علی بن رئاب کوفی طحان سعدی

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

آشنایی اجمالی

ابوالحسن علی بن رئاب کوفی طحان سعدی اهل کوفه و از موالی جرم، گروهی از قبیله قضاعه یا موالی بنی سعد بن بکر بود[۱] و در شمار اصحاب امام صادق(ع) یاد شده است[۲] و از آن حضرت و امام کاظم(ع)[۳] و همچنین از عمر بن اذینه[۴] روایت نقل کرده است. افرادی چون یونس بن عبدالرحمان،[۵] ابن ابی عمیر و ابن بکیر[۶] از او روایت نقل کرده‌اند. وی از بزرگان شیعه در زمان خود بود و از روایتگران فقه از ائمه(ع) به شمار می‌‌آمد.[۷] او محدثی ثقه[۸] و جلیل القدر[۹] بوده است. مسعودی می‌‌نویسد که وی از دانشمندان شیعه بود و با برادرش سمان بن رئاب کوفی طحان سعدی که از دانشمندان خوارج بود، در هر سال به مدت سه روز به مناظره می‌‌پرداخت.[۱۰] کتاب الوصیة والامامه و کتاب الدیات اثر اوست که حسن بن محبوب راوی این کتاب هاست[۱۱] و اثر دیگر او اصل بوده است[۱۲].[۱۳]

جستارهای وابسته

منابع

  1. جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱

پانویس

  1. رجال النجاشی ۲ / ۷۰.
  2. رجال الطوسی ۲۴۳.
  3. رجال النجاشی ۲ / ۷۰.
  4. تنقیح المقال ۲ / ۲۸۹.
  5. اختیار معرفة الرجال ۴۱۱.
  6. جامع الرواة ۱ / ۵۸۰.
  7. الفهرست (الندیم) ۲۷۵.
  8. خلاصة الاقوال ۹۳.
  9. الفهرست (طوسی) ۸۷.
  10. مروج الذهب ۳ / ۲۰۴.
  11. رجال النجاشی ۲ / ۷۰.
  12. الفهرست (طوسی) ۸۷.
  13. جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱، ص۵۴۷.