] می‌کنند و فاجعه بزرگی در [[منی]] روی می‌دهد که افراد بی‌شماری کشته می‌شوند و [[خون‌ها]] ریخته می‌شود و بر جمرات می‌ریزد"<ref>روزگار رهایی، ج ۲، ص ۸۶۵؛ بحار الانوار، ج ۵۱، ص ۸۱.</ref>. مطابق [[احادیث]]، [[نفس زکیه]] را روز ۲۵ ذی حجّه در میان [[رکن و مقام]] مظلومانه می‌کشند<ref>روزگار رهایی، ج ۲، ص ۱۰۶۷؛ الزام الناصب، ص ۱۹۰.</ref>. همچنین یکی از نامه‌هایی که از [[ناحیه مقدسه]] به افتخار [[شیخ مفید]] صادر شده، [[تاریخ]] وصول آن ٢٣ ذی حجه سال ۴١٢ هجری می‌باشد<ref>احتجاج طبرسی، ج ۲، ص ۴۹۵ و ۴۹۹.</ref>. در دهم ذی حجّه آخرین سال [[غیبت]]، [[سفیانی]]، کشتارگاه [[کوفه]] را به راه می‌اندازد و علاوه بر [[مردم]]، هفتاد عالم [[دینی]] را [[شهید]] می‌کند. در دهم و یازدهم ذی حجه، در [[مکه]] و [[منی]] [[آشوب]] می‌شود. و در این ماه در [[مدینه منوره]]، مرد [[هاشمی]] به [[شهادت]] می‌رسد<ref>شش ماه پایانی، مجتبی السادة (ترجمه مطهری‌نیا)، ص ۲۰۳.</ref><ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۳۴۲.</ref>.

*یازدهمین ماه از سال قمری و از ماه‌های [[حرام]] است. [[ابو ریحان]] در آثار الباقیه آورده که روز پنجم آن [[کعبه]] نازل شد و [[ابراهیم]] و [[اسماعیل]] {{عم}} به تجدیدبنای [[کعبه]] پرداختند<ref>معارف و معاریف، ج ۵، ص ۵۷۸.</ref>. در نشانه‌های [[سال ظهور]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} آمده است که [[جنگ]] و [[جدال]] در ماه [[ذی قعده]] روی می‌دهد<ref>کشف الغمه، ج ۳، ص ۲۶۰ و ۲۷۷؛ بحار الانوار، ج ۵۱، ص ۸۱.</ref>. نیز آمده است که در [[ذی قعده]]، [[هرج]] و مرجی پدید می‌آید<ref>[[منتخب الاثر (کتاب)|منتخب الاثر]]، ص ۴۵۱.</ref>. بیست و یکم و بیست و دوم [[ذی قعده]] آخرین سال [[غیبت]] [[حضرت]]، [[سفیانی]] در [[بغداد]]، کشتارگاهی برپا کرده و هشتاد هزار نفر را می‌کشد<ref>شش ماه پایانی، مجتبی السادة (ترجمه مطهری‌نیا)، ص ۲۰۳.</ref><ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۳۴۴.</ref>.

==ذی حجه در فرهنگنامه آخرالزمان==

*آخرین ماه از ماه‌های سال قمری است که [[حجة الاسلام]] نیز در این ماه برگزار می‌‌شود. در سالی که منتهی به [[ظهور]] [[حضرت]] می‌‌شود، در ماه‌های پایانی سال حوادث ناگواری پی‌درپی واقع می‌‌شود در روایتی فرموده‌اند: (در سال پایانی [[پیش از ظهور]]) در [[ماه مبارک رمضان]] از [[آسمان]] صدایی شنیده می‌‌شود و در ماه [[شوال]] [[جنگ]] جویان به صدا در می‌‌آیند و در ماه [[ذی‌قعده]] میان قبیله‌ها [[نزاع]] و [[جنگ]] درمی‌‌گیرد و در ماه ذیحجة [[حجاج]] [[غارت]] می‌‌شوند و در ماه [[محرم]] شخصی از [[آسمان]] صدا می‌‌زند: "هان! بدانید که فلان شخص (یعنی [[حضرت مهدی]]{{ع}}) شخصی است که [[خداوند]] از میان خلق خود [[برگزیده]] است، به سخن او گوش فرادهید و از او [[پیروی]] کنید"<ref>ملاحم: ص ۴۲ و ۱۴۰ و ۱۴۳.</ref>. در روایتی دیگر فرمود: در ماه ذی‌حجة آتشی بدود [[دود]]، حاجیان را فرا خواهد گرفت<ref>سید محمود موسوی دهسرخی، یأتی علی الناس زمان، ص ۲۵۴.</ref>. در دهم ذی‌حجة آخرین سال [[غیبت]]، [[سفیانی]] در [[کوفه]] [[کشتار]] وسیعی انجام می‌‌دهد و علاوه بر [[مردم]] عادی هفتاد عالم [[دینی]] را [[شهید]] می‌‌کند، در این ماه نیز مرد (معروفی به نام) [[هاشمی]] به [[شهادت]] می‌‌رسد<ref>موعود نامه: ص ۳۴۳.</ref><ref>[[عباس حیدرزاده|حیدرزاده، عباس]]، [[فرهنگنامه آخرالزمان (کتاب)|فرهنگنامه آخرالزمان]]، ص۲۸۰-۲۸۱.</ref>.