حذیفه بن یمان عبسی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
وظیفهٔ شمارهٔ ۵
جز (جایگزینی متن - '\[\[رده\:مدخل\]\]↵\[\[رده\:یاران امام علی\]\]↵\[\[رده\:اعلام\]\]' به 'رده:مدخل رده:اصحاب امام علی رده:اعلام') |
HeydariBot (بحث | مشارکتها) جز (وظیفهٔ شمارهٔ ۵) |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = [[حذیفه بن یمان عبسی در تاریخ اسلامی]] - [[حذیفه بن یمان عبسی در تراجم و رجال]]| پرسش مرتبط = }} | {{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = [[حذیفه بن یمان عبسی در تاریخ اسلامی]] - [[حذیفه بن یمان عبسی در تراجم و رجال]]| پرسش مرتبط = }} | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۷: | ||
==حذیفه و خنثی شدن [[توطئه]] [[قتل پیامبر]]{{صل}}== | ==حذیفه و خنثی شدن [[توطئه]] [[قتل پیامبر]]{{صل}}== | ||
*[[منافقان]] و کسانی که [[کینه]] [[اسلام]] را به [[دل]] داشتند، همیشه [[منتظر]] فرصتی بودند که [[پیامبر]]{{صل}} را به [[قتل]] برسانند و ضربه خود را به [[آیین]] [[یکتاپرستی]] وارد کنند. گروهی از [[منافقان]] در مراجعت از [[تبوک]] که [[دوازده نفر]] بودند، [[تصمیم]] گرفتند در یکی از گردنه‌های بین [[راه]] [[تبوک]] به [[مدینه]]، به صورت ناشناس در مسیر عبور [[پیامبر]]{{صل}} کمین کنند و به هنگام عبور آن [[حضرت]] در [[تاریکی]] [[شب]] شتر او را رم دهند تا [[حضرت]] از بالای کوه به دره پرت شود و به [[قتل]] برسد! اما [[پیامبر]]{{صل}} از [[راه وحی]] متوجه [[توطئه]] [[منافقان]] شد و وقتی که آنها را در گردنه‌ای نزدیکی [[عقبه]] دید به اسم، آنها را صدا زد و پرده از [[راز]] آنها برداشت و نام تک تک شان را به حذیفه گفت، اما اجازه تعرض به آنها را نداد و در پاسخ عده‌ای که خواهان [[مجازات]] و [[قتل]] [[توطئه]] گران بودند، فرمود:" اگر آنها را [[مجازات]] کنم [[مردم]] خواهند گفت: [[محمد]] پس از آن‌که به اوج [[قدرت]] رسید، به کشتن [[یاران]] خود پرداخت و من این کار را [[دوست]] ندارم"<ref>ر.ک: سیره محلی، ج۳، ص۱۲۰؛ البدایة و النهایه ابن کثیر، ج۵، ص۱۸؛ بحارالانوار توبه.، ج۲۱، ص۲۳۳و ۲۴۷ تفسیر مجمع البیان، ج۵، ص۴۶ و ۵۱ و تفسیر المنار، ذیل آیه ۶۴ و ۷۴ سوره توبه.</ref>. | * [[منافقان]] و کسانی که [[کینه]] [[اسلام]] را به [[دل]] داشتند، همیشه [[منتظر]] فرصتی بودند که [[پیامبر]]{{صل}} را به [[قتل]] برسانند و ضربه خود را به [[آیین]] [[یکتاپرستی]] وارد کنند. گروهی از [[منافقان]] در مراجعت از [[تبوک]] که [[دوازده نفر]] بودند، [[تصمیم]] گرفتند در یکی از گردنه‌های بین [[راه]] [[تبوک]] به [[مدینه]]، به صورت ناشناس در مسیر عبور [[پیامبر]]{{صل}} کمین کنند و به هنگام عبور آن [[حضرت]] در [[تاریکی]] [[شب]] شتر او را رم دهند تا [[حضرت]] از بالای کوه به دره پرت شود و به [[قتل]] برسد! اما [[پیامبر]]{{صل}} از [[راه وحی]] متوجه [[توطئه]] [[منافقان]] شد و وقتی که آنها را در گردنه‌ای نزدیکی [[عقبه]] دید به اسم، آنها را صدا زد و پرده از [[راز]] آنها برداشت و نام تک تک شان را به حذیفه گفت، اما اجازه تعرض به آنها را نداد و در پاسخ عده‌ای که خواهان [[مجازات]] و [[قتل]] [[توطئه]] گران بودند، فرمود:" اگر آنها را [[مجازات]] کنم [[مردم]] خواهند گفت: [[محمد]] پس از آن‌که به اوج [[قدرت]] رسید، به کشتن [[یاران]] خود پرداخت و من این کار را [[دوست]] ندارم"<ref>ر.ک: سیره محلی، ج۳، ص۱۲۰؛ البدایة و النهایه ابن کثیر، ج۵، ص۱۸؛ بحارالانوار توبه.، ج۲۱، ص۲۳۳و ۲۴۷ تفسیر مجمع البیان، ج۵، ص۴۶ و ۵۱ و تفسیر المنار، ذیل آیه ۶۴ و ۷۴ سوره توبه.</ref>. | ||
