تبیین معنایی اصطلاح علمای ابرار با تأکید بر جریانات فکری اصحاب ائمه عنوان مقاله‌ای است که با زبان فارسی به بررسی اصطلاح علمای ابرار که برخی از اصحاب ائمه در توصیف جایگاه ایشان به کار برده‌اند، می‌پردازد. این مقالهٔ ۱۶ صفحه‌ای به قلم محمد جعفر رضایی و نعمت‌الله صفری فروشانی نگاشته شده و در فصلنامه اندیشه نوین دینی (شماره ۳۱، زمستان ۱۳۹۱) انتشار یافته است.[۱]
چکیدهٔ مقاله
نویسندگان در چکیده مقاله می‌نویسند: «علمای ابرار اصطلاحی است که برخی از اصحاب ائمه در توصیف جایگاه ایشان به کار بردند. برخی با تکیه بر این اصطلاح نتیجه گرفته‌اند که این اصحاب به مقاماتی مانند عصمت، علم خطاناپذیر و ... برای ائمه معتقد نبوده‌اند».
نویسندگان در ادامه می‌نویسند: «در پی بررسی جریان‌های فکری اصحاب ائمه در مسئله علم امام و تلاش در راستای مفهوم‌شناسی واژه‌های مرتبط، به این نتیجه می‌رسیم که عالم را برخی از اصحاب در تقابل با گروهی دیگر به کار برده‌اند تا چگونگی ارتباط میان امام و فرشتگان را با ارتباط میان پیامبران با فرشتگان متفاوت معرفی کند. در نگاه این گروه، ائمه نیز که گاهی از آنها با عبارت علما یاد می‌شود، مانند انبیاء با فرشتگان مرتبط هستند؛ اما سنخ این رابطه از نوع تحدیث و الهام است. امام فرشته را چه در خواب و چه در بیداری نمی‌بیند ولی فرشته گاه با او سخن می‌گوید. ابرار اتقیا نیز که در روایات امامیه در مورد ائمه به کار رفته، ناظر به مقامی معادل عصمت است».
فهرست مقاله
چکیده؛
طرح مسئله؛
مصداق عالم در روایات شیعه؛
تبیین معنای عالم با تأکید بر جریان‌های اصحاب ائمه:
گروه اول: نفی الهام؛
گروه دوم: پذیرش الهام و تحدیث و نفی رؤیت فرشته؛
گروه سوم: معتقدان به عدم تفاوت در رابطه نبی و امام با فرشته؛
