میسره مولی کنده
مقدمه
شیخ طوسی می‌نویسد: میسره، مولای - غلام آزاد شده - قبیله کنده، و از اصحاب امیرمؤمنان(ع) بوده است[۱]. وی در جنگ نهروان حضرت را یاری کرد. و از آن حضرت نیز نقل حدیث کرده است[۲].
خطیب بغدادی از میسره نقل می‌کند که گفت: ما روزی مثل روز جنگ نهروان، علی(ع) را این طور بی‌تاب ندیدیم، او مرتب می‌فرمود: "ذو الثدیه را پیدا کنید". ما گشتیم در میان کشته‌ها و ذوالثدیه را نیافتیم. چون نزد حضرت آمدیم، فرمود: "اسم این مکان چیست؟" گفتیم: نهروان است، باز حضرت بی‌تابی کرد و فرمود: "خدا و رسولش راست گفتند شما دروغ می‌گویید، به خدا قسم ذوالثدیه در میان این کشته‌هاست". میسره می‌گوید: امام(ع) بی‌تابی کرد به طوری که غرق در عرق شد با این که وقت عرق کردن نبود، باز مکرراً می‌فرمود که: "ذوالثدیه را پیدا کنید"، و او را نمی‌یافتند. باز حضرت می‌پرسید: "این جا کجاست؟ و این نهر چه نام دارد؟" جواب می‌دادند که نهروان است. سپس فرمود: "بر دست ذوالثدیه گوشت زیادی است مانند پستان زن. و بر آن هفت (یا پنج) مو روییده است". میسره می‌گوید: سرانجام ذوالثدیه را به نشانه‌هایی که امیرالمؤمنین(ع) داده بود، پیدا کردیم[۳] و وقوع این خبر غیبی همگان را به حقانیت حضرت علی(ع) در آن جنگ و باطل بودن نهروانیان واقف کرد.[۴]
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ رجال طوسی، ص۵۸، ش۱۰؛ تنقیح المقال، ج۳، ص۲۶۵.
- ↑ تهذیب التهذیب، ج۸، ص۴۴۳.
- ↑ تاریخ بغداد، ج۱۳، ص۲۲۲.
- ↑ ناظم‌زاده، سید اصغر، اصحاب امام علی، ج۲، ص۱۳۶۲-۱۳۶۳.