آفاق و انفس

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

نسخه‌ای که می‌بینید نسخه‌ای قدیمی از صفحه‌است که توسط HeydariBot (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۳۱ ژوئیهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۰۷:۱۹ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوت‌های عمده‌ای با نسخهٔ فعلی بدارد.

مقدمه

از نظر قرآن، سراسر خلقت آیات الهی و علائم و نشانه‌هایی برای کشف حقیقت است. قرآن، از جهان خارج انسان به “آفاق” و از جهان درون انسان به “انفس” تعبیر می‌کند[۱]. و از این راه، اهمیّت ویژه ضمیر انسانی را گوشزد می‌نماید. اصطلاح “آفاق و انفس” در ادبیات اسلامی از همین‌جا پدید آمده است[۲][۳]

آیات انفسی

آیات انفسی یعنی آنچه در ضمیر خود انسان وجود دارد[۴][۵]

آیات آفاقی

آیات آفاقی یعنی آنچه بیرون از ضمیر انسان است: خلقت انسان‌های دیگر، آسمان، زمین، ستارگان، کوه، دریا، گیاه، حیوان، و...[۶][۷]

منابع

پانویس

  1. ﴿سَنُرِيهِمْ آيَاتِنَا فِي الْآفَاقِ وَفِي أَنْفُسِهِمْ حَتَّى يَتَبَيَّنَ لَهُمْ أَنَّهُ الْحَقُّ «به زودی نشانه‌های خویش را در گستره‌های بیرون و پیکره‌های درونشان نشان آنان خواهیم داد تا بر آنها روشن شود که او راستین است» سوره فصلت، آیه ۵۳.
  2. مجموعه آثار، ج۲، ص۷۱.
  3. زکریایی، محمد علی، فرهنگ مطهر، ص ۴۶.
  4. مجموعه آثار، ج۳، ص۶۰۸.
  5. زکریایی، محمد علی، فرهنگ مطهر، ص ۴۸.
  6. مجموعه آثار، ج۳، ص۶۰۸.
  7. زکریایی، محمد علی، فرهنگ مطهر، ص ۴۷.