احمد بن محمد قلانسی در تراجم و رجال

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

نسخه‌ای که می‌بینید نسخه‌ای قدیمی از صفحه‌است که توسط Wasity (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۲۲ دسامبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۳:۳۴ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوت‌های عمده‌ای با نسخهٔ فعلی بدارد.

آشنایی اجمالی

احمد بن محمد القلانسی[۱]، تنها یک بار در سند روایت تفسیر کنز الدقائق و به نقل از الکافی ذکر شده است:

«عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ سَهْلِ بْنِ زِيَادٍ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ الْقَلَانِسِيِّ عَنْ عَلِيِّ بْنِ حَسَّانَ عَنْ عَمِّهِ عَبْدِ الرَّحْمَنِ بْنِ كَثِيرٍ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ(ع) قَالَ: إنّ اللّه لمّا أصاب آدم وزوجته الخطيئة، أخرجهما من الجنّة وأهبطهما إلى الأرض. فأهبط آدم على الصّفا وأهبطت حوّاء على المروة فقال آدم: ما فرّق بيني وبينها، إلّا أنّها لا تحلّ لي ولو كانت تحلّ لي هبطت معي على الصّفا ولكنّها حرّمت عليّ من أجل ذلك وفرّق بيني و بينها فمكث آدم معتزلا حوّاء فكان يأتيها نهاراً فيحدّث عندها على المروة فإذا كان اللّيل و خاف أن تغلبه نفسه، يرجع إلى الصّفا فيبيت عليه ولم يكن لآدم أنس غيرها ولذلك سمّين النّساء من أجل أنّ حوّاء كانت أنسا لآدم. لا يكلّمه اللّه ولا يرسل إليه رسولا»[۲].[۳]

شرح حال راوی

عنوان أحمد بن محمد القلانسی تنها در سند روایت مذکور قرار گرفته و در جای دیگر؛ نه در کتب رجالی؛ نه در اسناد روایات دیده نشده است، از این رو از راویان مجهول یا مهمل شمرده می‌گردد.

یادآوری

عنوان محمد بن احمد القلانسی (أبو جعفر محمد بن احمد بن خاقان النهدی القلانسی الکوفی = حمدان بن احمد القلانسی) در کتب رجالی مذکور و در اسناد روایات نیز واقع گردیده[۴]، پس احتمال تصحیف در نام راوی داده می‌شود، گرچه شاهدی بر این ادعا یافت نشد.[۵]

منابع

پانویس

  1. سمعانی در الأنساب می‌نویسد: القلانسي، بفتح القاف و اللام ألف بعدها النون المكسورة و في آخرها السين المهملة. هذه النسبة إلى القلانس، جمع قلنسوة، و عملها، و لعل بعض أجداد المنتسب إليه كانت صنعته القلانس، منهم، أبو أحمد مصعب بن أحمد بن مصعب القلانسي الصوفي، و أصله من مرو، و مولده و منشأه بغداد، كان أحد الزهاد و النساك...؛ (الأنساب (سمعانی)، ج۴، ص۵۷۱).
  2. تفسیر کنز الدقائق، ج۲، ص۳۳۰ به نقل از الکافی، ج۴، ص۱۹۰، ح۱.
  3. جوادی آملی، عبدالله، رجال تفسیری، ج۳، ص ۱۳۴-۱۳۵.
  4. ر.ک: الکافی، ج۱، ص۳۲۶، ش۶، ج۵، ص۵۱، ش۱، ج۷، ص۲۹۷، ش۵؛ رجال النجاشی، ص۱۴، ش۱۱ و ص۴۱۹، ش۱۱۲۲.
  5. جوادی آملی، عبدالله، رجال تفسیری، ج۳، ص ۱۳۵.