*[[مجلسی]] از [[ارشاد القلوب دیلمی]] شبیه این قصه را بعد از بازگشت [[پیامبر خدا]]{{صل}} از [[حجة الوداع]] پس از [[واقعه غدیر خم]] در عقبه‌ای به نام ثنیة العقبه [[نقل]] کرده است [[رسول خدا]]{{صل}} اسم سیزده نفر را که در کمین [[کشتن پیامبر]] بودند به حذیفه معرفی کرد، و آنها نوعا همان کسانی بودند که بعدها [[حضرت علی]]{{ع}} را [[خانه]] نشین کردند و [[خلافت]] را به [[دست]] گرفتند<ref>بحار الانوار، ج۲۵، ص۱۰۰ و معدن الحکمه، ج۱، ص۱۹۵.</ref>.<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام علی ج۱ (کتاب)|اصحاب امام علی]]، ج۱، ص۴۲-۴۲۳.</ref> | * [[مجلسی]] از [[ارشاد القلوب دیلمی]] شبیه این قصه را بعد از بازگشت [[پیامبر خدا]]{{صل}} از [[حجة الوداع]] پس از [[واقعه غدیر خم]] در عقبه‌ای به نام ثنیة العقبه [[نقل]] کرده است [[رسول خدا]]{{صل}} اسم سیزده نفر را که در کمین [[کشتن پیامبر]] بودند به حذیفه معرفی کرد، و آنها نوعا همان کسانی بودند که بعدها [[حضرت علی]]{{ع}} را [[خانه]] نشین کردند و [[خلافت]] را به [[دست]] گرفتند<ref>بحار الانوار، ج۲۵، ص۱۰۰ و معدن الحکمه، ج۱، ص۱۹۵.</ref>.<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام علی ج۱ (کتاب)|اصحاب امام علی]]، ج۱، ص۴۲-۴۲۳.</ref> | ||
==حذیفه و [[آگاهی]] از وقایع و [[حوادث آینده]]== | ==حذیفه و [[آگاهی]] از وقایع و [[حوادث آینده]]== | ||
*حذیفه در اثر [[معاشرت]] نزدیک با [[پیامبر]]{{صل}} و همدمی همیشگی با [[امیرمؤمنان]]{{ع}} [[حجاب]] از چشمانش برداشته شد و حقایق امور را به خوبی می‌دید و رویدادها و حوادث غیر قابل [[پیش بینی]] را [[پیشگویی]] می‌کرد و همگان را به شگفتی وامی داشت. او می‌گفت: اگر آنچه از [[پیامبر خدا]]{{صل}} شنیده‌ام برای شما بگویم، سیلی‌های بسیار به صورتم خواهید زد<ref>سفینة البحار، ج۱، عنوان حذف، ص۲۳۶.</ref>. | *حذیفه در اثر [[معاشرت]] نزدیک با [[پیامبر]]{{صل}} و همدمی همیشگی با [[امیرمؤمنان]]{{ع}} [[حجاب]] از چشمانش برداشته شد و حقایق امور را به خوبی می‌دید و رویدادها و حوادث غیر قابل [[پیش بینی]] را [[پیشگویی]] می‌کرد و همگان را به شگفتی وامی داشت. او می‌گفت: اگر آنچه از [[پیامبر خدا]]{{صل}} شنیده‌ام برای شما بگویم، سیلی‌های بسیار به صورتم خواهید زد<ref>سفینة البحار، ج۱، عنوان حذف، ص۲۳۶.</ref>. | ||
*[[ابن اثیر]] [[نقل]] می‌کند، حذیفه صاحب سر [[رسول الله]]{{صل}} در باره [[منافقین]] بود و هیچ کس مانند حذیفه [[منافقین]] را نمی‌شناخت و این [[علم]] را [[رسول خدا]]{{صل}} به او آموخته بود. | * [[ابن اثیر]] [[نقل]] می‌کند، حذیفه صاحب سر [[رسول الله]]{{صل}} در باره [[منافقین]] بود و هیچ کس مانند حذیفه [[منافقین]] را نمی‌شناخت و این [[علم]] را [[رسول خدا]]{{صل}} به او آموخته بود. | ||
*طبق همین [[نقل]]، روزی [[عمر بن خطاب]] از حذیفه پرسید: آیا در میان [[کارگزاران]] و عمال من منافقی هست؟ حذیفه گفت: آری، یک نفر [[منافق]] در میان عمال تو دیده می‌شود. [[عمر]] پرسید نام او را بگو، حذیفه از گفتن اسم او [[امتناع]] کرد، اما [[عمر]] با علائمی که حذیفه داد او را شناسایی کرد و از کار برکنار نمود <ref>اسد الغابه، ج۱، ص۳۹۱.</ref>. | *طبق همین [[نقل]]، روزی [[عمر بن خطاب]] از حذیفه پرسید: آیا در میان [[کارگزاران]] و عمال من منافقی هست؟ حذیفه گفت: آری، یک نفر [[منافق]] در میان عمال تو دیده می‌شود. [[عمر]] پرسید نام او را بگو، حذیفه از گفتن اسم او [[امتناع]] کرد، اما [[عمر]] با علائمی که حذیفه داد او را شناسایی کرد و از کار برکنار نمود <ref>اسد الغابه، ج۱، ص۳۹۱.</ref>. | ||
