آثار شناخت و اعتقاد به امام مهدی چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

# [[محبت]] و [[عشق]] به [[امام]]: زمانی که [[امام]] را درست بشناسیم و به نقش او در [[هدایت باطنی]] پی ببریم، خودبه‌خود [[عشق]] و [[محبت]] او در [[دل]] ما زنده خواهد شد؛ زیرا امام در [[محبت]] [[خداوند]] کامل شده است و کسی که در [[محبت]] [[خداوند]] کامل شده باشد، مورد [[محبت]] [[مردم]] است. این [[شناخت]] به هر [[میزان]] بیشتر باشد، [[محبت]] آنان فزون‌تر می‌شود و هرقدر [[محبت]] بیشتر شد، نشان از وجود سنخیت با آن [[انوار]] [[مقدس]] است. در دعایی خطاب به [[ائمه]] {{ع}} می‌خوانیم: «هر که شما را [[دوست]] بدارد، [[خدا]] را [[دوست]] داشته و هر که با شما [[کینه]] ورزد، با [[خدا]] [[کینه]] ورزیده است»<ref>{{متن حدیث|وَ مَنْ أَحَبَّکُمْ فَقَدْ أَحَبَّ اللَّهَ وَ مَنْ أَبْغَضَکُمْ فَقَدْ أَبْغَضَ اللَّهَ...}}؛ ابن بابویه، محمد بن علی، من لا یحضره الفقیه، ج۲، ص۶۱۷.</ref>.<ref>ر.ک: [[محمود ملکی راد|ملکی راد، محمود]]، [[خانواده و زمینه‌سازی ظهور (کتاب)|خانواده و زمینه‌سازی ظهور]]، ص ۱۵۸؛ [[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[درسنامه مهدویت ج۱ (کتاب)|درسنامه مهدویت]]، ص ۱۲۲-۱۲۵.</ref> این [[محبوبیت]] و [[مقبولیت]] به خاطر آن است که [[مردم]] [[جهان]] [[دولت مهدی]] {{ع}} را نماد تحقق آرزو‌های خود می‌دانند و لذا با میل و رغبت به سوی او روی می‌آورند. در [[روایت]] آمده است: «شور و علاقه و [[دلبستگی]] [[مردم]] به [[رهبر]] [[حکومت جهانی امام مهدی]] {{ع}} به گونه‌ای است که [[مردم]] همانند [[زنبور عسل]] نسبت به ملکۀ آن، علاقه‌مند‌ند و به او [[پناه]] می‌آورند»<ref>{{متن حدیث|تَأْوِی إِلَیْهِ أَمَتَهُ کَمَا تَأْوِی النِّحْلَةُ إِلَی یعسوبها}}؛ حقیقة الاعتقاد بالامام المهدی المنتظر، فصل هشتم، ص ۱۷۵.</ref>. [[محبوبیت]] مردمی، یکی از [[ویژگی‌های حکومت]] [[مهدوی]] است که در هیچ دولتی، مشابه آن دیده نمی‌شود<ref>ر.ک: [[قنبر علی صمدی|صمدی، قنبر علی]]، [[بایسته‌های ظهور (مقاله)|بایسته‌های ظهور]]، ص۱۲۴.</ref>.

# [[بغض]] و نفرت از [[دشمنان]] [[امام]]: [[امام صادق]] {{ع}} می‌فرماید: «[[دروغ]] می‌گوید کسی که مدعی است ما را [[دوست]] دارد، ولی از [[دشمنان]] ما [[بیزاری]] نمی‌جوید»<ref>{{متن حدیث|کَذَبَ مَنِ ادَّعَی مَحَبَّتَنَا وَ لَمْ یَتَبَرَّأْ مِنْ عَدُوِّنَا}}؛ مجلسی، محمدباقر، بحارالأنوار، ج۲۷، ص۵۸، ح۱۸.</ref>. از [[حضرت رضا]] {{ع}} [[روایت]] شده است: «[[کمال دین]] با [[ولایت]] ما و [[بیزاری از دشمنان]] ماست»<ref>{{متن حدیث|کَمَالُ الدِّینِ وَلَایَتُنَا وَ الْبَرَاءَةُ مِنْ عَدُوِّنَا}}؛ مجلسی، محمدباقر، بحارالأنوار، ج۲۷، ص۵۸، ح۱۹.</ref>. همچنین در [[دعا]] خطاب به [[ائمه]] {{ع}} می‌خوانیم: «با [[دشمنان]] شما دشمنم و معاند ایشانم. با هر که با شما بر سر [[آشتی]] باشد، در [[آشتی]] به سر می‌برم و با هر که با شما سر [[جنگ]] دارد در حال جنگم..».<ref>{{متن حدیث|مُبْغِضٌ لِأَعْدَائِکُمْ وَ مُعَادٍ لَهُمْ سِلْمٌ لِمَنْ سَالَمَکُمْ وَ حَرْبٌ لِمَنْ حَارَبَکُمْ...}}؛ ابن بابویه، محمد بن علی، من لا یحضره الفقیه، ج۲، ص۶۱۴.</ref>.<ref>ر.ک: [[محمود ملکی راد|ملکی راد، محمود]]، [[خانواده و زمینه‌سازی ظهور (کتاب)|خانواده و زمینه‌سازی ظهور]]، ص ۱۵۸.</ref>

