آیا مقام امامت اقتضای علم غیب دارد؟ (پرسش)
| آیا مقام امامت اقتضای علم غیب دارد؟ | |
|---|---|
 | |
| موضوع اصلی | بانک جامع پرسش و پاسخ علم غیب |
| مدخل اصلی | علم غیب |
آیا مقام امامت اقتضای علم غیب دارد؟ یکی از پرسش‌های مرتبط به بحث علم غیب معصوم است که می‌توان با عبارت‌های متفاوتی مطرح کرد. برای بررسی جامع این سؤال و دیگر سؤال‌های مرتبط، یا هر مطلب وابسته دیگری، به مدخل اصلی علم غیب مراجعه شود.
عبارت‌های دیگری از این پرسش
پاسخ نخست
حجت الاسلام و المسلمین رحیم لطیفی، در مقاله «علم غیب معصوم» در این‌باره گفته است:
- «[[اهمیت و جایگاهی که قرآن و روایات برای پیشوای الهی و خلیفه الله قایل است، خود به خود علم غیب را برای چنین موجودی ثابت می کند؛ «إِنِّی جَاعِلٌ فِی الأرْضِ خَلِیفَهً»53 یا دَاوُدُ «إِنَّا جَعَلْنَاک خَلِیفَهً فِی الأرْضِ فَاحْکمْ بَینَ النَّاسِ» 54 وَإِذِ ابْتَلَی إِبْرَاهِیمَ رَبُّهُ بِکلِمَاتٍ فَأَتَمَّهُنَّ قَالَ إِنِّی جَاعِلُک لِلنَّاسِ إِمَامًا قَالَ وَمِنْ ذُرِّیتِی قَالَ لا ینَالُ عَهْدِی الظَّالِمِینَ 56 لذا قرآن مجید وحی و تعلیم غیبی را لازمه کار پیشوایان الهی می داند: وَجَعَلْنَاهُمْ أَئِمَّهً یهْدُونَ بِأَمْرِنَا وَأَوْحَینَا إِلَیهِمْ فِعْلَ الْخَیرَاتِ 57
پیش تر بیان شد که امام ادامه دهنده وظایف نبّی است و از شئونات و ویژگی های او جز دریافت وحی برخوردار است، پس مقام امامت همان مقام خلیفه اللهی است که خداوند به آدم(ع) با تعلیم اسماء داد؛ همان مقامی است که به داود (ع) داد تا میان مردم حکموت کند و همان مقامی است که به ظالمان تعلق نمی گیرد و چنین مقامی ملازم با علم برتر است وگرنه خلیفه نخواهد بود اینکه خداوند، آدم(ع) اولین بار تعلیم می دهد کشف از لزوم علم غیب برای خلیفه و امام می کند.
در فرهنگ قرآنی و معرفی امام به اندازه تمام ابلاغ رسالت ارزش دارد58 و در پرتو امامت دین خاتم به کمال می رسد59 و چنین اهمیتی نیاز به علم غیب دارد.
علامه طباطبائی با بیان قرآنی و کلامی به اثبات عصمت و علم غیب برای انبیاء و ائمه (ع) پرداخته است.
وَإِذِ ابْتَلَی إِبْرَاهِیمَ رَبُّهُ بِکلِمَاتٍ فَأَتَمَّهُنَّ قَالَ إِنِّی جَاعِلُک لِلنَّاسِ إِمَامًا ً60؛ نبوت، رسالت و امامت صرفاً یک لفظ نیستند، بلکه دارای معانی حقیقی و ابعاد واقعی اند، نه صرفاً اعتبار، هرجا قرآن لفظ امام را به کار برده در کنارش رسالت هدایت و یقین و به فرمان الهی بودن آمده است بنا براین امام هدایت گری است که فرمان ملکوتی خداوند او را همراهی می کند، امام بر حسب باطن ولایت بر اعمال مردمان است مردمان را به مطلوب می رساند نه اینکه صرفاً را نشان دهد. سبب موهبت امامت، صبر و رسیدن به مرتبه یقین است و کسانی که به یقین برسند جحیم را می بینند یعنی ملکوت بر ایشان کشف می شود.
امام انسانی است که هرگز مرتکب ظلم نشده و نمی شود، هدایت یافته ای است که نیازمند هدایت دیگران نیست.
از این آیات که در پی معرفی اوصاف پیشوایان الهی است چند مطلب به دست می آید:
1. امام از ناحیه خداوند و معصوم باشد.
2. زمین هیچ گاه از وجود امام خالی نیست.
3. اعمال بندگان ا زعلم امام مخفی نیست.
4. امام باید به همه امور مورد نیاز دنیا و آخرت بندگان عالم باشد.61