جز
وظیفهٔ شمارهٔ ۲
جز (جایگزینی متن - '\<div\sstyle\=\"background\-color\:\srgb\(252\,\s252\,\s233\)\;\stext\-align\:center\;\sfont\-size\:\s85\%\;\sfont\-weight\:\snormal\;\"\>(.*)\[\[(.*)\]\](.*)\"\'\'\'(.*)\'\'\'\"(.*)\<\/div\> \<div\sstyle\=\"background\-color\:\srgb\(255\,\s245\,\s227\)\;\stext\-align\:center\;\sfont\-size\:\s85\%\;\sfont\-weight\:\snormal\;\"\>(.*)\<\/div\> \<div\sstyle\=\"background\-color\:\srgb\(206\,242\,\s299\)\;\stext\-align\:center\;\sfont\-size\:\s85\%\;\sfont\-weight\:\snormal\;\"\>(...) |
HeydariBot (بحث | مشارکتها) جز (وظیفهٔ شمارهٔ ۲) |
||
خط ۸: | خط ۸: | ||
==مقدمه== | ==مقدمه== | ||
*[[ابو بصیر]] میگوید به [[امام صادق]] {{ع}} گفتم: از پدر شما شنیدهام که [[امام زمان]] {{ع}} سینهای گشاده و کتفهایی باز و عریض دارد. حضرت فرمود: "ای ابا محمّد! پدرم زره [[پیامبر]] {{صل}} را پوشید، ولی برایش بلند بود، بهطوری که بر زمین میرسید. من نیز آن را پوشیدم، ولی بر قامتم بلند بود، ولی آن زره بر قامت [[حضرت قائم]] {{ع}} چنان مناسب و اندازه است که بر بدن رسول خدا {{صل}} اندازه بود و قسمت پایین آن زره کوتاه است، بهطوری که هر بیننده گمان میکند، اطراف آن را گره زدهاند"<ref>بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۱۹؛ اثبات الهداة، ج ۳، ص ۴۴۰ و ۵۲۰.</ref>. ریان بن صلت میگوید: به [[امام رضا]] {{ع}} عرض کردم: آیا شما صاحب امر هستید؟ فرمود: "من امام و صاحب امر هستم، ولی نه آن صاحب امری که زمین را از عدل و داد پر میکند... حضرت قائم کسی است که وقتی ظهور میکند، در سن پیران است، ولی به نظر جوان میآید. اندامی قوی و تنومند دارد؛ بهطوری که اگر دست را به سوی بزرگترین درخت دراز کند، آن را از ریشه بیرون میآورد و اگر میان کوهها فریاد برآورد، صخرهها را میشکند و از جا کنده میشود"<ref>[[شیخ صدوق]]، [[کمال الدین و تمام النعمة (کتاب)|کمال الدین و تمام النعمة]]، ج ۲، ص ۴۸؛ اعلام الوری، ص ۴۰۷؛ کشف الغمه، ج ۳، ص ۳۱۴.</ref> [[پیامبر]] {{صل}} فرمود: "او از فرزندان من است، اندامش چونان مردان بنی اسرائیل سخت و ستبر است"<ref>ملاحم ابن طاووس، ص ۱۴۲.</ref>. | * [[ابو بصیر]] میگوید به [[امام صادق]] {{ع}} گفتم: از پدر شما شنیدهام که [[امام زمان]] {{ع}} سینهای گشاده و کتفهایی باز و عریض دارد. حضرت فرمود: "ای ابا محمّد! پدرم زره [[پیامبر]] {{صل}} را پوشید، ولی برایش بلند بود، بهطوری که بر زمین میرسید. من نیز آن را پوشیدم، ولی بر قامتم بلند بود، ولی آن زره بر قامت [[حضرت قائم]] {{ع}} چنان مناسب و اندازه است که بر بدن رسول خدا {{صل}} اندازه بود و قسمت پایین آن زره کوتاه است، بهطوری که هر بیننده گمان میکند، اطراف آن را گره زدهاند"<ref>بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۱۹؛ اثبات الهداة، ج ۳، ص ۴۴۰ و ۵۲۰.</ref>. ریان بن صلت میگوید: به [[امام رضا]] {{ع}} عرض کردم: آیا شما صاحب امر هستید؟ فرمود: "من امام و صاحب امر هستم، ولی نه آن صاحب امری که زمین را از عدل و داد پر میکند... حضرت قائم کسی است که وقتی ظهور میکند، در سن پیران است، ولی به نظر جوان میآید. اندامی قوی و تنومند دارد؛ بهطوری که اگر دست را به سوی بزرگترین درخت دراز کند، آن را از ریشه بیرون میآورد و اگر میان کوهها فریاد برآورد، صخرهها را میشکند و از جا کنده میشود"<ref>[[شیخ صدوق]]، [[کمال الدین و تمام النعمة (کتاب)|کمال الدین و تمام النعمة]]، ج ۲، ص ۴۸؛ اعلام الوری، ص ۴۰۷؛ کشف الغمه، ج ۳، ص ۳۱۴.</ref> [[پیامبر]] {{صل}} فرمود: "او از فرزندان من است، اندامش چونان مردان بنی اسرائیل سخت و ستبر است"<ref>ملاحم ابن طاووس، ص ۱۴۲.</ref>. | ||
