بکر بن محمد ازدی
موضوع مرتبط ندارد - مدخل مرتبط ندارد - پرسش مرتبط ندارد
آشنایی اجمالی
بکر بن علی بن عبدالعزیز[۱]، در سند یک روایت تفسیر کنز الدقائق و به گزارش از الخصال واقع شده است:
« عَنْ بَكْرِ بْنِ عَلِيِّ بْنِ عَبْدِ اَلْعَزِيزِ عَنْ أَبِيهِ قَالَ: سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اَللَّهِ عَلَيْهِ السَّلاَمُ عَنِ اَلسَّنَةِ كَمْ يَوْماً هِيَ قَالَ ثَلاَثُمِائَةٍ وَ سِتُّونَ يَوْماً مِنْهَا سِتَّةُ أَيَّامٍ خَلَقَ اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ فِيهَا اَلدُّنْيَا فَطُرِحَتْ مِنْ أَصْلِ اَلسَّنَةِ فَصَارَتِ اَلسَّنَةُ ثَلاَثَمِائَةٍ وَ أَرْبَعَةً وَ خَمْسِينَ يَوْماً يُسْتَحَبُّ أَنْ يَطُوفَ اَلرَّجُلُ فِي مُقَامِهِ بِمَكَّةَ عَدَدَ أَيَّامِ اَلسَّنَةِ ثَلاَثَمِائَةٍ وَ سِتِّينَ أُسْبُوعاً فَإِنْ لَمْ يَقْدِرْ عَلَى ذَلِكَ طَافَ ثَلاَثَمِائَةٍ وَ سِتِّينَ شَوْطاً »[۲].
سند روایت به طور کامل در الخصال چنین ثبت شده است: «حَدَّثَنَا أَبِي رَضِيَ اَللَّهُ عَنْهُ قَالَ حَدَّثَنَا سَعْدُ بْنُ عَبْدِ اَللَّهِ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ اَلْحُسَيْنِ بْنِ سَعِيدٍ عَنِ اَلْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيِّ بْنِ يَقْطِينٍ عَنْ بَكْرِ بْنِ عَلِيِّ بْنِ عَبْدِ اَلْعَزِيزِ عَنْ أَبِيهِ قَالَ: سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اَللَّهِ عَلَيْهِ السَّلاَمُ عَنِ اَلسَّنَةِ كَمْ يَوْماً هِيَ...»[۳].[۴]
شرح حال راوی
نام راوی، نه در کتاب‌های رجالی ذکر شده؛ نه در سند روایات دیگر مشاهده شده است؛ لیکن از مقایسه سند روایت یاد شده، در الخصال با مشابه آن در یکی از اسناد تهذیب الأحکام[۵]، استفاده می‌شود که در عنوان یاد شده، تصحیف رخ داده و «بکر بن علی بن عبدالعزیز»، مصحّف "بكر عن عبدالعزيز" باشد.[۶]
تحقیق
در سند الخصال، حسین بن علی بن یقطین از بکر بن علی بن عبدالعزیز روایت کرده و در سند تهذیب الأحکام، حسن بن علی بن یقطین از بکر بن محمد و چون علی بن عبدالعزیز در بعضی اسناد به واسطه پدرش از امام صادق(ع) روایت نقل کرده[۷]، احتمالاً سند روایت چنین باشد: "الحسين بن علي بن يقطين، عن بكر، عن علي بن عبدالعزیز، عن أبيه، قال: سألت أبا عبدالله(ع)" و بر این اساس، مراد از بکر، بکر بن محمد الازدی است، به قرینه این سند روایت الکافی:
«اَلْحُسَيْنُ بْنُ مُحَمَّدٍ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ إِسْحَاقَ وَ عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ عَنْ أَبِيهِ جَمِيعاً عَنْ بَكْرِ بْنِ مُحَمَّدٍ اَلْأَزْدِيِّ قَالَ: دَخَلْتُ عَلَى أَبِي عَبْدِ اَللَّهِ عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ وَ مَعِي عَلِيُّ بْنُ عَبْدِ اَلْعَزِيزِ فَقَالَ لِي مَنْ هَذَا فَقُلْتُ مَوْلًى لَنَا فَقَالَ أَعْتَقْتُمُوهُ أَوْ أَبَاهُ فَقُلْتُ بَلْ أَبَاهُ فَقَالَ لَيْسَ هَذَا مَوْلاَكَ هَذَا أَخُوكَ وَ اِبْنُ عَمِّكَ وَ إِنَّمَا اَلْمَوْلَى هُوَ اَلَّذِي جَرَتْ عَلَيْهِ اَلنِّعْمَةُ فَإِذَا جَرَتْ عَلَى أَبِيهِ فَهُوَ أَخُوكَ وَ اِبْنُ عَمِّكَ»[۸].[۹]
منابع
پانویس
- ↑ مصحف بکر عن علی بن عبدالعزیز است.
- ↑ تفسیر کنز الدقائق، ج۵، ص۱۰۴ به گزارش از الخصال، ج۲، ص۶۰۲، ح۷.
- ↑ الخصال، ج۲، ص۶۰۲، ح۷.
- ↑ جوادی آملی، عبدالله، رجال تفسیری، ج۴، ص 599.
- ↑ «محمد بن أحمد بن یحیی عن أحمد بن الحسین عن الحسن بن علی بن یقطین عن بکر بن محمد عن عثیمة قال: دخلت علی أبی عبدالله(ع) و عنده نساؤه قال: فشم رائحة النضوح، فقال: ما هذا؟ قالوا: نضوح یجعل فیه الصّیاح، قال: فأمر به فأهریق فی البالوعة». تهذیب الأحکام، ج۹، ص۱۲۳، ح۲۶۴).
- ↑ جوادی آملی، عبدالله، رجال تفسیری، ج۴، ص 600.
- ↑ ر.ک: المحاسن، ج۱، ص۲۸۹، ح۴۳۴؛ بصائر الدرجات، ص۳۹۶، (ح۴) و ص۴۵۲، (ح۸)؛ تفسیر العیاشی، ج۱، ص۱۹۰، ح۱۰۷؛ الکافی، ج۴، ص۳۳۰، ح۶.
- ↑ الکافی، ج۶، ص۱۱۹، ح۳.
- ↑ جوادی آملی، عبدالله، رجال تفسیری، ج۴، ص 600-601.