*[[عمر بن خطاب]] هرگاه کسی از [[دنیا]] می‌رفت از حذیفه می‌پرسید آیا در [[نماز]] او حاضر می‌شوی؟ اگر حاضر می‌شد [[عمر]] هم بر آن جنازه [[نماز]] می‌خواند و اگر حذیفه [[نماز]] نمی‌خواند [[عمر]] هم بر جنازه او حاضر نمی‌شد<ref>اسد الغابه، ج۱، ص۳۹۱.</ref>. | * [[عمر بن خطاب]] هرگاه کسی از [[دنیا]] می‌رفت از حذیفه می‌پرسید آیا در [[نماز]] او حاضر می‌شوی؟ اگر حاضر می‌شد [[عمر]] هم بر آن جنازه [[نماز]] می‌خواند و اگر حذیفه [[نماز]] نمی‌خواند [[عمر]] هم بر جنازه او حاضر نمی‌شد<ref>اسد الغابه، ج۱، ص۳۹۱.</ref>. | ||
*[[زاذان]] از [[امیرالمؤمنین]]{{ع}} درباره حذیفه سؤال کرد، [[حضرت]] فرمود: "او به حال [[منافقین]] [[آگاه]] است"<ref>{{متن حدیث|علم المنافقین}}؛سیر أعلام النبلاء، ج۴، ص۳۱.</ref>.<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام علی ج۱ (کتاب)|اصحاب امام علی]]، ج۱، ص۴۲۳-۴۲۴.</ref> | * [[زاذان]] از [[امیرالمؤمنین]]{{ع}} درباره حذیفه سؤال کرد، [[حضرت]] فرمود: "او به حال [[منافقین]] [[آگاه]] است"<ref>{{متن حدیث|علم المنافقین}}؛سیر أعلام النبلاء، ج۴، ص۳۱.</ref>.<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام علی ج۱ (کتاب)|اصحاب امام علی]]، ج۱، ص۴۲۳-۴۲۴.</ref> | ||
==حذیفه [[والی]] [[مدائن]]<ref>مدائن جمع مدینه به معنای شهر و مدائن نام هفت شهر به هم نزدیک بوده است، و تیسفون مهم‌ترین و بزرگ‌ترین شهرهای مدائن است که مقر سلطنت و حکومت ساسانیان بوده است، و طاق کسری که از انوشیروان است در مدائن بوده و به ایوان مدائن مشهور است.</ref>== | ==حذیفه [[والی]] [[مدائن]]<ref>مدائن جمع مدینه به معنای شهر و مدائن نام هفت شهر به هم نزدیک بوده است، و تیسفون مهم‌ترین و بزرگ‌ترین شهرهای مدائن است که مقر سلطنت و حکومت ساسانیان بوده است، و طاق کسری که از انوشیروان است در مدائن بوده و به ایوان مدائن مشهور است.</ref>== | ||
*[[ابن اثیر]] و دیگران نوشته‌اند: [[خلیفه دوم]] ([[عمر بن خطاب]]) در سال شانزدهم و به قولی سال نوزدهم [[هجری]] حذیفه [[یمانی]] را به [[ولایت]] و [[حکومت]] [[مدائن]] برگزید و در عهدنامه‌ای که برای [[مردم]] آن دیار فرستاد، یادآور شد که: [[فرامین]] حذیفه را گوش کرده و از وی [[اطاعت]] کنند و هر آنچه بر اموالتان مقرر می‌کند، از قبیل: [[مالیات]]، [[زکات]] و سایر [[وجوهات]]، به وی بپردازند<ref>مدائن در زمان عمر بن خطاب فتح شد. طبق نقل شیخ عباس قمی، عمر، سلمان فارسی را بر مدائن منصوب کرد اما در خلافت عثمان وقتی سلمان از دنیا رفت، عثمان، حارث بن حکم (برادر مروان حکم) را به ولایت آنجا منصوب کرد، اما چون ظلم بسیار به مردم نمود به عثمان شکایت بردند، و عثمان در اواخر عمر خود حذیفه را به فرمانداری مدائن منصوب کرد و حارث را برکنار نمود. (سفینة البحار، ج۱، عنوان حذف، ص۲۳۸ و ر.ک: اعیان الشیعه، ج۴، ص۶۱۴).