جز
وظیفهٔ شمارهٔ ۲
HeydariBot (بحث | مشارکتها) جز (وظیفهٔ شمارهٔ ۱) |
HeydariBot (بحث | مشارکتها) جز (وظیفهٔ شمارهٔ ۲) |
||
خط ۵: | خط ۵: | ||
از تیره [[کعب]] از [[خزاعه]]<ref>ابن حزم، ص۲۳۵.</ref> که به او کعبی نیز گفتهاند<ref>ابن حجر، الاصابه، ج۷، ص۲۵۵.</ref>. نام وی دانسته نیست<ref>ابن ابی حاتم، ج۹، ص۴۰۸.</ref>. برخی، او را [[ابوعثمان بن شیبه]] یا [[عثمان بن شیبه]] خواندهاند<ref>ر.ک: ابن شاهین، ص۹۲؛ ابن حجر، فتح، ج۷، ص۱۳۱.</ref> که تصحیف است. به گفته [[ابونعیم]]<ref>ابونعیم، ج۵، ص۲۹۷۱.</ref> [[ابن منده]] از وی یاد و [[حدیثی]] در [[فتح]] [[طائف]] از او نقل کرده است. ما در منابع موجود، این [[حدیث]] را نیافتیم. [[ابن حجر]]<ref>الاصابه، ج۷، ص۲۵۶.</ref> میگوید: [[حدیث]] وی مرسل است و برخی او را در شمار [[صحابه]] آوردهاند. ابن عبدالبر<ref>ابن عبدالبر، ج۴، ص۲۷۴.</ref> پس از اشاره به [[اختلاف]] در [[صحابی]] بودن وی، با عبارت {{عربی|"وفيه نظر"}} در اینکه برخی صحابی بودن وی را رد کردهاند، [[تردید]]، و صحابی بودن او را تقویت کرده است؛ در حالی که ابن حجر<ref>تقریب، ج۲، ص۴۳۴.</ref> صحابی بودن وی را توهم دانسته است. به هر حال بیشتر منابع، وی را در شمار [[تابعین]] آوردهاند<ref>ابن سعد، ج۵، ص۱۹۲.</ref>. برخی بر [[تابعی]] بودن وی تأکید کرده، او را شامی دانستهاند<ref>ابن ابی حاتم، ج۹، ص۴۰۸؛ حاکم، ج۲، ص۵۰۳؛ ابن عساکر، ج۶۷، ص۷۶.</ref>. با عنوان [[محدث]] نیز از وی یاد شده است<ref>فیروز آبادی، ج۴، ص۲۳۷.</ref> که شاید دلیل بر صحابی نبودنش باشد. از وی حدیثی در مورد [[نهی]] از [[طهارت]] به وسیله استخوان و سرگین نقل شده و [[شهرت]] دارد، اما به جز یکی دو مورد<ref>ر.ک: ابن اثیر، ج۶، ص۲۰۵.</ref> تمام منابع، این [[روایت]] را از ابو عثمان از [[ابن مسعود]] نقل کردهاند<ref>نسائی، ج۱، ص۳۷؛ ابن سلمه، ج۱، ص۱۲۳؛ بیهقی، ج۱، ص۱۱۰؛ ابن عساکر، ج۶۷، ص۷۴.</ref>. البته این روایت، از برخی دیگر چون [[ابوهریره]] نیز نقل شده است<ref>ابن عدی، ج۳، ص۳۳۲.</ref>. | از تیره [[کعب]] از [[خزاعه]]<ref>ابن حزم، ص۲۳۵.</ref> که به او کعبی نیز گفتهاند<ref>ابن حجر، الاصابه، ج۷، ص۲۵۵.</ref>. نام وی دانسته نیست<ref>ابن ابی حاتم، ج۹، ص۴۰۸.</ref>. برخی، او را [[ابوعثمان بن شیبه]] یا [[عثمان بن شیبه]] خواندهاند<ref>ر.ک: ابن شاهین، ص۹۲؛ ابن حجر، فتح، ج۷، ص۱۳۱.</ref> که تصحیف است. به گفته [[ابونعیم]]<ref>ابونعیم، ج۵، ص۲۹۷۱.</ref> [[ابن منده]] از وی یاد و [[حدیثی]] در [[فتح]] [[طائف]] از او نقل کرده است. ما در منابع موجود، این [[حدیث]] را نیافتیم. [[ابن حجر]]<ref>الاصابه، ج۷، ص۲۵۶.</ref> میگوید: [[حدیث]] وی مرسل است و برخی او را در شمار [[صحابه]] آوردهاند. ابن عبدالبر<ref>ابن عبدالبر، ج۴، ص۲۷۴.