غمره
غمره نام یکی از منازل راه مکه به عراق، که امام حسین (ع) در مسیر خویش از آنجا هم گذشت. آبشخوری بوده است. معنای اصلی آن جای انبوه مردم و محلّ فراهم آمدن اشیاء است، سختی و شدّت، بسیاری، آب بسیار، گرداب[۱][۲].
غَمرَه
آبشخوری است از آبشخورهای مسیر مکه و منزلی است از منازل آن.[۳] این مکان را که برخی آن را از نواحی مدینه در طریق نجد عنوان کرده‌اند،[۴]حد فاصل بین تهامه و نجد گفته‌اند.[۵] در آثار برخی از اقلیم شناسان، غمرة سوداء بین صاحه و دو کوه عمایتین معرفی شده،[۶] ضمن این که یاقوت حموی هم، با استناد به برخی اشعار، غمره را نام کوهی برشمرده است.[۷] برخی منابع متأخر هم، این مکان را یکی از ایستگاه‌های قدیمی زوّار عراقی گفته‌اند در کرانه شرقی وادی العقیق بین عشیره و المِسلح در ۶ مرحله‌ای شمال شرق مکه. از این موضع در جریان سریه عکاشة بن محصن ذکری به میان آمده است.[۸].[۹]
منابع
پانویس
- ↑ لغت‌نامه، دهخدا.
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص ۳۶۳.
- ↑ یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۴، ص۲۱۲.
- ↑ ابن الفقیه، البلدان، ص۸۴.
- ↑ بکری، معجم ما استعجم، ج۳، ص۱۰۰۲-۱۰۰۳؛ یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۴، ص۲۱۲.
- ↑ یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۴، ص۲۱۲.
- ↑ یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۴، ص۲۱۲.
- ↑ خلیفة بن خیاط، تاریخ، ص۳۹؛ محمد بن جریر طبری، تاریخ الامم و الملوک، ج۳، ص۱۵۵.
- ↑ بلادی، عاتق بن غيث، معجم المعالم الجغرافیة فی السیرة النبویة ص۲۲۸.