</ref>. | * [[ابن اثیر]] و دیگران نوشته‌اند: [[خلیفه دوم]] ([[عمر بن خطاب]]) در سال شانزدهم و به قولی سال نوزدهم [[هجری]] حذیفه [[یمانی]] را به [[ولایت]] و [[حکومت]] [[مدائن]] برگزید و در عهدنامه‌ای که برای [[مردم]] آن دیار فرستاد، یادآور شد که: [[فرامین]] حذیفه را گوش کرده و از وی [[اطاعت]] کنند و هر آنچه بر اموالتان مقرر می‌کند، از قبیل: [[مالیات]]، [[زکات]] و سایر [[وجوهات]]، به وی بپردازند<ref>مدائن در زمان عمر بن خطاب فتح شد. طبق نقل شیخ عباس قمی، عمر، سلمان فارسی را بر مدائن منصوب کرد اما در خلافت عثمان وقتی سلمان از دنیا رفت، عثمان، حارث بن حکم (برادر مروان حکم) را به ولایت آنجا منصوب کرد، اما چون ظلم بسیار به مردم نمود به عثمان شکایت بردند، و عثمان در اواخر عمر خود حذیفه را به فرمانداری مدائن منصوب کرد و حارث را برکنار نمود. (سفینة البحار، ج۱، عنوان حذف، ص۲۳۸ و ر.ک: اعیان الشیعه، ج۴، ص۶۱۴).</ref>. | ||
*حذیفه به محل [[مأموریت]] حرکت کرد و هنگامی که وارد حومه [[مدائن]] شد با استقبال گرم کشاورزان آن دیار مواجه گردید که برای خوش آمد گویی به [[والی]] جدید از [[شهر]] خارج شده بودند. حذیفه [[فرصت]] پیش آمده را مغتنم شمرد و [[عهدنامه]] [[خلیفه]] را برای آنان خواند. [[مردم]] نیز پس از شنیدن [[حکم]] [[خلیفه]]، خطاب به وی گفتند: هر چه میخواهی از اموالمان بگیر، ما در [[اختیار]] توییم. حذیفه گفت من تنها از شما قوتی میخواهم که شکم خود و حیوانم را [[سیر]] کند. بدین‌سان وی در مدت استانداری خود | *حذیفه به محل [[مأموریت]] حرکت کرد و هنگامی که وارد حومه [[مدائن]] شد با استقبال گرم کشاورزان آن دیار مواجه گردید که برای خوش آمد گویی به [[والی]] جدید از [[شهر]] خارج شده بودند. حذیفه [[فرصت]] پیش آمده را مغتنم شمرد و [[عهدنامه]] [[خلیفه]] را برای آنان خواند. [[مردم]] نیز پس از شنیدن [[حکم]] [[خلیفه]]، خطاب به وی گفتند: هر چه میخواهی از اموالمان بگیر، ما در [[اختیار]] توییم. حذیفه گفت من تنها از شما قوتی میخواهم که شکم خود و حیوانم را [[سیر]] کند. بدین‌سان وی در مدت استانداری خود | ||
*در [[مدائن]]، از این روش عدول نکرد و همواره به [[عدل]] و [[انصاف]] [[رفتار]] کرد و آن [[سرزمین]] را آباد ساخت. | *در [[مدائن]]، از این روش عدول نکرد و همواره به [[عدل]] و [[انصاف]] [[رفتار]] کرد و آن [[سرزمین]] را آباد ساخت. | ||
| خط ۴۱: | خط ۴۰: | ||
==حذیفه و بیان [[فضایل علی]]{{ع}} و [[اهل بیت]]{{صل}}== | ==حذیفه و بیان [[فضایل علی]]{{ع}} و [[اهل بیت]]{{صل}}== | ||
*حذیفه از جمله اصحابی است که در باره [[امیرالمؤمنین]]{{ع}} و [[فضایل]] آن [[حضرت]] و [[آل]] او [[روایات]] بسیار [[نقل]] کرده است. اینک به [[نقل]] سه [[حدیث]] بسنده می‌کنیم: | *حذیفه از جمله اصحابی است که در باره [[امیرالمؤمنین]]{{ع}} و [[فضایل]] آن [[حضرت]] و [[آل]] او [[روایات]] بسیار [[نقل]] کرده است. اینک به [[نقل]] سه [[حدیث]] بسنده می‌کنیم: | ||
#[[اصبغ بن نباته]] می‌گوید: موقعی که [[زید بن صوحان]] در [[جنگ جمل]] مجروح شد و روی [[زمین]] افتاده بود و هنوز رمقی در [[بدن]] داشت. [[امیرمؤمنان]]{{ع}} بر بالین او آمد و فرمود: "ای [[زید]]، [[خدا]] تو را [[رحمت]] کند، تو را نشناختم جز این که خفیف المؤونه (کم هزینه) وکثیر المعونه (پربار) بودی". [[زید]] سرش را بلند کرد و با همان حال نزار و [[جان]] دادن گفت: ای [[امیرمؤمنان]]، [[خداوند]] تو را [[رحمت]] کند، به [[خدا]] [[سوگند]] تو را نشناختم جز این که به [[خدا]] عالم و به آیاتش آشنا و [[عارف]] بودی، به [[خدا]] قسم من از روی [[جهل]] و [[ناآگاهی]] در رکاب تو نجنگیدم بلکه از حذیفه شنیدم که می‌گفت: از [[رسول خدا]]{{صل}} شنیده‌ام که فرمود:[[علی]]{{ع}} [[امیر]] [[نیکوکاران]] و [[قاتل]] [[فاجران]] است، هر که وی را [[یاری]] کند، [[خدا]] یاریش کند و هر که خوارش گرداند، [[خدا]] او را [[خوار]] کند، [[آگاه]] باشید همانا [[حق]] باعلی است، [[آگاه]] باشید همانا [[حق]] با کسی است، که [[علی]] را [[پیروی]] کند، [[آگاه]] باشید به او متمایل باشید به هر سویی می‌رود، بروید<ref>{{متن حدیث|عَلِيٌّ أَمِيرُ اَلْبَرَرَةِ وَ قَاتِلُ اَلْفَجَرَةِ مَنْصُورٌ مَنْ نَصَرَهُ مَخْذُولٌ مَنْ خَذَلَهُ أَلاَ وَ إِنَّ اَلْحَقَّ مَعَهُ يَتْبَعُهُ أَلاَ فَمِيلُوا مَعَهُ}}؛ مناقب خوارزمی، ص۱۷۷.