نسخهای که میبینید، نسخهٔ فعلی این صفحه است که توسط HeydariBot(بحث | مشارکتها) در تاریخ ۲۵ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۰۹:۴۲ ویرایش شده است. آدرس فعلی این صفحه، پیوند دائمی این نسخه را نشان میدهد.
سمیع از صفات ثبوتی حق تعالی است که افزون بر پنجاه بار در قرآن به صورت صفت مشبهه و گاه همراهِ "بصیر" مذکور آمده است. به عنوان نمونه، در قرآن آمده است که خداوند سخن بندگان را میشنود[۱] و نجوای آنان را میشنود[۲] و او با ما است و میبیند و میشنود[۳]. همه حکما و متکلمان معتقدند که خداوند بالذات شنوا است[۴].
موضوع "سمیع" در دانشهای کلام، تفسیر، فلسفه و عرفان مطرح است. شنواییخداوند با واسطه اندام شنوایی صورت نمیپذیرد؛ بلکه- همانند بیناییخداوند- به صفت علم او بازمیگردد. بنابراین، سمیع بودن خداوند به معنای این است که او به آنچه شنیدنی است، دانا است و آنها را درمییابد و درک میکند[۵][۶].