استرجاع: تفاوت میان نسخه‌ها

استرجاع (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۱۱ ژوئیهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۰۱:۲۹

۲ بایت حذف‌شده ، ‏۱۱ ژوئیهٔ ۲۰۲۲

جز

وظیفهٔ شمارهٔ ۲

دیداریویکی‌متن

HeydariBot

۱۱۸٬۲۸۱

ویرایش

@@ خط ۲۲: / خط ۲۲: @@
 [[امام باقر]]{{ع}} فرمود: "هیچ [[مؤمن]] [[مصیبت]] زده‌ای در [[دنیا]] نیست که هنگام [[مصیبت]]، {{متن حدیث|إِنَّا للّه وإِنّا إِلَیهِ رَاجِعُونَ}} گوید و بر [[مصیبت]] ناگهانی [[شکیبا]] باشد، مگر آنکه [[خداوند]] [[گناهان]] گذشته‌اش را می‌بخشاید، مگر [[گناهان کبیره]] که [[خداوند]] بر آنها [[وعده]] [[دوزخ]] داده است<ref>{{متن حدیث|مَا مِنْ مُؤْمِنٍ يُصَابُ بِمُصِيبَةٍ فِي اَلدُّنْيَا فَيَسْتَرْجِعُ عِنْدَ مُصِيبَتِهِ وَ يَصْبِرُ حِينَ تَفْجَأُهُ اَلْمُصِيبَةُ إِلاَّ غَفَرَ اَللَّهُ لَهُ مَا مَضَى مِنْ ذُنُوبِهِ إِلاَّ اَلْكَبَائِرَ اَلَّتِي أَوْجَبَ اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ عَلَيْهَا اَلنَّارَ}}؛ وسائل الشیعه، ج ۲، ص ۸۹۸.</ref>.
-در امالی [[شیخ مفید]]، [[حدیثی]] از [[امام کاظم]]{{ع}} آمده است: «[[رسول خدا]]{{صل}} فرمود: چهار ویژگی است که در هرکس باشد، [[خداوند]] او را از [[اهل بهشت]] شمرده است: کسی که پناهگاهش [[شهادت]] به [[یگانگی خداوند]] و [[رسالت]] من باشد. کسی که به هنگام برخورداری از [[نعمت خداوند]] بگوید: {{متن قرآن|الْحَمْدُ لِلَّهِ}}<ref>«سپاس، خداوند، پروردگار جهانیان را» سوره فاتحه، آیه ۲.</ref>، کسی که پس از [[ارتکاب گناه]] بگوید: {{متن قرآن|اسْتَغْفِرِ اللَّهَ}}<ref>«و از خداوند آمرزش بخواه» سوره نساء، آیه ۱۰۶.</ref>. کسی که هنگام مواجهه با مصیبتی بگوید: {{متن قرآن|إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّا إِلَيْهِ رَاجِعُونَ}}<ref>ترجمه امالی، شیخ مفید، ص۸۸.</ref>.<ref>ر. ک. [[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، ص۵۱.</ref>
+در امالی [[شیخ مفید]]، [[حدیثی]] از [[امام کاظم]]{{ع}} آمده است: «[[رسول خدا]]{{صل}} فرمود: چهار ویژگی است که در هرکس باشد، [[خداوند]] او را از [[اهل بهشت]] شمرده است: کسی که پناهگاهش [[شهادت]] به [[یگانگی خداوند]] و [[رسالت]] من باشد. کسی که به هنگام برخورداری از [[نعمت خداوند]] بگوید: {{متن قرآن|الْحَمْدُ لِلَّهِ}}<ref>«سپاس، خداوند، پروردگار جهانیان را» سوره فاتحه، آیه ۲.</ref>، کسی که پس از [[ارتکاب گناه]] بگوید: {{متن قرآن|اسْتَغْفِرِ اللَّهَ}}<ref>«و از خداوند آمرزش بخواه» سوره نساء، آیه ۱۰۶.</ref>. کسی که هنگام مواجهه با مصیبتی بگوید: {{متن قرآن|إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّا إِلَيْهِ رَاجِعُونَ}}<ref>ترجمه امالی، شیخ مفید، ص۸۸.</ref><ref>ر. ک. [[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، ص۵۱.</ref>
 ==آثار گفتن استرجاع==