</ref>. | # [[اصبغ بن نباته]] می‌گوید: موقعی که [[زید بن صوحان]] در [[جنگ جمل]] مجروح شد و روی [[زمین]] افتاده بود و هنوز رمقی در [[بدن]] داشت. [[امیرمؤمنان]]{{ع}} بر بالین او آمد و فرمود: "ای [[زید]]، [[خدا]] تو را [[رحمت]] کند، تو را نشناختم جز این که خفیف المؤونه (کم هزینه) وکثیر المعونه (پربار) بودی". [[زید]] سرش را بلند کرد و با همان حال نزار و [[جان]] دادن گفت: ای [[امیرمؤمنان]]، [[خداوند]] تو را [[رحمت]] کند، به [[خدا]] [[سوگند]] تو را نشناختم جز این که به [[خدا]] عالم و به آیاتش آشنا و [[عارف]] بودی، به [[خدا]] قسم من از روی [[جهل]] و [[ناآگاهی]] در رکاب تو نجنگیدم بلکه از حذیفه شنیدم که می‌گفت: از [[رسول خدا]]{{صل}} شنیده‌ام که فرمود:[[علی]]{{ع}} [[امیر]] [[نیکوکاران]] و [[قاتل]] [[فاجران]] است، هر که وی را [[یاری]] کند، [[خدا]] یاریش کند و هر که خوارش گرداند، [[خدا]] او را [[خوار]] کند، [[آگاه]] باشید همانا [[حق]] باعلی است، [[آگاه]] باشید همانا [[حق]] با کسی است، که [[علی]] را [[پیروی]] کند، [[آگاه]] باشید به او متمایل باشید به هر سویی می‌رود، بروید<ref>{{متن حدیث|عَلِيٌّ أَمِيرُ اَلْبَرَرَةِ وَ قَاتِلُ اَلْفَجَرَةِ مَنْصُورٌ مَنْ نَصَرَهُ مَخْذُولٌ مَنْ خَذَلَهُ أَلاَ وَ إِنَّ اَلْحَقَّ مَعَهُ يَتْبَعُهُ أَلاَ فَمِيلُوا مَعَهُ}}؛ مناقب خوارزمی، ص۱۷۷.</ref>. | ||
#[[ربیعة بن مالک سعدی]] می‌گوید: نزد [[حذیفة بن یمان]] رفتم و گفتم: ای [[ابا عبدالله]] ([[کنیه]] حذیفه، [[ابوعبدالله]] بوده است) [[مردم]] [[فضائل]] و [[مناقب]] [[حضرت علی]]{{ع}} را [[حدیث]] می‌کنند، ولی برخی از کسانی که ادعای [[بصیرت]] دارند به آنان می‌گویند: شما در [[ستایش]] این [[مرد]] ([[علی]]) [[زیاده روی]] می‌کنید! حال آیا تو [[حدیثی]] در [[فضایل علی]]{{ع}} برای من [[نقل]] می‌کنی که آن را برای [[مردم]] [[نقل]] کنم؟ حذیفه گفت: ای [[ربیعه]]، چه چیزی را درباره [[علی]]{{ع}} از من می‌پرسی و من برای تو چه چیزی را بگویم؟ [[سوگند]] به خدایی که [[جان]] حذیفه در [[دست]] [[قدرت]] اوست، اگر همه [[اعمال امت]] [[محمد]]{{صل}} از روزی که آن [[حضرت]] برانگیخته شده است تا همین امروز در یک کفه ترازو قرار دهند و یکی از [[اعمال]] [[علی]] غلا را در کفه دیگر قرار دهند، یک عمل [[علی]] بر همه [[اعمال]] آنان [[برتری]] خواهد داشت.<ref>{{عربی|وَ الَّذِي نَفْسُ حُذَيْفَةَ بِيَدِهِ لَوْ وُضِعَ جَمِيعُ أَعْمَالِ أُمَّةِ مُحَمَّدٍ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ فِي كِفَّةِ الْمِيزَانِ مُنْذُ بَعَثَ اللَّهُ تَعَالَى مُحَمَّداً إِلَى يَوْمِ النَّاسِ هَذَا وَ وُضِعَ عَمَلُ وَاحِدٍ مِنْ أَعْمَالِ عَلِيٍّ فِي الْكِفَّةِ الْأُخْرَى لَرَجَحَ عَلَى أَعْمَالِهِمْ كُلِّهَا}}</ref>. [[ربیعه]] با شنیدن این [[حدیث]] چنین گفت: این دیگر [[مدح]] و ستایشی غیر قابل [[تحمل]] است و من آن را [[زیاده روی]] می‌پندارم! حذیفه گفت: یالکع، ای [[بدبخت]] وای [[فرومایه]]، چگونه غیر قابل [[تحمل]] است؟ این [[مسلمانان]] در روز [[جنگ خندق]] کجا بودند آن هنگامی که [[عمرو بن عبدود]] و یارانش از [[خندق]] گذشتند و [[بیم]] و [[بی تابی]] سرا پای وجود همه [[سپاه اسلام]] را فرا گرفته بود و ابن [[عبد]] [[ود]] فریاد می‌زد و هماورد می‌طلبید، و همه خود را کنار کشیده و از مقابله با او خودداری می‌کردند و این [[علی بن ابی طالب]]{{ع}} بود که به [[نبرد]] او شتافت و او را به [[هلاکت]] رساند. حذیفه در ادامه گفت: "[[سوگند]] به کسی که [[جان]] حذیفه در [[دست]] اوست، عمل آن روز [[علی]] از لحاظ [[پاداش]] بزرگتر از [[اعمال امت]] [[محمد]]{{صل}} نه تنها تا به امروز بلکه تا [[قیام قیامت]] است"<ref>{{عربی|وَ الَّذِي نَفْسُ حُذَيْفَةَ بِيَدِهِ لَعَمَلُهُ ذَلِكَ الْيَوْمِ أَعْظَمُ أَجْراً مِنْ أَعْمَالِ أُمَّةِ مُحَمَّدٍ إِلَى هَذَا الْيَوْمِ وَ إِلَى أَنْ تَقُومَ الْقِيَامَةُ}}؛ شرح ابن ابی الحدید، ج۱۹، ص۶۰ و ۶۱ و ر.ک: سفینة البحار، ج۱، عنوان حذف، ص۲۳۶.</ref>. [[کلام]] حذیفه برگرفته از فرمایش [[رسول خدا]]{{صل}} در [[جنگ احد]] پس از [[قتل]] [[عمرو بن عبدود]] به [[دست]] [[امیرالمؤمنین]]{{ع}} است که فرمود: "کشتن [[عمر بن عبدود]] به [[دست]] [[علی]]{{ع}} [[برتر]] از [[عبادت]] [[جن]] وانس است"<ref>{{متن حدیث|قَتْلُهُ لِعَمْرِو بْنِ عَبْدِ وُدٍّ اَلْعَامِرِيِّ أَفْضَلُ مِنْ عِبَادَةِ اَلثَّقَلَيْنِ}}؛ سیرة حلی، ج۲، ص۲۴۲.</ref>. او نیز این [[حدیث]] از [[پیامبر]]{{صل}} که فرمود: "[[مبارزه]] [[علی بن ابی طالب]] با [[عمرو بن عبدود]] [[برتر]] از [[اعمال]] تمام امتم تا [[روز قیامت]] است"<ref>{{متن حدیث|لَمُبَارَزَةُ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ لِعَمْرِو بْنِ عَبْدِ وُدٍّ أَفْضَلُ مِنْ أَعْمَالِ أُمَّتِي إِلَى يَوْمِ الْقِيَامَةِ}}؛ مستدرک حاکم، ج۳، ص۳۴؛ تاریخ بغداد، ج۱۳، ص۱۹ و بحار الانوار، ج۳۱، ص۲ با کمی تفاوت در عبارت.</ref>. | # [[ربیعة بن مالک سعدی]] می‌گوید: نزد [[حذیفة بن یمان]] رفتم و گفتم: ای [[ابا عبدالله]] ([[کنیه]] حذیفه، [[ابوعبدالله]] بوده است) [[مردم]] [[فضائل]] و [[مناقب]] [[حضرت علی]]{{ع}} را [[حدیث]] می‌کنند، ولی برخی از کسانی که ادعای [[بصیرت]] دارند به آنان می‌گویند: شما در [[ستایش]] این [[مرد]] ([[علی]]) [[زیاده روی]] می‌کنید! حال آیا تو [[حدیثی]] در [[فضایل علی]]{{ع}} برای من [[نقل]] می‌کنی که آن را برای [[مردم]] [[نقل]] کنم؟ حذیفه گفت: ای [[ربیعه]]، چه چیزی را درباره [[علی]]{{ع}} از من می‌پرسی و من برای تو چه چیزی را بگویم؟ [[سوگند]] به خدایی که [[جان]] حذیفه در [[دست]] [[قدرت]] اوست، اگر همه [[اعمال امت]] [[محمد]]{{صل}} از روزی که آن [[حضرت]] برانگیخته شده است تا همین امروز در یک کفه ترازو قرار دهند و یکی از [[اعمال]] [[علی]] غلا را در کفه دیگر قرار دهند، یک عمل [[علی]] بر همه [[اعمال]] آنان [[برتری]] خواهد داشت.<ref>{{عربی|وَ الَّذِي نَفْسُ حُذَيْفَةَ بِيَدِهِ لَوْ وُضِعَ جَمِيعُ أَعْمَالِ أُمَّةِ مُحَمَّدٍ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ فِي كِفَّةِ الْمِيزَانِ مُنْذُ بَعَثَ اللَّهُ تَعَالَى مُحَمَّداً إِلَى يَوْمِ النَّاسِ هَذَا وَ وُضِعَ عَمَلُ وَاحِدٍ مِنْ أَعْمَالِ عَلِيٍّ فِي الْكِفَّةِ الْأُخْرَى لَرَجَحَ عَلَى أَعْمَالِهِمْ كُلِّهَا}}</ref>. [[ربیعه]] با شنیدن این [[حدیث]] چنین گفت: این دیگر [[مدح]] و ستایشی غیر قابل [[تحمل]] است و من آن را [[زیاده روی]] می‌پندارم! حذیفه گفت: یالکع، ای [[بدبخت]] وای [[فرومایه]]، چگونه غیر قابل [[تحمل]] است؟ این [[مسلمانان]] در روز [[جنگ خندق]] کجا بودند آن هنگامی که [[عمرو بن عبدود]] و یارانش از [[خندق]] گذشتند و [[بیم]] و [[بی تابی]] سرا پای وجود همه [[سپاه اسلام]] را فرا گرفته بود و ابن [[عبد]] [[ود]] فریاد می‌زد و هماورد می‌طلبید، و همه خود را کنار کشیده و از مقابله با او خودداری می‌کردند و این [[علی بن ابی طالب]]{{ع}} بود که به [[نبرد]] او شتافت و او را به [[هلاکت]] رساند. حذیفه در ادامه گفت: "[[سوگند]] به کسی که [[جان]] حذیفه در [[دست]] اوست، عمل آن روز [[علی]] از لحاظ [[پاداش]] بزرگتر از [[اعمال امت]] [[محمد]]{{صل}} نه تنها تا به امروز بلکه تا [[قیام قیامت]] است"<ref>{{عربی|وَ الَّذِي نَفْسُ حُذَيْفَةَ بِيَدِهِ لَعَمَلُهُ ذَلِكَ الْيَوْمِ أَعْظَمُ أَجْراً مِنْ أَعْمَالِ أُمَّةِ مُحَمَّدٍ إِلَى هَذَا الْيَوْمِ وَ إِلَى أَنْ تَقُومَ الْقِيَامَةُ}}؛ شرح ابن ابی الحدید، ج۱۹، ص۶۰ و ۶۱ و ر.ک: سفینة البحار، ج۱، عنوان حذف، ص۲۳۶.</ref>. [[کلام]] حذیفه برگرفته از فرمایش [[رسول خدا]]{{صل}} در [[جنگ احد]] پس از [[قتل]] [[عمرو بن عبدود]] به [[دست]] [[امیرالمؤمنین]]{{ع}} است که فرمود: "کشتن [[عمر بن عبدود]] به [[دست]] [[علی]]{{ع}} [[برتر]] از [[عبادت]] [[جن]] وانس است"<ref>{{متن حدیث|قَتْلُهُ لِعَمْرِو بْنِ عَبْدِ وُدٍّ اَلْعَامِرِيِّ أَفْضَلُ مِنْ عِبَادَةِ اَلثَّقَلَيْنِ}}؛ سیرة حلی، ج۲، ص۲۴۲.</ref>. او نیز این [[حدیث]] از [[پیامبر]]{{صل}} که فرمود: "[[مبارزه]] [[علی بن ابی طالب]] با [[عمرو بن عبدود]] [[برتر]] از [[اعمال]] تمام امتم تا [[روز قیامت]] است"<ref>{{متن حدیث|لَمُبَارَزَةُ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ لِعَمْرِو بْنِ عَبْدِ وُدٍّ أَفْضَلُ مِنْ أَعْمَالِ أُمَّتِي إِلَى يَوْمِ الْقِيَامَةِ}}؛ مستدرک حاکم، ج۳، ص۳۴؛ تاریخ بغداد، ج۱۳، ص۱۹ و بحار الانوار، ج۳۱، ص۲ با کمی تفاوت در عبارت.</ref>. | ||
#سومین [[حدیث]] اینکه، [[حاکم نیشابوری]] به [[سند]] خود از [[زر بن حبیش]] از حذیفه [[نقل]] می‌کند که [[پیامبر]]{{صل}} فرمود: "[[جبرئیل]] بر من نازل شد و گفت: [[حسن]] و [[حسین]] [[سرور]] [[جوانان]] [[اهل]] بهشتند". بعد خطاب به من فرمود: "ای حذیفه، [[خداوند]] تو و مادرت را بیامرزد"<ref>{{متن حدیث|أتانی جبرئیل فقال: إن الحسن و الحسین سیدا شباب أهل الجنة، ثم قال لی رسول الله: غفر الله لک و لأمک یا حذیفة}}؛مستدرک حاکم، ج۳، ص۴۲۹.</ref>. | #سومین [[حدیث]] اینکه، [[حاکم نیشابوری]] به [[سند]] خود از [[زر بن حبیش]] از حذیفه [[نقل]] می‌کند که [[پیامبر]]{{صل}} فرمود: "[[جبرئیل]] بر من نازل شد و گفت: [[حسن]] و [[حسین]] [[سرور]] [[جوانان]] [[اهل]] بهشتند". بعد خطاب به من فرمود: "ای حذیفه، [[خداوند]] تو و مادرت را بیامرزد"<ref>{{متن حدیث|أتانی جبرئیل فقال: إن الحسن و الحسین سیدا شباب أهل الجنة، ثم قال لی رسول الله: غفر الله لک و لأمک یا حذیفة}}؛مستدرک حاکم، ج۳، ص۴۲۹.</ref>. | ||
*بدین مضمون روایاتی از [[رسول خدا]]{{صل}} رسیده به [[کتاب]] [[مظهر ولایت]] و سیمای پر فروغ از دیگر آثار مؤلف مراجعه نمایید.<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام علی ج۱ (کتاب)|اصحاب امام علی]]، ج۱، ص۴۲۶-۴۲۸.</ref> | *بدین مضمون روایاتی از [[رسول خدا]]{{صل}} رسیده به [[کتاب]] [[مظهر ولایت]] و سیمای پر فروغ از دیگر آثار مؤلف مراجعه نمایید.<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام علی ج۱ (کتاب)|اصحاب امام علی]]، ج۱، ص۴۲۶-۴۲۸.</ref> | ||
