حارث بن یزید بن انیسه

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
(تغییرمسیر از حارث بن یزید بن أنیسه)

آشنایی اجمالی

وی از تیره معیص بن عامر بن لؤی، از نضر بن کنانه[۱] و از قریش بود. از این روی، او را «قرشی» و «عامری» خوانده‌اند[۲]. ابن کثیر[۳] نسبت وی را «غامدی» هم آورده که به احتمال تصحیف «عامری» است. نام پدر وی را «زید»[۴] و نام جدش را «انیسه»[۵]، «ابوانیسه»[۶]، «نبیشه»[۷]، و «ابونبیشه» [۸] نیز آورده‌اند که به یقین در برخی موارد تصحیف است. حارث، هنگامی که عیاش بن ابی ربیعه و دیگر مسلمانان در مکه بودند هنوز کافر بود و آنان را اذیت می‌کرد، اما پس از هجرت مسلمانان به مدینه، حارث نیز اسلام آورد و هجرت کرد در حالی که کسی نمی‌دانست او مسلمان شده است. از این رو هنگامی که به حره (نزدیک مدینه) رسید عیاش بن ابی‌ربیعه او را دید و به گمان اینکه او هنوز مشرک است، شمشیر کشیده، او را کشت و آیه ﴿وَمَا كَانَ لِمُؤْمِنٍ أَنْ يَقْتُلَ مُؤْمِنًا إِلَّا خَطَأً[۹] در این باره نازل شد[۱۰]. برخی منابع خبر یاد شده را ذیل عنوان «حارث بن یزید قرشی عامری» آورده و برای «حارث بن یزید بن انسه» مدخلی مستقل آورده‌اند اما در ذیل آن به خبر یاد شده و نزول آن آیه اشاره نکرده و به نقل از ابن ابی حاتم تنها گفته‌اند: به هنگام آمدن وی به مدینه، عیاش بن ابی ربیعه در بقیع او را دید[۱۱]. ابن حجر[۱۲] به همین خبر ابن ابی حاتم اشاره کرده، اما می‌گوید: عیاش، حارث را در بقیع کُشت. به نظر می‌رسد در گزارش ابن حجر اشتباهی رخ داده و کلمه «قتله» به جای «لقیه» آمده است؛ چراکه در خبر ابن ابی حاتم کلمه «قتله» نیامده است[۱۳]. به هر حال با توجه به خبرهای متعددی که نقل شده است مصداق این دو نام و خبرهای یاد شده را باید یک نفر دانست که به شکل‌های گوناگونی آمده است؛ چنان که برخی بر یکی بودن آن تأکید کرده‌اند[۱۴]. به گفته ابن حجر[۱۵]، کلبی در تفسیر خود خبری آورده است که دلالت می‌کند بر اینکه حارث پس از مسلمان شدن و پیش از آنکه عیاش او را ببیند، او را به قتل رساند، نزد رسول خدا (ص) رفته است. برخی منابع، سبب کشته شدن حارث را کینه‌ای دانسته‌اند که بین حارث و عیاش بن ابی ربیعه بود [۱۶]. حارث با ابوجهل در شکنجه عیاش مشارکت داشت[۱۷] یا با عیاش بر سر اسلام آوردن او مجادله کرده بود؛ از این رو عیاش سوگند یاد کرده بود که اگر فرصت بیاید حارث را به قتل می‌رساند[۱۸]. زمان کشته شدن او را پس از جنگ احد[۱۹] و یا در فتح مکه[۲۰] گفته‌اند.[۲۱]

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

  1. ابن حزم، جمهرة أنساب العرب، ص۱۷۲-۱۷۰.
  2. ابن حجر، الاصابه، ج۱، ص۷۰۰.
  3. ابن کثیر، ابوالفداء اسماعیل، تفسیر القرآن العظیم، ج۱، ص۵۴۷.
  4. ابن اثیر، اسد الغابه، ج۱، ص۶۰۹؛ ابن حجر، الاصابه، ج۱، ص۶۶۹.
  5. ابن عبدالبر، الاستیعاب، ج۱، ص۳۶۷؛ ابن اثیر، اسد الغابه، ج۱، ص۶۴۶؛ ابن حجر، الاصابه، ج۱، ص۷۰۰.
  6. ابن حجر، الاصابه، ج۱، ص۷۰۰.
  7. طبری، تاریخ، ج۵، ص۲۷۷؛ ابن حجر، الاصابه، ج۱، ص۷۰۰.
  8. طوسی، التبیان، ج۳، ص۲۹۱.
  9. «هیچ مؤمنی حق ندارد مؤمنی (دیگر) را بکشد جز به خطا» سوره نساء، آیه ۹۲.
  10. ر. ک: ابونعیم، معرفة الصحابه، ج۲، ص۸۱۳؛ طوسی، التبیان، ج۳، ص۲۹۰؛ ابن عبدالبر، الاستیعاب، ج۱، ص۳۶۷؛ طبرسی، ج۳، ص۱۵۶؛ ابن اثیر، اسد الغابه، ج۱، ص۶۰۹ و ۶۴۷؛ قرطبی، مجمع البیان، ج۵، ص۳۱۳؛ ابن حجر، الاصابه، ج۱، ص۷۰۰.
  11. ابن ابی حاتم، الجرح و التعدیل، ج۳، ص۹۳؛ ابن عبدالبر، الاستیعاب، ج۱، ص۳۶۷؛ ابن اثیر، اسد الغابه، ج۱، ص۶۴۶.
  12. ابن حجر، الاصابه، ج۱، ص۷۰۱.
  13. ابن ابی حاتم، الجرح و التعدیل، ج۳، ص۹۳.
  14. ر. ک: ابن اثیر، اسد الغابه، ج۱، ص۶۴۷؛ ابن حجر، الاصابه، ج۱، ص۷۰۱.
  15. ابن حجر، الاصابه، ج۱، ص۷۰۱.
  16. قرطبی، الجامع لاحکام القرآن، ج۵، ص۳۱۳؛ ابن کثیر، تفسیر القرآن العظیم، ج۱، ص۵۲۷.
  17. ابن حجر، الاصابه، ج۱، ص۷۰۱.
  18. واحدی نیشابوری، علی، أسباب النزول، ص۱۱۴؛ ابن حجر، الاصابه، ج۱، ص۷۰۱.
  19. ابن حجر، الاصابه، ج۱، ص۷۰۱.
  20. طبری، تاریخ، ج۵، ص۲۷۷.
  21. مرادی نسب، حسین، مقاله «حارث بن یزید بن انیسه»، دانشنامه سیره نبوی ج۲، ص ۵۰۱-۵۰۲.