اذان
این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی میشود:
اذان در تاریخ اسلامی - اذان در حدیث - اذان در فقه اسلامی - اذان در فقه سیاسی - اذان در سیره امام حسین - اذان در معارف و سیره رضوی
اذان به معنای اعلام است. این عمل که شعار فراخوانی مسلمین به نماز است در اوایل هجرت نبوی تشریع شد.
مقدمه
- اذان به معنای اعلام است. در اصطلاح دینی مجموعه‌ای از الفاظ مخصوص است که برای اعلام وقت نماز و دعوت به برپایی این فریضه گفته میشود. این الفاظ عبارت است از:
- «اللَّهُ أَكْبَرُ» چهار مرتبه،
- «أَشْهَدُ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ» دو مرتبه،
- «أَشْهَدُ أَنَّ مُحَمَّداً رَسُولُ اللَّهِ» دو مرتبه،
- «حَيَّ عَلَى الصَّلَاةِ» دو مرتبه،
- «حَيَّ عَلَى الْفَلَاحِ» دو مرتبه،
- «حَيَّ عَلَى خَيْرِ الْعَمَلِ» دو مرتبه،
- «اللَّهُ أَكْبَرُ» دو مرتبه و
- «لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ» دو مرتبه[۱].
- گفتن اذان و اقامه (که تفاوت اندکی با اذان دارد) پیش از ادای نمازهای واجب مستحبّ است. اذان شعار مسلمانان است و مفهوم جملاتش، یاد خداوند به بزرگی و یکتایی و شهادت به توحید و رسالت و دعوت به نماز و رستگاری است.
- اذان‌گویی، از کارهای پسندیده است و یکی از یاران حضرت محمد(ص) به نام بلال حبشی، مؤذن مخصوص پیامبر بود و با فرارسیدن وقت نماز، با صدای بلند اذان می‌گفت و در سال فتح مکه نیز بالای کعبه رفت و اذان گفت. کیفیّت اذان به نحوی که یاد شد، در سال اوّل هجری توسّط جبرئیل، بر پیامبر خدا نازل شد. این شعار، همچنان ندای بلند توحید در جهان اسلام به شمار می‌آید و روزی چند نوبت در فضای شهرها و روستاها و از فرستنده‌های کشورهای اسلامی پخش میشود[۲].
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ گفتن «أَشْهَدُ أَنَّ عَلِيّاً وَلِيُّ اللَّهِ» در اذان واجب نیست و جزء اذان و اقامه نیست، ولی خوب است بعد از «أَشْهَدُ أَنَّ مُحَمَّداً رَسُولُ اللَّهِ» به قصد قربت گفته شود (رساله‌های عملیّه).
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ‌نامه دینی، ص۲۲.