# عمل به [[دستورهای امام]] در [[زندگی]]: [[معرفت به امام]] موجب می‌شود [[امام]] را مصداق اتم [[انسان کامل]] و [[مظهر]] اسماء و [[صفات الهی]] بدانیم. به دنبال همین [[شناخت]] است که [[مردم]] [[اطمینان]] می‌یابند [[رفتار]] و [[منش]] و [[دستورهای امام]] غیر از [[دستور خداوند]] نیست. در نتیجه تلاش خواهند کرد [[دستورهای امام]] را با [[جان]] و [[دل]] بپذیرند. در [[دعا]] خطاب به [[امام]] {{ع}} می‌خوانیم: «من به شما و آنچه شما به آن [[ایمان]] دارید [[ایمان]] دارم»<ref>{{متن حدیث|أَنِّی مُؤْمِنٌ بِکُمْ وَ بِمَا آمَنْتُمْ بِهِ...}}؛ ابن بابویه، محمد بن علی، من لا یحضره الفقیه، ج۲، ص۶۱۴.</ref>.<ref>ر.ک: [[محمود ملکی راد|ملکی راد، محمود]]، [[خانواده و زمینه‌سازی ظهور (کتاب)|خانواده و زمینه‌سازی ظهور]]، ص ۱۶۱.</ref> [[تاریخ]] [[شهادت]] می‌دهد انسان‌هایی که [[امام]] خود را شناختند و دست در دست او قرار دادند و سرسپرده [[اوامر و نواهی]] ایشان شدند به خیر و [[سعادت]] نایل گشته و کسانی که از [[امام نور]] فاصله گرفتند، گرفتار [[امام نار]] شدند<ref>ر.ک: [[سید جعفر موسوی‌نسب|موسوی‌نسب، سید جعفر]]، [[دویست پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان (کتاب)|دویست پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان]]، ص۶۲-۶۵.</ref>. در [[نامه]] [[حضرت صاحب الامر]] {{ع}} به [[شیخ مفید]] آمده است: «تنها چیزی که میان ما و [[شیعیان]] فاصله انداخته است، همانا [[اعمال]] و [[رفتار]] ناخوشایندی که از آنان [[انتظار]] نمی‌رود، از آنان سر می‌زند و ما آن را نمی‌پسندیم»<ref>{{متن حدیث|فَمَا یَحْبِسُنَا عَنْهُمْ إِلَّا مَا یَتَّصِلُ بِنَا مِمَّا نَکْرَهُهُ وَ لَا نُؤْثِرُهُ مِنْهُمْ}}؛ الاحتجاج، ج۲، ص۳۲۳.</ref>؛ ازاین‌رو، [[پیروی]] از خواسته‌های [[امام]] {{ع}} و دوری گزیدن از [[گناهان]] و [[اعمال ناشایست]]، لازمۀ [[معرفت]] و [[محبت]] صادقانه نسبت به [[امام]] {{ع}} است<ref>ر.ک: [[قنبر علی صمدی|صمدی، قنبر علی]]، [[بایسته‌های ظهور (مقاله)|بایسته‌های ظهور]]، ص۱۲۴-۱۲۵.</ref>.

# [[یاری امام]] و [[پیروان]] [[امام]]: [[منتظر]] با [[آگاهی]] از [[مقام]] و [[منزلت]] [[ائمه]] {{ع}}، [[دوستدار]] [[امام]] و راه [[امام]] می‌شود. سپس در راه [[حفظ دین]] و [[مکتب]] به آنان [[یاری]] می‌رساند و با دشمنانشان [[دشمنی]] خواهد کرد. در [[دعا]] می‌خوانیم: «قلبم [[تسلیم]] [[اراده]] شما و رأیم تابع [[رأی]] شما و یاری‌ام برای شما آماده است، تا آنکه [[خدا]] دینش را به وسیله شما زنده سازد..».<ref>{{متن حدیث|وَ قَلْبِی لَکُمْ سِلْمٌ وَ رَأْیِی لَکُمْ تَبَعٌ وَ نُصْرَتِی لَکُمْ مُعَدَّةٌ حَتَّی یُحْیِیَ اللَّهُ دِینَهُ بِکُمْ...}}؛ ابن بابویه، محمد بن علی، من لا یحضره الفقیه، ج۲، ص۶۱۴.</ref>.<ref>ر.ک: [[محمود ملکی راد|ملکی راد، محمود]]، [[خانواده و زمینه‌سازی ظهور (کتاب)|خانواده و زمینه‌سازی ظهور]]، ص ۱۶۱.</ref>