عشق

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

نسخه‌ای که می‌بینید نسخه‌ای قدیمی از صفحه‌است که توسط Saqi (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۱۰ نوامبر ۲۰۱۸، ساعت ۱۰:۲۴ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوت‌های عمده‌ای با نسخهٔ فعلی بدارد.

(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)
این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل عشق (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

  • شوق، انسان راکد را حرکت می بخشد و ساکن را «مهاجر» می کند و «عافیت طلب» را بادیه پیما می سازد.برای تحلیل زیارت، نباید خیلی سراغ برهان علمی رفت «راه علمی»، فقط می تواند روشنگر باشد، ولی راه معنی و دل و عشق، هم روشنی است و هم گرمابخش. بخصوص اگر عشق راستین به خدا باشد که معشوق کامل و محبوب مطلق است و پیوند با او، سوزنده و سازنده است. به فرموده امیرالمؤمنین:«حُبُّ اللهِ نارٌ لا تمرّ عَلی شَی ءٍ الّا احْتَرقَ وَ نُورُ اللهِ لا یَطّلِعُ عَلی شَی ءٍ إلّا أَضاءَ» [۱].«محبتِ خدا آتشی است سوزان و نور خدا، فروغی است روشنگر».می بینیم که در بیان امام، محبّت هم سوزاننده و هم روشنی بخش معرّفی شده است.«پرورده فیضِ نگاه»، از آتشی شعله ور است که بیان کردنی نیست. به گفته اقبال:«سخن از تاب و تبِ شعله، به خس نتوان گفت ...».و به قول «امرسن»:«یک قلب می تواند هزار سال فکر خود را به کار برد، لیکن به قدر آنچه عشق، یک روز یاد می دهد، کسب نتواند کرد». [۲]. عشق، معلم انسان است.عشق، معمار عالم است.عشق، آباد کننده دل است. «عشق، وسیله ای است که تمام دردسرهای کوچک را به یک دردسر بزرگ تبدیل می کند».عشق، تحمل را می افزاید.ناز پرورد تنعم نبرد راه به دوست عاشقی شیوه رندان بلاکش باشدداغ محبت خدا و رسول را بر سینه داشتن، همراه است با رنج ها و مشقت هایی که در راه این محبت است. مگر می توان از دشت ها به سوی خانه و دیار محبوب، گذر کرد و تیغ بیابان و خار مغیلان را در پای ندید؟!شیعه علی بودن، همراه است با محرومیت چشیدن ها و سختی کشیدن ها و بلاها و محنت ها. این خصیصه عشق است ... و صد البته که همه این ها در راهِ «دوستی»، روا و شیرین است، و «هرچه از دوست می رسد نیکوست».بعضی ها خدمت ائمه می رسیدند و ابراز می کردند که: ما، شما اهل بیت را دوست می داریم و آنان پاسخ می دادند که: پس آماده سختی باشید و تن پوشی از فقر و محرومیت برای خود آماده سازید: (مَنْ أَحَبّنا أَهلَ البیتِ فلیُعِدَّ لِلْفَقرِ- أوْ لِلْبَلاءِ- جِلباباً). [۳]. به قول معروف:«البَلاء لِلولاء».دلداده محبت خدا و اولیای خدا، سر بر کف می نهد و در کوی دوست می رود و راضی است به هرچه که او بپسندد. چه راحت، چه رنج، چه غم و چه شادی. به قولِ بابا طاهر:من از درمان و درد و وصل و هجران پسندم آنچه را جانان پسندد عشق، نوازش هایی در صورتِ «بلاء»، و رحمت هایی به صورتِ «رنج» به دنبال دارد که برای عاشق، سازنده و کمال آور است و خود، نشانه توجه و عنایتِ محبوب به محبّ است.اگر با دیگرانش بود مِیْلی چرا جام مرا بشکست لیلی؟در یک کلمه، جوهر ناب زندگی، و روح حیات، عشق و محبت است و زندگی بی محبت، خشک و سرد و بی روح است. منتها باید محبوب ها و معشوق ها، شایسته محبت و عشق باشند و ارزش آن را داشته باشند که انسان، عشقش را به پای آنان نثار کند و «دل» را خانه «حبّ» آنان سازد. معشوق های برین، در فرهنگ دینی، خدا و رسول و ائمه معصومین و پاکمردان و صدیقان و شهیدانند که لایق محبت اند. دین هم بر پایه محبت می چرخد و اساساً به تعبیر امام صادق(ع) دین، چیزی جز محبّت نیست: «هَلِ الدّینُ إِلّا الحُبُ». [۴]. ولی روشن است که اگر محبت آمد، به دنبالش، طاعت و عبادت و عبودیت و همرنگ شدن با محبوب و سنخیت یافتن با معشوق و حرکت در راستای خواسته او و عمل بر طبقِ رضایِ حق و ... همه و همه به دنبال می آید. محبتی کارساز است که از قلب به اندام سرایت کند و از درون، اعمال برون را کنترل و هدایت نماید.[۵]

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

 با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:  

  1. میزان الحکمه، ج۲، ص۲۲۶، ح۳۵۱۴.
  2. چکیده اندیشه‌ها، ج۱، ص۲۵۱.
  3. میزان الحکمه، ج۲، ص۲۴۰، ح۳۲۱۸.
  4. بحارالأنوار، ج۶۹، ص۲۳۷.
  5. محدثی، جواد، فرهنگ زیارت، ص:۷۸.