دنیادوستی در حدیث

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

نسخه‌ای که می‌بینید نسخه‌ای قدیمی از صفحه‌است که توسط Heydari (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۲۱ آوریل ۲۰۲۱، ساعت ۱۸:۴۱ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوت‌های عمده‌ای با نسخهٔ فعلی بدارد.


اين مدخل از زیرشاخه‌های بحث دنیادوستی است. "دنیادوستی" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل دنیادوستی (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

روایات مربوطه

  1. امام صادق(ع) فرمودند: "دنیادوستی اساس و منشأ تمامی اشتباهات و گناهان است"[۱]؛
  2. امام صادق(ع) فرمودند: "ضرر دو گرگی که به ابتدا و انتهای گله‌ای بی‌چوپان حمله برند، برای آن گله، بیشتر از ضرر دنیادوستی و مقام‌خواهی برای دین انسان مسلمان نیست" [۲]؛
  3. پیامبر اکرم(ص) فرمودند: "دینار و درهمْ کسانی که پیش از شما بودند را هلاک کردند، و شما را نیز همین دو هلاک می‌سازند" [۳]؛
  4. امام صادق(ع) فرمودند: "هرکس بیشتر به دنیا چنگ زند، هنگام جدائی از آن بیشتر حسرت می‌برد" [۴]؛
  5. امام صادق(ع) فرمودند: "هرکس دل‌بسته دنیا شود، خود را به سه امر پیوند زده است: اندوهی که پایان ندارد، و آرزوئی که به‌دست نمی‌آید، و امیدی که برآورده نمی‌شود" [۵][۶].

منابع

پانویس

 با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:  

  1. « عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ(ع) قَالَ: رَأْسُ‌ كُلِّ خَطِيئَةٍ حُبُّ الدُّنْيَا»؛ اصول کافی، ج۲، ص۳۱۵.
  2. « عَنْ حَمَّادِ بْنِ بَشِيرٍ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ(ع) يَقُولُ‌ مَا ذِئْبَانِ ضَارِيَانِ فِي غَنَمٍ قَدْ فَارَقَهَا رِعَاؤُهَا أَحَدُهُمَا فِي أَوَّلِهَا وَ الْآخَرُ فِي آخِرِهَا بِأَفْسَدَ فِيهَا مِنْ حُبِّ الْمَالِ وَ الشَّرَفِ فِي دِينِ الْمُسْلِمِ»؛ اصول کافی، ج۲، ص۳۱۵.
  3. « عَنْ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ(ع) قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ(ص)‌ إِنَّ الدِّينَارَ وَ الدِّرْهَمَ أَهْلَكَا مَنْ كَانَ قَبْلَكُمْ وَ هُمَا مُهْلِكَاكُمْ»؛ اصول کافی، ج۲، ص۳۱۶.
  4. « عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ(ع) قَالَ: مَنْ كَثُرَ اشْتِبَاكُهُ بِالدُّنْيَا كَانَ أَشَدَّ لِحَسْرَتِهِ عِنْدَ فِرَاقِهَا»؛ اصول کافی، ج۲، ص۳۲۰.
  5. « عَنِ ابْنِ أَبِي يَعْفُورٍ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ(ع) يَقُولُ‌ مَنْ تَعَلَّقَ قَلْبُهُ بِالدُّنْيَا تَعَلَّقَ قَلْبُهُ بِثَلَاثِ خِصَالٍ هَمٍّ لَا يَفْنَى- وَ أَمَلٍ لَا يُدْرَكُ وَ رَجَاءٍ لَا يُنَالُ»؛ اصول کافی، ج۲، ص۳۲۰.
  6. مظاهری، حسین، دانش اخلاق اسلامی، ج۲، ص ۲۷۵-۲۷۶.