الگوگیری: تفاوت میان نسخه‌ها

[[انسان‌ها]] عموماً و تقریباً در تمام مقاطع [[عمر]] به ویژه در دوران [[طفولیت]]، [[نوجوانی]] و [[جوانی]] و مقاطع شکل‌گیری و [[شکوفایی]] [[شخصیت]]، [[نیازمند]] [[رجوع]] به افراد شاخصی جهت الگوگیری و [[اقتدا]] هستند. در همه [[جوامع]] به تناسب [[فرهنگ]] و [[نظام ارزشی]] [[غالب]]، افراد و گروه‌هایی به عنوان گروه‌های [[مرجع]]، دیگران مهم، شخصیت‌های الگویی، شخصیت‌های ایدئال و ستاره‌هایی مطرحند که عموم [[مردم]] بسته به موقعیت، علاقه، [[میزان]] تجانس [[روحی]] و [[ذهنی]] و آرمانی خود، با شخصیت مورد نظر همسان‌سازی کرده و او را به عنوان [[الگو]] و [[اسوه]] تمام عیار یا بخشی از خود در حوزه‌های مختلف [[زندگی اجتماعی]] [[انتخاب]] کرده و از [[منش]] و مرام و [[سبک زندگی]] او [[تبعیت]] می‌کنند. شخصیت‌های سزاوار [[تأسی]] را با معیارهای [[فرهنگی]]، “اسوه” می‌نامند. [[قرآن کریم]] برای [[مؤمنان]] [[امیدوار]] به [[خداوند]] و [[روز قیامت]] و ذاکران [[حقیقی]] [[حق]]، [[پیامبر اکرم]]{{صل}} را به عنوان الگو و اسوه کامل و بی‌بدیل برای همه انسان‌ها و در همه اعصار معرفی کرده است. به بیان [[تفسیر نمونه]]: [[بهترین]] الگو برای شما نه تنها در این میدان [[جنگ]] که در تمام [[زندگی]] شخص [[پیامبر]]{{صل}} است. [[روحیات]] عالی او، [[استقامت]] و [[شکیبایی]] او، [[هوشیاری]] و [[درایت]] و [[اخلاص]] و [[توجه به خدا]] و [[تسلط]] او بر حوادث و زانو نزدن در برابر [[سختی‌ها]] و [[مشکلات]]، هر کدام می‌تواند الگو و سرمشقی برای همه [[مسلمین]] باشد. این ناخدای بزرگ به هنگامی که سفینه‌اش گرفتار سخت‌ترین طوفان‌ها می‌شود، کم‌ترین [[ضعف]] و [[سستی]] و دستپاچگی به خود [[راه]] نمی‌دهد، او هم ناخدا است و هم لنگر مطمئن این کشتی، هم [[چراغ هدایت]] است و هم مایه [[آرامش]] و راحت [[روح]] و [[جان]] سرنشینان<ref>ناصر مکارم شیرازی و دیگران، تفسیر نمونه، ج۱۷، ص۲۴۲.</ref>. [[شهید مطهری]] نیز در توضیح جنبه الگویی [[شخصیت پیامبر]] اکرم{{صل}} می‌نویسد: اسوه به تعبیر امروزی‌ها یعنی الگو (در [[فارسی]] شاید کلمه‌ای نداریم که به جای آن بگذاریم)، یعنی شخصیتی که باید [[مقتدا]] قرار بگیرد و [[میزان]] و معیار باشد و دیگران خودشان را با او بسنجند. این تعبیر در [[قرآن]] آمده است که در وجود [[پیغمبر]] یک [[الگو]] وجود دارد؛ البته مقصود این است که خود پیغمبر الگوی شماست، اما به این تعبیر (می‌فرماید که) در وجود پیغمبر یک الگو وجود دارد. کأنه این پیغمبر دو [[شخصیت]] است: شخصیتی که شما الان به طور سطحی [به آن پی برده‌اید]، و شخصیتی که به آن پی نبرده‌اید. آن شخصیتی که شما به آن پی نبرده‌اید و باید او را بشناسید در این شخصیت پنهان است و آن شخصیت است که اگر به آن پی ببرید و آن را بشناسید باید الگوی شما قرار بگیرید. همین تعبیر درباره [[حضرت ابراهیم]]{{ع}} هم آمده است<ref>مرتضی مطهری، آشنایی با قرآن، ج۶، ص۲۳۵-۲۳۶؛ برای آگاهی بیشتر از ویژگی‌های شخصیت‌های الگویی مورد توصیه قرآن، ر.ک: عبدالله جوادی آملی، تفسیر موضوعی قرآن کریم، ج۷، همان، ج۸ و ۹؛ همان، ج۱۸؛ محمد محمدی ری‌شهری، دانشنامه میزان الحکمه، ج۳، ص۳۲۸-۳۳۴؛ رضا فرهادیان، میانی تعلیم و تربیت در قرآن و احادیث، ص۴۹۰-۵۲۱.</ref>.<ref>[[سید حسین شرف‌الدین|شرف‌الدین، سید حسین]]، [[ارزش‌های اجتماعی از منظر قرآن کریم (کتاب)|ارزش‌های اجتماعی از منظر قرآن کریم]]، ص ۳۶۸.</ref>