</ref> پس از اشاره به [[اختلاف]] در [[صحابی]] بودن وی، با عبارت {{عربی|"وفيه نظر"}} در اینکه برخی صحابی بودن وی را رد کردهاند، [[تردید]]، و صحابی بودن او را تقویت کرده است؛ در حالی که ابن حجر<ref>تقریب، ج۲، ص۴۳۴.</ref> صحابی بودن وی را توهم دانسته است. به هر حال بیشتر منابع، وی را در شمار [[تابعین]] آوردهاند<ref>ابن سعد، ج۵، ص۱۹۲.</ref>. برخی بر [[تابعی]] بودن وی تأکید کرده، او را شامی دانستهاند<ref>ابن ابی حاتم، ج۹، ص۴۰۸؛ حاکم، ج۲، ص۵۰۳؛ ابن عساکر، ج۶۷، ص۷۶.</ref>. با عنوان [[محدث]] نیز از وی یاد شده است<ref>فیروز آبادی، ج۴، ص۲۳۷.</ref> که شاید دلیل بر صحابی نبودنش باشد. از وی حدیثی در مورد [[نهی]] از [[طهارت]] به وسیله استخوان و سرگین نقل شده و [[شهرت]] دارد، اما به جز یکی دو مورد<ref>ر.ک: ابن اثیر، ج۶، ص۲۰۵.</ref> تمام منابع، این [[روایت]] را از ابو عثمان از [[ابن مسعود]] نقل کردهاند<ref>نسائی، ج۱، ص۳۷؛ ابن سلمه، ج۱، ص۱۲۳؛ بیهقی، ج۱، ص۱۱۰؛ ابن عساکر، ج۶۷، ص۷۴.</ref>. البته این روایت، از برخی دیگر چون [[ابوهریره]] نیز نقل شده است<ref>ابن عدی، ج۳، ص۳۳۲.</ref>. | ||
از وی خبری از ابن مسعود نقل شده که گفت: زمانی که [[رسول خدا]]{{صل}} در [[مکه]] بود، شبی به یارانش فرمود: "هر کس میخواهد [[شاهد]] کار [[جنیان]] باشد، امشب حاضر باشد". کسی جز من حاضر نشد. من همراه [[رسول خدا]]{{صل}} به بالای [[مکه]] رفتم و آن [[حضرت]] امر فرمود جایی بنشینم و [[منتظر]] باشم. ایشان خود رفت و ایستاد و [[قرآن]] را گشود و در این هنگام، سیاهی بزرگی بین ما فاصله شد. [[ابن مسعود]] پس از نقل حوادث این شب، همان [[حدیث]] [[نهی]] از استفاده از استخوان و سرگین را نیز نقل کرده است<ref>حاکم، ج۲، ص۵۰۴-۵۰۳؛ ابن عساکر، ج۶۷، ص۷۵؛ مزی، ج۳۴، ص۶۷؛ شامی، ج۴، ص۴۳۴.</ref>. در برخی منابع، از [[ابوعثمان بن سنه]] نقل کردهاند که ابن مسعود در لیلة الجن، همراه رسول خدا{{صل}} بود و درباره [[وضو]] با نبیذ [[حدیثی]] نقل کرد<ref>ابن شاهین، ص۹۲.</ref>. برخی گفتهاند لیلة الجن، شبی بود که [[جنیان]] [[خدمت]] رسول خدا{{صل}} رسیده، ایشان را به میان خود بردند تا [[دین]] و [[احکام اسلام]] را فرا بگیرند<ref>عظیم آبادی، ج۱، ص۱۰۸.</ref>. به نظر میرسد لیلة الجن، با همان گزارش پیش گفته یکی باشد. همچنین از وی نقل کردهاند که گفت: هنگامی که مردی [[شامیان]] را [[دشنام]] داد، [[امام علی]]{{ع}} او را از این کار بازداشت و فرمود: "همه شامیان را دشنام ندهید که برخی از آنان از [[اولیا]] و [[صالح]] هستند"<ref>ابن عساکر، ج۱، ص۳۳۷.</ref>. از وی حدیثی مُرسل نقل شده است که گفت: رسول خدا{{صل}} فرمود: "[[علم]] با [[غربت]] آغاز شد و همچنان که آغاز شد باز خواهد گشت"<ref>{{متن حدیث|العلم بدأ غریبا و سیعود کما بدأ}}؛ ابن عساکر، ج۶۷، ص۷۵.