علامه حلی (پدیدآورنده)
(تغییرمسیر از حلی)
| علامه حلی (حسن بن یوسف بن علی بن مطهر اسدی) | |
|---|---|
 | |
| لقب | علامه حلی |
| تاریخ درگذشت | ۷۲۶ق |
| آرامگاه | نجف (عراق) |
| زبان | عربی |
| پیشه | مرجع تقلید |
| منصب | محدث، فقیه، متکلم |
| دین | اسلام |
| مذهب | شیعه اثناعشری |
| اطلاعات علمی | |
| تحصیلات | اجتهاد |
| استادان | محقق حلی، سید بن طاووس، خواجه نصیر الدین طوسی، محمد بن علی اسدی، محمد بن علی اسدی، مفیدالدین محمد بن جهم حلی، ابن میثم بحرانی، نجم الدین علی بن عمر کاتبی |
| شاگردان | فخرالمحققین، سید ضیا الدین عبدالله حسینی اعرجی حلی، سید عمیدالدین عبدالمطلب، قطب الدین رازی، سید نجم الدین مهنا بن سنان مدنی |
| آثار | «مختلف الشیعه» «تذکره الفقهاء» «کشف المراد» «باب حادی عشر» «منهاج الکرامة» «خلاصة الاقوال» «جوهر النضید» «نهج الحق» «نهج المسترشدین» «انوار الملکوت فی شرح الیاقوت» |
حسن بن یوسف بن علی بن مطهر اسدی (متولد ۶۴۸ق حله و متوفای ۷۲۶ق نجف) مشهور به علامه حلی، در علوم و فنون مختلفی، از جمله کلام، فلسفه، ادبیات، منطق، تفسیر، فقه، رجال، حدیث و... دارای تبحر بوده و کتاب‌هایی نگاشته است؛ تا آنجاکه او را با عناوینی همچون علامه عالم، فخر نوع بنی‌آدم و رئیس امامیه در معقول و منقول ستوده‌اند. مرحوم علامه را باید یکی از پیش‌قراولان نهضت دفاع از مکتب اهل بیت عصمت و طهارت (ع) دانست که مناظرات وی با دانشمندان اهل سنت در حضور الجایتو معروف به سلطان‌محمد خدابنده (۷۱۶ق)، شنیدنی است. ازاین‌رو گفته شده که علامه حلی تأثیری بسزا در تشیع الجایتو و در پی آن رونق تشیع در ایران آن زمان داشته است. برخی از نویسندگان و تاریخ نگاران معتقدند: او از کسانی است که به دیدار حضرت مهدی (ع) نائل شده و از وجود ایشان بهره‌ها برده است[۱].
استادان
- محقق حلی
- سید بن طاووس
- محمد بن علی اسدی
- خواجه نصیر الدین طوسی
- محمد بن علی اسدی
- مفیدالدین محمد بن جهم حلی
- ابن میثم بحرانی
- نجم الدین علی بن عمر کاتبی
کتاب‌های منتشر شده
به زبان عربی
- مختلف الشیعه
- تذکره الفقهاء
- کشف المراد
- باب حادی عشر
- منهاج الکرامة
- خلاصة الاقوال
- جوهر النضید
- نهج الحق
- نهج المسترشدین
- انوار الملکوت فی شرح الیاقوت
شاگردان
- فخرالمحققین
- سید ضیاء الدین عبدالله حسینی اعرجی حلی
- سید عمیدالدین عبدالمطلب
- قطب الدین رازی
- سید نجم الدین مهنا بن سنان مدنی
- تقی الدین ابراهیم بن حسین آملی
- تاج الدین محمود بن مولا
جستارهای وابسته
پانویس
- ↑ مجتبی تونه‌ای، موعودنامه، ۵۰۰.