تعویذ
مقدمه
تعویذ به مفهوم نخست ـ که به آن "عوذه" یا "تعویذه" نیز گفته میشود ـ به منظور فوق برای خود یا دیگری خوانده و یا نوشته شده و همراه میگردد.
حکم تکلیفی
تعویذ با قرآن، اسامی خداوند، اذکار و ادعیه وارد شده از معصومان(ع) و مضامین صحیح، جایز و با اذکار مجهول و مضامین نادرست حرام است. [۱] از پیامبر اکرم(ص) و دیگر معصومان(ع) تعویذهای بسیاری در موضوعات مختلف نقل شده که در کتب روایی به تفصیل آمده است.[۲]
احکام
همراه داشتن تعویذ حتّی برای زن حائض، [۳] ساختن محفظه طلا یا نقرهای برای آن [۴] و گرفتن اجرت بر تعویذِ مشروع، مباح [۵] و دمیدن در آن مکروه است. [۶].[۷]
منابع
پانویس
- ↑ کشف الغطاء، ج۳، ص:۴۶۰؛ وسائل الشیعة، ج۶، ص:۲۳۶
- ↑ بحار الانوار، ج۷۳، ص:۲۵۱، ج۸۷، ص:۱۲۷ ـ ۳۴۱ و ج۹۱، ص:۱۹۳ ـ ۴۰۶
- ↑ وسائل الشیعة، ج۲، ص:۳۴۲؛ کشف الغطاء، ج۳، ص:۴۶۰
- ↑ العروة الوثقی، ج۱، ص:۱۵۸؛ منهاج الصالحین (خوئی)، ج۱، ص:۱۲۸
- ↑ استفتاآت (امام خمینی)، ج۲، ص:۲۹
- ↑ وسائل الشیعة، ج۶، ص:۳۵۰.
- ↑ هاشمی شاهرودی، سید محمود، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت ج۲، صفحه ۵۴۴-۵۴۵.