ابوکاهل احمسی

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

نسخه‌ای که می‌بینید نسخه‌ای قدیمی از صفحه‌است که توسط Wasity (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۳۱ مهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۰۰:۰۰ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوت‌های عمده‌ای با نسخهٔ فعلی بدارد.

موضوع مرتبط ندارد - مدخل مرتبط ندارد - پرسش مرتبط ندارد

آشنایی اجمالی

نامش قیس بن عائذ است[۱] و به کنیه شهرت دارد[۲] از وی در شمار صغار صحابه یاد شده است[۳]. وی به اخمس که تیره‌ای از بجیله است، نسبت دارد[۴]؛ از این‌رو او را بجلی نیز می‌گویند[۵]. ابن سعد[۶]، کنیه او را ابو کامل ذکر کرده که با توجه به یکسان بودن شرح حال او در منابع دیگر و آنچه ابن سعد آورده، معلوم است ابوکاهل، به ابوکامل تصحیف شده است. برخی نیز نام وی را عبدالله بن مالک گفته‌اند[۷]، اما بیشتر، نام او را قیس بن عائذ دانسته‌اند[۸]. بخاری به اشتباه قیس بن عبایه را ابوکاهل احمسی دانسته است[۹]. از او در شمار صحابه‌ای که بعدها در کوفه ساکن شدند، یاد شده است[۱۰].

گفته شده او، امام جماعت قبیله خود (امام الحی) بود[۱۱]. بیشتر منابعی که به نام او پرداخته‌اند، تنها به نقل این گزارش بسنده کرده‌اند که گفته است: رسول خدا (ص) را دیدم که روز عید قربان بر شتری خطبه می‌خواند و مردی حبشی (شاید بلال) نیز زمام شتر او را گرفته بود[۱۲]. درگذشت او را در ایام مختار[۱۳] و به قولی زمان حجاج بن یوسف ثقفی [۱۴] و در کوفه گفته‌اند. گفته ذهبی[۱۵] که او تا حدودسال هشتاد زنده بود، درگذشت او را در زمان حجاج تقویت می‌کند.[۱۶]

منابع

پانویس

  1. ابن معین، ج۱، ص۲۲۰؛ بخاری، ج۷، ص۱۴۲؛ ابن حجر، تهذیب، ج۱۲، ص۱۸۷.
  2. ابن اثیر، ج۴، ص۲۲۱؛ ذهبی، ج۳، ص۴۶۲.
  3. ذهبی، ج۳، ص۴۶۲.
  4. سمعانی، ج۱، ص۹۱.
  5. ابن اثیر، ج۳، ص۳۷۴.
  6. ابن سعد، ج۶، ص۲۸.
  7. بخاری، ج۷، ص۱۴۲؛ ابن اثیر، ج۴، ص۳۷۴؛ مزی، ج۳۴، ص۲۱۱.
  8. ابن معین، ج۱، ص۳۲ و ۲۲۰.
  9. ابن ابی‌حاتم، بیان خطا، ص۱۰۳.
  10. ابن حبان، الثقات، ج۳، ص۳۴۲؛ ابن ابی‌حاتم، الجرح و التعدیل، ج۷، ص۱۰۲؛ ذهبی، ج۳، ص۴۶۲.
  11. ابن حبان، مشاهیر، ص۷۹؛ مزی، ج۳۴، ص۲۱۱؛ ابن حجر، تهذیب، ج۱۲، ص۱۸۷.
  12. ابن سعد، ج۶، ص۱۲۸؛ احمد بن حنبل، ج۴، ص۷۸؛ نسائی، ج۳، ص۱۸۵؛ ابونعیم، ج۶، ص۳۰۰۰.
  13. ابن ابی‌حاتم، الجرح و التعدیل، ج۱۲، ص۱۷۸.
  14. ابن اثیر، ج۶، ص۲۵۵.
  15. ذهبی، ج۳، ص۴۶۲.
  16. محمدی، رمضان، مقاله «ابوکاهل احمسی»، دانشنامه سیره نبوی ج۱، ص:۴۷۹-۴۸۰.