الله در لغت
این مدخل زیرشاخهٔ بحث الله است. الله از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: الله در لغت - الله در قرآن - الله در معارف دعا و زیارات - الله در معارف و سیره سجادی - الله در کلام اسلامی - الله در فقه اسلامی - پرسش مرتبط نداردمقدمه
الله نام آفریدگار جهان و انسان و همه موجودات است. الله اسم عَلَم (خاص) برای خداوند است. شاید بتوان برابر این واژه را در فارسی کلمه "خدا" دانست[۱]. معادل این واژه در برخی زبان‌های دیگر چنین است: هندی: "خِدا"، عبری: "إلوهیم" (به صیغه جمع از باب تعظیم) یا "یهوه" (Y.H.W.H)، سریانی: "إلوهو"، کلدانی: "إلاها"، یونانی: "ثاؤس"، لاتین: "داؤس"، فرانسه و ایتالیا: "دیُو" (Dieu)، انگلیسی: "گاد" (God)[۲].
الله در اصل واژه‌ای عربی است[۳]. برخی آن را شبیه کلمات عبرانی و برگرفته از "إیل" یا سریانی و کلدانی و برگرفته از "إلاها" دانسته‌اند[۴] که البته صرف شباهت دلیل بر عربی نبودن و برگرفته بودن آن از زبان دیگر نیست[۵][۶]
پیوند به بیرون
پانویس
- ↑ البته در فارسی لغتی مترادف کلمه الله وجود ندارد و هیچ‌کدام رساننده تمام معنی الله نیستند؛ زیرا اگر به جای الله خدا بگذاریم رسا نخواهد بود، چون خدا مخفف خودآی است و رساننده تعبیری است که فیلسوفان می‌کنند، یعنی واجب الوجود و یا شاید به کلمه غنی که در قرآن آمده است نزدیک‌تر باشد تا به الله. و اگر خداوند استعمال شود باز رسا نخواهد بود زیرا خداوند یعنی صاحب، و اگر چه الله خداوند هم هست ولی مرادف با خداوند نیست؛ خداوند یک شأن از شئون الله است. مرتضی مطهری، آشنایی با قرآن، جلد اول و دوم، ص۸۰؛ زکریایی، محمد علی، فرهنگ مطهر، ص ۱۲۴.
- ↑ دائرة المعارف بستانی، ج ۴، ص ۲۸۶.
- ↑ التفسیر الکبیر، ج ۱، ص ۱۶۳.
- ↑ التفسیر الکبیر، ج ۱، ص ۱۶۳؛ الفرقان، ج ۱، ص ۸۲- ۸۳.
- ↑ اسماء و صفات الهی، ج ۱، ص ۳۱؛ مفاهیم القرآن، ج ۶، ص ۱۱۰.
- ↑ دائرةالمعارف قرآن کریم، ج۴، ص ۱۷۸- ۱۸۸؛ زکریایی، محمد علی، فرهنگ مطهر، ص ۱۲۴؛ محدثی، جواد، فرهنگ‌نامه دینی، ص۹۵-۹۶.