*در دیگر روایات آمده است: راستقامت است ولی نه درازقد، چهارشانه است ولی نه کوتوله. خلقت او معتدل است. شکمی چاق، رانهایی پرگوشت و اندامی متناسب دارد<ref>روزگار رهایی، ج ۱، ص ۱۲۱.</ref><ref>[[مجتبی تونهای|تونهای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۱۳۴.</ref>. | *در دیگر روایات آمده است: راستقامت است ولی نه درازقد، چهارشانه است ولی نه کوتوله. خلقت او معتدل است. شکمی چاق، رانهایی پرگوشت و اندامی متناسب دارد<ref>روزگار رهایی، ج ۱، ص ۱۲۱.</ref><ref>[[مجتبی تونهای|تونهای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۱۳۴.</ref>. | ||
*در روایات، در وصف ابروهای [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} چنین آمده است: ابروهایش به طرف صورتش فرو هشته است<ref>الزام الناصب، ص ۱۳۸. </ref>. ابروهایی کشیده دارد<ref>همان، ص ۱۳۸. </ref>. ابروانی به هم رسیده دارد<ref>همان، ص ۱۳۸. </ref>. <ref>[[مجتبی تونهای|تونهای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۵۶.</ref>. | *در روایات، در وصف ابروهای [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} چنین آمده است: ابروهایش به طرف صورتش فرو هشته است<ref>الزام الناصب، ص ۱۳۸. </ref>. ابروهایی کشیده دارد<ref>همان، ص ۱۳۸. </ref>. ابروانی به هم رسیده دارد<ref>همان، ص ۱۳۸. </ref>. <ref>[[مجتبی تونهای|تونهای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۵۶.</ref>. | ||
*روایات، پیشانی [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} را چنین توصیف کرده است: پیشانی باز و درخشان دارد<ref>کشف الغمّه، ج ۳، ص ۲۵۹ و ۲۶۹؛ بحار الانوار، ج ۵۱، ص ۸۰ و ۹۰.</ref><ref>[[مجتبی تونهای|تونهای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۲۰۰.</ref>. | *روایات، پیشانی [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} را چنین توصیف کرده است: پیشانی باز و درخشان دارد<ref>کشف الغمّه، ج ۳، ص ۲۵۹ و ۲۶۹؛ بحار الانوار، ج ۵۱، ص ۸۰ و ۹۰.</ref><ref>[[مجتبی تونهای|تونهای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۲۰۰.</ref>. | ||
*در وصف چشمان حضرت آمده است: دیدگانی مشکی و سرمهکشیده دارد<ref>کشف الغمه، ج ۳، ص ۲۶۰ و ۲۷۶؛ [[منتخب الاثر (کتاب)|منتخب الاثر]]، ص ۱۶۶؛ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۵۱.</ref> و از شبزندهداری فرو رفته است<ref>الزام الناصب، ص ۱۳۸.</ref> | *در وصف چشمان حضرت آمده است: دیدگانی مشکی و سرمهکشیده دارد<ref>کشف الغمه، ج ۳، ص ۲۶۰ و ۲۷۶؛ [[منتخب الاثر (کتاب)|منتخب الاثر]]، ص ۱۶۶؛ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۵۱.</ref> و از شبزندهداری فرو رفته است<ref>الزام الناصب، ص ۱۳۸.</ref><ref>[[مجتبی تونهای|مجتبی تونهای]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۲۶۰.</ref>. | ||
*چهرهشناسی یا قیافهشناسی، علمی است معروف که از صورت پی به سیرت میبرند و آن را فراست نیز میگویند. یکی از ویژگیهای [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} این است که شخصیت درونی انسانها را از چهرهشان میشناسد و افراد صالح را از ناصالح تشخیص میدهد و مفسدان را با همان شناخت به سزای اعمالشان میرساند. [[امام صادق]] {{ع}} میفرماید: "هنگامی که [[حضرت قائم]] قیام میکند، احدی نمیماند، مگر آنکه حضرت او را میشناسد که فردی صالح و نیک است یا منحرف و فاسد"<ref>[[شیخ صدوق]]، [[کمال الدین و تمام النعمة (کتاب)|کمال الدین و تمام النعمة]]، ج ۲، ص ۶۷۱؛ اثبات الهداة، ج ۳، ص ۴۹۳؛ بحار الانوار، ج ۵۱، ص ۵۸.</ref>. نیز میفرماید: "هنگامی که قائم ما قیام کند، دشمنان ما را از چهرههایشان میشناسد، آنگاه آنان را از پیشانی (سر) و پاهایشان میگیرد و خود با یارانش، آنان را با شمشیر به قتل میرسانند"<ref>احقاق الحق، ج ۱۳، ص ۳۵۷؛ غیبة نعمانی، ص ۲۴۲؛ ارشاد، ج ۵، ص ۳۶.