</ref>. وی را در شمار آن عده از شامیانی آوردهاند که از [[شام]] به امام علی{{ع}} پیوستند و آن حضرت آنان را بدون [[اهل عراق]] به مجلس حدیث خود میبرد<ref>ابن عساکر، ج۶۷، ص۷۵؛ مزی، ج۳۴، ص۶۷.</ref>. وی از امام علی{{ع}} و [[عبدالله بن مسعود]] [[روایت]] نقل، و [[ابن شهاب زهری]] از وی [[روایت حدیث]] کرده است<ref>مزی، ج۳۴، ص۶۷-۶۶.</ref> | از وی خبری از ابن مسعود نقل شده که گفت: زمانی که [[رسول خدا]]{{صل}} در [[مکه]] بود، شبی به یارانش فرمود: "هر کس میخواهد [[شاهد]] کار [[جنیان]] باشد، امشب حاضر باشد". کسی جز من حاضر نشد. من همراه [[رسول خدا]]{{صل}} به بالای [[مکه]] رفتم و آن [[حضرت]] امر فرمود جایی بنشینم و [[منتظر]] باشم. ایشان خود رفت و ایستاد و [[قرآن]] را گشود و در این هنگام، سیاهی بزرگی بین ما فاصله شد. [[ابن مسعود]] پس از نقل حوادث این شب، همان [[حدیث]] [[نهی]] از استفاده از استخوان و سرگین را نیز نقل کرده است<ref>حاکم، ج۲، ص۵۰۴-۵۰۳؛ ابن عساکر، ج۶۷، ص۷۵؛ مزی، ج۳۴، ص۶۷؛ شامی، ج۴، ص۴۳۴.</ref>. در برخی منابع، از [[ابوعثمان بن سنه]] نقل کردهاند که ابن مسعود در لیلة الجن، همراه رسول خدا{{صل}} بود و درباره [[وضو]] با نبیذ [[حدیثی]] نقل کرد<ref>ابن شاهین، ص۹۲.</ref>. برخی گفتهاند لیلة الجن، شبی بود که [[جنیان]] [[خدمت]] رسول خدا{{صل}} رسیده، ایشان را به میان خود بردند تا [[دین]] و [[احکام اسلام]] را فرا بگیرند<ref>عظیم آبادی، ج۱، ص۱۰۸.</ref>. به نظر میرسد لیلة الجن، با همان گزارش پیش گفته یکی باشد. همچنین از وی نقل کردهاند که گفت: هنگامی که مردی [[شامیان]] را [[دشنام]] داد، [[امام علی]]{{ع}} او را از این کار بازداشت و فرمود: "همه شامیان را دشنام ندهید که برخی از آنان از [[اولیا]] و [[صالح]] هستند"<ref>ابن عساکر، ج۱، ص۳۳۷.</ref>. از وی حدیثی مُرسل نقل شده است که گفت: رسول خدا{{صل}} فرمود: "[[علم]] با [[غربت]] آغاز شد و همچنان که آغاز شد باز خواهد گشت"<ref>{{متن حدیث|العلم بدأ غریبا و سیعود کما بدأ}}؛ ابن عساکر، ج۶۷، ص۷۵.</ref>. وی را در شمار آن عده از شامیانی آوردهاند که از [[شام]] به امام علی{{ع}} پیوستند و آن حضرت آنان را بدون [[اهل عراق]] به مجلس حدیث خود میبرد<ref>ابن عساکر، ج۶۷، ص۷۵؛ مزی، ج۳۴، ص۶۷.</ref>. وی از امام علی{{ع}} و [[عبدالله بن مسعود]] [[روایت]] نقل، و [[ابن شهاب زهری]] از وی [[روایت حدیث]] کرده است<ref>مزی، ج۳۴، ص۶۷-۶۶.</ref><ref>[[قاسم خانجانی|خانجانی، قاسم]]، [[دانشنامه سیره نبوی ج۱ (کتاب)|مقاله «ابوعثمان اصبحی»، دانشنامه سیره نبوی]] ج۱، ص:۴۳۶.</ref> | ||
== منابع == | == منابع == |