قرآن و پایان تاریخ (مقاله)
قرآن و پایان تاریخ | |
---|---|
زبان | فارسی |
نویسنده | علی معموری |
مذهب | شیعه |
منتشر شده در | ماهنامه موعود |
محل نشر | تهران، ایران |
تاریخ نشر | بهمن ۱۳۸۱ |
شماره | ۳۶ |
شماره صفحات | از صفحه ۴۴ تا ۴۹ مجله |
ناشر الکترونیک | پایگاه مجلات تخصصی نور |
قرآن و پایان تاریخ عنوان مقالهای است که با زبان فارسی به بررسی نشانههای آخرالزمان و فرجام انسان از دیدگاه قرآن میپردازد. این مقالهٔ ۶ صفحهای به قلم علی معموری نگاشته شده و در ماهنامه موعود (شماره ۳۶، بهمن ۱۳۸۱) منتشر گشته است.
چکیده مقاله
- نویسنده در ابتدای چکیده مقاله خود مینویسد: «نویسنده توجه به پایان کار بشر را از خصوصیات تمام ادیان الهی و حتی جریانهای مادیگرا دانسته است، که هرکدام بر اساس محتویات و قواعد خود عاقبت انسان را ترسیم کردهاند. به اعتقاد وی، با توجه به آیات مربوط به آخرالزمان در قرآن، این کتاب الهی سرنوشت خوب و سرشار از عدالتی را برای انسان پیشبینی کرده است. در این نوشتار؛ بحران معنویت، وقوع اختلاف و درگیری، ظهور دجال، وقوع مصائب، خروج سفیانی، ندای آسمانی، ظهور منجی بزرگ بشریت، خروج جنبندهای از زمین، هجوم یاجوج و ماجوج، رجعت و صلح و آرامش پایدار در سرتاسر جهان، از نشانههای آخر الزمان دانسته شده که قرآن در آیات مختلف به آنها اشاره کرده است».
فهرست مقاله
دربارهٔ پدیدآورنده
آقای دکتر علی معموری (علی احمد رشید المعموری، متولد ۱۳۵۳ش)، در کنار دروس متداول حوزوی، تحصیلات دانشگاهی خود را در مقطع دکتری علوم قرآن و حدیث در دانشگاه امام صادق (ع) به اتمام رساند و مشغول دکترای دوم خود در دانشگاه کاتولیک استرالیا (Australian Catholic University) است. مدیریت بخش معارف و مفاهیم دایرة المعارف قرآن کریم، مرکز فرهنگ و معارف قرآن، سردبیر مجله عربی اطیاف، مدیر بخش تاریخ دانشنامه قرآن شناسی پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی، مدیر بخش ادیان و مطالعات اجتماعی دانشنامه حج و حرمین سازمان حج و زیارت از جمله فعالیتهای وی است. او علاوه بر تدریس دروس حوزوی و دانشگاهی تا کنون چندین جلد کتاب و مقاله به رشته تحریر درآورده است. «فاطمه زهرا (س)»، «تراژدی کربلا مطالعه جامعهشناسی گفتمان شیعه»، «کتابشناسی فاطمه»، «قرآن و پایان تاریخ»، «ارض مقدس»، «آرامش»، «بستر تاریخی و گونهشناسی روایات امام رضا (ع)»، «امضا و تأسیس»، «بلاغت قرآن»، «دیدگاههای گوناگون در تفسیر و تحلیل وحی» و «ارمیا» برخی از این آثار است.[۱]