 گفتن {{متن قرآن|إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّا إِلَيْهِ رَاجِعُونَ}} از یک سو [[اقرار]] به [[مبدأ و معاد]] و اظهار [[تسلیم]] در برابر [[قضا و قدر]] بوده و مایه [[آرامش]] [[قلب]] و [[امید]] به [[پاداش الهی]] می‌گردد و از سوی دیگر، یادآور این نکته است که [[بلاها]] و مصیبت‌های زودگذر [[دنیایی]] از [[ناحیه]] [[خداوند]] بوده و [[تصرف]] مالک در مملوک و [[ملک]] [[حقیقی]] خویش است: {{متن قرآن|إِنَّا لِلَّهِ}}. ما از آن [[خدا]] و مملوک او هستیم و مملوک [[حق]] [[اعتراض]] ندارد: {{متن قرآن|عَبْدًا مَمْلُوكًا لَا يَقْدِرُ عَلَى شَيْءٍ}}<ref>«خداوند بنده‌ای زرخرید را مثل می‌زند که توان هیچ کاری ندارد» سوره نحل، آیه ۷۵.</ref>.
-استرجاع موجب دوری استرجاع‌ کننده از سخنان نامناسب و [[شکایت]] و مانع [[وسوسه‌های شیطان]] یا موجب [[دلداری]] و [[تسلی]] [[قلب]]، کاهش [[حزن]] و [[اندوه]] [[مصیبت]] دیده و نیز اشتغال به کاری [[مستحب]] و اظهار [[عقاید]] [[حق]] است. البته این آثار در صورتی است که استرجاع، تنها به زبان جاری نشود بلکه از صمیم [[قلب]] ادا گردد، به گونه‌ای که [[انسان]] درباره آنچه به خاطرش [[آفریده]] شده بیندیشد. یعنی [[شناخت]] [[خدای تعالی]] و کمال نفس [[انسانی]] و اینکه وی به سوی پروردگارش باز می‌گردد تا برای همیشه باقی بماند و اینکه از این دنیای فانی کوچ می‌کند و [[نعمت‌های خداوند]] را به یاد می‌آورد تا ببیند آنچه که به وی ارزانی داشته‌اند چندین برابر چیزی است که از دست داده و در نتیجه [[مصیبت‌ها]] بر او آسان می‌گردد و به آن [[راضی]] می‌شود<ref>ترجمه المیزان، ج۱؛ جواهر الکلام اطیب البیان، ج۲، ص۳۶۰.</ref>.<ref>[[محمود سرمدی|سرمدی، محمود]]، [[آیه استرجاع (مقاله)|مقاله «آیه استرجاع»]]، [[دانشنامه معاصر قرآن کریم (کتاب)|دانشنامه معاصر قرآن کریم]]، ص۶۷-۶۸.</ref>
+استرجاع موجب دوری استرجاع‌ کننده از سخنان نامناسب و [[شکایت]] و مانع [[وسوسه‌های شیطان]] یا موجب [[دلداری]] و [[تسلی]] [[قلب]]، کاهش [[حزن]] و [[اندوه]] [[مصیبت]] دیده و نیز اشتغال به کاری [[مستحب]] و اظهار [[عقاید]] [[حق]] است. البته این آثار در صورتی است که استرجاع، تنها به زبان جاری نشود بلکه از صمیم [[قلب]] ادا گردد، به گونه‌ای که [[انسان]] درباره آنچه به خاطرش [[آفریده]] شده بیندیشد. یعنی [[شناخت]] [[خدای تعالی]] و کمال نفس [[انسانی]] و اینکه وی به سوی پروردگارش باز می‌گردد تا برای همیشه باقی بماند و اینکه از این دنیای فانی کوچ می‌کند و [[نعمت‌های خداوند]] را به یاد می‌آورد تا ببیند آنچه که به وی ارزانی داشته‌اند چندین برابر چیزی است که از دست داده و در نتیجه [[مصیبت‌ها]] بر او آسان می‌گردد و به آن [[راضی]] می‌شود<ref>ترجمه المیزان، ج۱؛ جواهر الکلام اطیب البیان، ج۲، ص۳۶۰.</ref><ref>[[محمود سرمدی|سرمدی، محمود]]، [[آیه استرجاع (مقاله)|مقاله «آیه استرجاع»]]، [[دانشنامه معاصر قرآن کریم (کتاب)|دانشنامه معاصر قرآن کریم]]، ص۶۷-۶۸.</ref>
 == جستارهای وابسته ==