نعمت باطن

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

نسخه‌ای که می‌بینید، نسخهٔ فعلی این صفحه است که توسط Hosein (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۲۷ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۱۴:۳۴ ویرایش شده است. آدرس فعلی این صفحه، پیوند دائمی این نسخه را نشان می‌دهد.

(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)

مقدمه

  • وقتی از امام هفتم تفسیر آیه ﴿وَأَسْبَغَ عَلَيْكُمْ نِعَمَهُ ظَاهِرَةً وَبَاطِنَةً[۱] را پرسیدند، فرمود: نعمت ظاهر، امام ظاهر و نعمت باطن، امام غائب است. پرسیده شد: آیا در میان شما کسی هست که غائب شود، فرمود: "آری، او کسی است که شخصا از دیدگان غائب می‌گردد، ولی یادش از دل‌های مؤمنان نمی‌رود. او دوازدهمین ما ائمه است، خداوند هرمشکلی را برای او آسان می‌کند و هرگردن‌کشی را به وسیله او سرکوب می‌نماید..."[۲][۳].


منابع

پانویس

  1. سوره لقمان، ۲۰.
  2. مهدی موعود، علی دوانی، ص ۱۹۹.
  3. تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۷۳۴.