اوفی بن موله عنبری تمیمی

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

مقدمه

ضبط نام پدرش را به اختلاف، «مَوَلَه» و «مَولَه» گفته‌اند، چنان که با تصحیفاتی «مواله» [۱]، «موکه»[۲] و «مرکه»[۳] نیز آمده است. نسب او را چنین گفته‌اند: اوفی بن مولة بن عتبة بن ملاس بن عبد شمس بن سعد بن زید بن مناة بن تمیم[۴] با توجه به انتساب او به عنبری[۵]، باید در نسب یاد شده افتادگی باشد. بغوی[۶] به جای «عنبری»، او را به «عنزی» منسوب کرده است که اشتباه بودن آن را ابن اثیر[۷] ذیل ایاس بن قتاده یادآور شده است.

بغوی[۸]، ابونعیم[۹] و دیگران [۱۰] او را صحابی دانسته‌اند. براساس روایتی که از او نقل شده، اوفی بن موله خدمت رسول خدا (ص) رسید و آن حضرت قطعه زمینی از سرزمین غَمِیم[۱۱] به او داد با این شرط که کسانی که در راه مانده‌اند (ابن السبیل) اطعام کند.

رسول خدا (ص) این فرمان را بر پوست سرخی نوشت[۱۲]

ابن عبدالبر[۱۳] و ذهبی[۱۴] سند این حدیث را قوی ندانسته‌اند. به نظر می‌رسد وی تا پس از تأسیس بصره زنده بوده است؛ چراکه وی را از اهل بصره شمرده‌اند[۱۵][۱۶]

منابع

پانویس

  1. ابن سعد، ج۷، ص۶۲.
  2. خویی، ج۴، ص۱۵۴.
  3. طوسی، ص۷.
  4. ابن سعد، ج۷، ص۶۲ و ۱۲۸.
  5. عنبری بن عمرو بن تمیم، ر. ک: ابن سلام، ص۲۳۷؛ سمعانی، ج۴، ص۲۴۵؛ ابن اثیر، ج۱، ص۳۳۱.
  6. بغوی، ج۱، ص۲۳۷.
  7. ابن اثیر، ج۱، ص۳۴۰.
  8. بغوی، ج۱، ص۲۳۷.
  9. ابونعیم، ج۱، ص۳۶۲.
  10. ابن عبدالبر، ج۱،ص۲۱۲؛ ابن اثیر، ج۱، ص۳۳۱؛ ابن حجر، ج۱، ص۳۰۹.
  11. مکانی نزدیک مدینه بین رابغ و جحفه، یاقوت حموی، ج۴، ص۲۱۴.
  12. بغوی، ج۱، ص۲۳۷ و ۲۳۸؛ طبرانی، ج۱، ص۲۹۲؛ یاقوت حموی، ج۴، ص۲۱۵؛ احمدی میانجی، ج۱، ص۳۲۰.
  13. ابن عبدالبر، ج۱، ص۲۱۲.
  14. ذهبی، ج۱، ص۳۸.
  15. ابونعیم، ج۱، ص۳۶۲؛ ذهبی، ج۱، ص۳۸.
  16. هدایت‌پناه، محمد رضا، مقاله «اوفی بن موله عنبری تمیمی»، دانشنامه سیره نبوی ج۲، ص:۱۷۵.