خوله بنت عاصم: تفاوت میان نسخه‌ها

در منابع درباره [[نسب]] و [[طایفه]] [[خوله بنت عاصم]] گزارش درخور اعتمادی در دست نیست. بیشتر اطلاعات درباره او برگرفته از [[روایات]] [[شأن نزول]] [[آیه]] لِعان است. براساس [[حکم]] لعان، [[زن]] و شوهر تا ابد بر همدیگر [[حرام]] می‌شوند.

از سوی دیگر، [[مفسران]] متقدم در شأن نزول [[آیه لعان]]، هیچ به زنی به نام خوله بنت عاصم اشاره نکرده‌اند. نخستین بار در شماری اندک از [[تفاسیر]] قرن ۶ [[هجری]] به نام خوله، آن هم بی‌یادکرد نام [[پدر]] و همسرش اشاره شده <ref>مجمع‌البیان، ج ۷، ص ۲۰۱؛ کشف‌الاسرار، ج ۶، ص ۴۸۹؛ تفسیر بغوی، ج ۳، ص ۳۸۱.</ref> و [[قرطبی]] در قرن ۷ هجری نخستین مفسری است که وی را خوله دختر عاصم دانسته است.<ref>تفسیر قرطبی، ج ۱۳، ص ۱۸۴.</ref> درباره نام همسرش، بسیاری از تفاسیر برپایه روایاتی، وی را همسر هلال بن امیه <ref>جامع‌البیان، ج ۱۸، ص ۶۶؛ اسباب النزول، ص ۳۲۷؛ مجمع‌البیان، ج ۷، ص ۲۰۲.</ref> و در شماری اندک از این منابع براساس روایتی از [[مقاتل]]، او را [[همسر]] [[عویمر بن حارث عجلانی]] و با نام خوله بنت قَیس شناخته‌اند <ref>روض‌الجنان، ج ۱۴، ص ۹۵؛ تفسیر بغوی، ج ۳، ص ۳۸۳، ۳۸۶؛ المحرر الوجیز، ج ۴، ص ۱۶۶.</ref>. در [[تفاسیر]] متقدم [[شیعی]]، نام [[پدر]] خوله نیامده؛ ولی همسرش عویمر بن حارث دانسته شده است. برخی صحابه‌نگاران، [[هلال]] را همسر او دانسته و دیگر [[صحابه]] نگاران عویمر بن حارث را؛ اما معمولاً هیچ‌یک به نام خوله اشاره نکرده‌اند. در تفاسیر سده میانه شیعی هلال بن [[امیه]] را همسر وی دانسته‌اند.<ref> مجمع البیان، ج ۷، ص ۲۰۱؛ التبیان، ج ۷، ص ۴۱۳؛ روض‌الجنان، ج ۱۴، ص ۹۲ ـ ۹۵.</ref> در گزارش [[تفسیری]] [[ابن عباس]] از این رویداد به نام خوله تصریح نشده است. بر اساس این گزارش هلال نزد [[پیامبر]]{{صل}} آمد و همسرش را به [[زنا]] متهم کرد؛ ولی آن [[حضرت]] به [[دلیل]] نبود ۴ [[شاهد]]، دنبال اجرای حدّ بر هلال برآمد. در پی این [[اتهام]]، پیامبر{{صل}} از وی دلیل خواست و تأکید فرمود وگرنه با حدّ [[مجازات]] خواهد شد و هلال به راستگویی‌اش [[سوگند]] یاد کرد و در همین حال، [[آیه]] {{متن قرآن|وَالَّذِينَ يَرْمُونَ أَزْوَاجَهُمْ وَلَمْ يَكُنْ لَهُمْ شُهَدَاءُ إِلَّا أَنْفُسُهُمْ فَشَهَادَةُ أَحَدِهِمْ أَرْبَعُ شَهَادَاتٍ بِاللَّهِ إِنَّهُ لَمِنَ الصَّادِقِينَ}}<ref>«و آنان که به همسران خود تهمت (زنا) می‌زنند و گواهی جز خود ندارند گواهی هر یک از آنان، چهار بار گواهی دادن (با سوگند) به خداوند است که «به راستی من از راستگویانم»» سوره نور، آیه ۶.</ref> نازل شد و هلال خود ۴ بار [[شهادت]] داد که همسرش را در حال زنا دیده است و بر [[راستگویی]] خویش تأکید کرد و سپس خود را در صورتی که [[دروغ]] گوید، مورد [[لعن خدا]] دانست؛ آن‌گاه همسر هلال نیز همین قسم‌ها را ضد هلال تکرار کرد؛ سپس پیامبر{{صل}} آنان را جدا کرد و فرزند را به [[زن]] منتسب دانست.<ref> روض‌الجنان، ج ۱۴، ص ۹۱ ـ ۹۴؛ تفسیر بغوی، ج ۳، ص۳۸۴ ـ ۳۸۶؛ المحرر الوجیز، ج ۴، ص ۱۶۵ ـ ۱۶۶.</ref> همان‌گونه که صحابه‌نگاران [[زن]] لعان شده را [[همسر]] [[هلال بن امیه]] دانستند، او را همسر [[عویمر بن حارث عجلانی]] نیز یاد کرده <ref>الاستیعاب، ج۳، ص۱۲۲۶؛ اسدالغابه، ج۴، ص۱۵۸.</ref> و به نام او اشاره نکرده‌اند. در [[منابع تفسیری]] هم به استناد گزارش دیگری از [[ابن عباس]]، نیز روایتی از [[مقاتل]]، عویمر بن حارث از [[طایفه]] بنی‌عجلان و از [[هم‌پیمانان]] طایفه [[اوسی]] [[بنی عمرو بن عوف]] در [[قبا]]، همسری به نام خوله دختر [[قیس بن محصن]] داشت. روزی عویمر از [[عاصم بن عدی]]، بزرگ طایفه خود خواست تا از [[پیامبر]]{{صل}} بپرسد اگر مردی همسرش را با مرد دیگری همبستر ببیند و ۴ [[شاهد]] نتواند آورد چه کند، آیا آنها را بکشد تا در برابر آنها کشته شود؛ یا در پی [[شهود]] باشد که در این صورت رویداد [[زنا]] به پایان می‌رسد و چنانچه شاهدی نیابد به جهت نسبت زنا حدّ [[قذف]] بر او جاری می‌شود؛ [[عاصم]] برای [[نماز جمعه]] نزد پیامبر{{صل}} رفت و این امر را از ایشان پرسید و [[حضرت]] آوردن ۴ شاهد را ضروری دانست. عویمر پس از مدتی نزد عاصم رفت و از زنای همسرش با [[شریک بن سحماء]] از طایفه خودشان پرده برداشت.