امام عسکری در معارف مهدویت: تفاوت میان نسخه‌ها

امام عسکری{{ع}} با وجود همه محدودیت‏ها و کنترل‌‏های دستگاه [[خلافت]]، یک زنجیره فعالیت‏‌های [[سیاسی]] سرّی را [[رهبری]] می‏کرد که با [[گزینش]] شیوه‌‏های پنهان‏کاری، از چشم جاسوسان دربار، به دور می‌‏ماند. برای نمونه، [[عثمان بن سعید عمری]] ـ از نزدیک‏ترین و صمیمی‏ترین [[یاران]] [[امام]]{{ع}} ـ در پوشش روغن‌‏فروشی فعالیت می‏کرد. [[شیعیان]] و [[پیروان]] آن حضرت، [[اموال]] و وجوه خود را به او می‏رساندند و او آنها را در ظرف‏های روغن قرار داده، به حضور [[امام]]{{ع}} می‌رساند<ref>[[شیخ طوسی]]، کتاب الغیبة، ص ۲۱۴.</ref><ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[درسنامه مهدویت (کتاب)|درسنامه مهدویت]]، ج۱، ص۱۵۶.</ref>

یکی دیگر از موضع‌‏گیری‏های امام عسکری{{ع}}، [[حمایت]] [[مالی]] از شیعیان ـ به ویژه از [[یاران خاص]] و نزدیک آن حضرت ـ بود. این کار سبب شد آنان زیر فشار [[مالی]]، جذب دستگاه [[حکومت عباسی]] نشوند<ref>  شیخ مفید، الارشاد، ص ۳۴۳؛ ابن شهر اشوب، مناقب آل أبی طالب، ج ۴، ص ۴۳۹؛ مسعودی، اثبات الوصیة، ص ۲۴۲؛ سید محسن امین، اعیان الشیعة، ص ۴۰؛ طبرسی، اعلام الوری، ص ۳۷۲؛ محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج ۱، ص ۵۰۸.</ref><ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]، ص۶۴-۷۰ و [[درسنامه مهدویت (کتاب)|درسنامه مهدویت]]، ج۱، ص۱۵۳، ۱۵۴.</ref>

# [[ترور]]، حبس، تهدید و اذیت و [[آزار]] [[شیعیان]]؛ [[شیخ مفید]]، تهدیدات بر ضد [[شیعه]] پس از [[شهادت امام عسکری]]{{ع}}، را یکی از تلخ‌‏ترین فرازهای [[تاریخ]] [[تشیع]] یاد کرده است<ref>شیخ مفید، الارشاد، ص ۳۲۵؛ محمد باقر مجلسی، بحار الانوار، ج ۵۰، ص ۳۳۴.</ref>؛

# [[اختلاف]] و چنددستگی بین [[شیعیان]]. یکی از حادثه‌‏های کمرشکن پس از [[شهادت امام عسکری]]{{ع}}، تفرقه‌‏ای بود که در میان برخی از [[شیعیان]] پدید آمد و آ‏ها را از [[یکپارچگی]] خارج کرد. البته این تفرق پیش از آن، از سوی امام عسکری{{ع}} پیش‏بینی شده بود. [[ابو غانم]] می‌‏گوید: از امام عسکری{{ع}} شنیدم که می‌‏فرمود: "در سال ۲۶۰ پیروانم [[فرقه]] فرقه می‌‏شوند". آ‏گاه در ادامه [[ابو غانم]] می‌‏گوید: در آن سال امام عسکری{{ع}} [[رحلت]] فرمود و [[پیروان]] و یارانش متفرق شدند. دسته‌‏ای خود را منتسب به جعفر ـ پسر [[امام]] دهم ـ کردند، گروهی سرگردان شدند، عده‏ای به [[شک]] افتادند، دسته‌‏ای در حالت سرگردانی ایستادند و جمعی دیگر به [[توفیق]] خدای سبحانه و تعالی بر [[دین]] خود ثابت ماندند<ref>[[شیخ صدوق]]، [[کمال الدین و تمام النعمة (کتاب)|کمال الدین و تمام النعمة]]، ج۲، ص ۴۰۸، ح ۶.</ref><ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]، ص۶۴-۷۰ و [[درسنامه مهدویت (کتاب)|درسنامه مهدویت]]، ج۱، ص۱۵۸، ۱۶۰.</ref>

[[رده:مدخل]]