</ref>. | *چهرهشناسی یا قیافهشناسی، علمی است معروف که از صورت پی به سیرت میبرند و آن را فراست نیز میگویند. یکی از ویژگیهای [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} این است که شخصیت درونی انسانها را از چهرهشان میشناسد و افراد صالح را از ناصالح تشخیص میدهد و مفسدان را با همان شناخت به سزای اعمالشان میرساند. [[امام صادق]] {{ع}} میفرماید: "هنگامی که [[حضرت قائم]] قیام میکند، احدی نمیماند، مگر آنکه حضرت او را میشناسد که فردی صالح و نیک است یا منحرف و فاسد"<ref>[[شیخ صدوق]]، [[کمال الدین و تمام النعمة (کتاب)|کمال الدین و تمام النعمة]]، ج ۲، ص ۶۷۱؛ اثبات الهداة، ج ۳، ص ۴۹۳؛ بحار الانوار، ج ۵۱، ص ۵۸.</ref>. نیز میفرماید: "هنگامی که قائم ما قیام کند، دشمنان ما را از چهرههایشان میشناسد، آنگاه آنان را از پیشانی (سر) و پاهایشان میگیرد و خود با یارانش، آنان را با شمشیر به قتل میرسانند"<ref>احقاق الحق، ج ۱۳، ص ۳۵۷؛ غیبة نعمانی، ص ۲۴۲؛ ارشاد، ج ۵، ص ۳۶.</ref>. | ||
*همچنین میفرماید: "هنگامی که [[قائم]] [[آل محمد]] {{صل}} قیام کند، دوستانش را به کمک قدرت تشخیصی که دارد، از دشمنانش میشناسد." معاویه دهنی میگوید:[[امام صادق]] {{ع}} در رابطه با آیه {{متن قرآن|يُعْرَفُ الْمُجْرِمُونَ بِسِيمَاهُمْ فَيُؤْخَذُ بِالنَّوَاصِي وَالأَقْدَامِ}}<ref>سوره الرحمن، ۴۱.</ref>؛ بدکاران به سیمایشان شناخته میشوند، پس موسی پیشانی آنان را با پاهایشان بگیرند؛ فرمود: "ای معاویه! دیگران درباره آن چه میگویند؟" عرض کردم: میپندارند که خداوند، روز [[قیامت]]، گناهکاران را از قیافهشان میشناسد و از موهای جلوی سر و پاهایشان میگیرد و آنان را در آتش میاندازد. امام فرمود: "خداوند چه نیازی دارد که مجرمان را از چهرهشان بشناسد و حال آنکه آنان را آفریده است". عرض کردم: پس معنای آیه چیست؟ فرمود: "هنگامی که [[حضرت قائم]] قیام کند، خداوند به او علم سیماشناسی عطا میکند و حضرت دستور میدهد، کافران را از سر و پا گرفته و با شمشیر، ضربات سختی بر آنان بزنند"<ref>بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۲۱؛ المحجة، ص ۲۱۷؛ ینابیع الموده، ص ۴۲۹ (به نقل از چشماندازی به حکومت مهدی {{ع}}، طبسی، ص ۸۵.).</ref><ref>[[مجتبی تونهای|تونهای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۲۶۱۱.</ref>. | *همچنین میفرماید: "هنگامی که [[قائم]] [[آل محمد]] {{صل}} قیام کند، دوستانش را به کمک قدرت تشخیصی که دارد، از دشمنانش میشناسد." معاویه دهنی میگوید:[[امام صادق]] {{ع}} در رابطه با آیه {{متن قرآن|يُعْرَفُ الْمُجْرِمُونَ بِسِيمَاهُمْ فَيُؤْخَذُ بِالنَّوَاصِي وَالأَقْدَامِ}}<ref>سوره الرحمن، ۴۱.</ref>؛ بدکاران به سیمایشان شناخته میشوند، پس موسی پیشانی آنان را با پاهایشان بگیرند؛ فرمود: "ای معاویه! دیگران درباره آن چه میگویند؟" عرض کردم: میپندارند که خداوند، روز [[قیامت]]، گناهکاران را از قیافهشان میشناسد و از موهای جلوی سر و پاهایشان میگیرد و آنان را در آتش میاندازد. امام فرمود: "خداوند چه نیازی دارد که مجرمان را از چهرهشان بشناسد و حال آنکه آنان را آفریده است". عرض کردم: پس معنای آیه چیست؟ فرمود: "هنگامی که [[حضرت قائم]] قیام کند، خداوند به او علم سیماشناسی عطا میکند و حضرت دستور میدهد، کافران را از سر و پا گرفته و با شمشیر، ضربات سختی بر آنان بزنند"<ref>بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۲۱؛ المحجة، ص ۲۱۷؛ ینابیع الموده، ص ۴۲۹ (به نقل از چشماندازی به حکومت مهدی {{ع}}، طبسی، ص ۸۵.).</ref><ref>[[مجتبی تونهای|تونهای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۲۶۱۱.</ref>. |