| خط ۵۱: | خط ۵۰: | ||
==[[نامه]] [[امام]]{{ع}} به حذیفه== | ==[[نامه]] [[امام]]{{ع}} به حذیفه== | ||
*[[امیرالمؤمنین]]{{ع}} وقتی [[استانداران]] و [[کارگزارن]] خود را [[نصب]] می‌کرد، حذیفه را بر [[مدائن]] ابقا کرد و دو [[نامه]] نوشت، یکی برای خود حذیفه و دیگری برای [[مردم]] [[مدائن]]، و در [[نامه]] دوم ضمن سفارش به [[مردم]]، از [[شأن]] و [[مقام]] حذیفه [[تجلیل]] به عمل آورد. | * [[امیرالمؤمنین]]{{ع}} وقتی [[استانداران]] و [[کارگزارن]] خود را [[نصب]] می‌کرد، حذیفه را بر [[مدائن]] ابقا کرد و دو [[نامه]] نوشت، یکی برای خود حذیفه و دیگری برای [[مردم]] [[مدائن]]، و در [[نامه]] دوم ضمن سفارش به [[مردم]]، از [[شأن]] و [[مقام]] حذیفه [[تجلیل]] به عمل آورد. | ||
*حذیفه پس از قرائت [[نامه]] [[امیرالمؤمنین]]{{ع}} و [[آگاهی]] به این که از طرف آن [[حضرت]] به [[حکومت]] [[مدائن]] ابقا شده است، خطبه‌ای ایراد کرد که بخشی از آن چنین است: ای [[مردم]]، کسی را [[اطاعت]] کنید که با سابقه ترین [[مردم]] در [[ایمان به پیامبر]] و بالاترین آنان در [[علم]] و متعادل‌ترین [[مردم]] در [[رفتار]] و [[نیکوترین]] و وارسته‌ترین آنان در [[اعمال نیک]] و سابقه دارترین [[مردم]] در [[جهاد]] است. او بهترین [[مقام]] را نسبت به [[رسول خدا]]{{صل}} دارد، او [[برادر پیامبر]] و پسر عموی [[رسول خدا]]{{صل}} و [[پدر]] [[حسنین]]{{ع}} و [[همسر]] [[سرور]] [[زنان]] عالمیان زهرای [[بتول]]{{ع}} است؛ پس ای [[مردم]] برخیزید و بر [[کتاب خدا]] و [[سنت پیامبر]]{{صل}} [[بیعت]] کنید که رضای [[خداوند متعال]] و همه خیر و [[صلاح]] شما در همین [[بیعت]] است. پس از درخواست حذیفه همه [[مردم]] برخاستند و با [[دست]] حذیفه به [[بهترین]] وجه با امیرالمؤمنین علی{{ع}} [[بیعت]] کردند. در این میان، [[جوانی]] به نام "[[مسلم]]" از عقب جمعیت برخاست و گفت: ای [[امیر]]، [[خداوند]] تو را [[رحمت]] کند، زیرا در زمان [[پیامبر]]{{صل}} حضور داشتی؛ آنچه درباره [[علی]]{{ع}} می‌دانی و [[پیامبر اسلام]]{{صل}} در شأنش فرموده است، به ما بگو؟ | *حذیفه پس از قرائت [[نامه]] [[امیرالمؤمنین]]{{ع}} و [[آگاهی]] به این که از طرف آن [[حضرت]] به [[حکومت]] [[مدائن]] ابقا شده است، خطبه‌ای ایراد کرد که بخشی از آن چنین است: ای [[مردم]]، کسی را [[اطاعت]] کنید که با سابقه ترین [[مردم]] در [[ایمان به پیامبر]] و بالاترین آنان در [[علم]] و متعادل‌ترین [[مردم]] در [[رفتار]] و [[نیکوترین]] و وارسته‌ترین آنان در [[اعمال نیک]] و سابقه دارترین [[مردم]] در [[جهاد]] است. او بهترین [[مقام]] را نسبت به [[رسول خدا]]{{صل}} دارد، او [[برادر پیامبر]] و پسر عموی [[رسول خدا]]{{صل}} و [[پدر]] [[حسنین]]{{ع}} و [[همسر]] [[سرور]] [[زنان]] عالمیان زهرای [[بتول]]{{ع}} است؛ پس ای [[مردم]] برخیزید و بر [[کتاب خدا]] و [[سنت پیامبر]]{{صل}} [[بیعت]] کنید که رضای [[خداوند متعال]] و همه خیر و [[صلاح]] شما در همین [[بیعت]] است. پس از درخواست حذیفه همه [[مردم]] برخاستند و با [[دست]] حذیفه به [[بهترین]] وجه با امیرالمؤمنین علی{{ع}} [[بیعت]] کردند. در این میان، [[جوانی]] به نام "[[مسلم]]" از عقب جمعیت برخاست و گفت: ای [[امیر]]، [[خداوند]] تو را [[رحمت]] کند، زیرا در زمان [[پیامبر]]{{صل}} حضور داشتی؛ آنچه درباره [[علی]]{{ع}} می‌دانی و [[پیامبر اسلام]]{{صل}} در شأنش فرموده است، به ما بگو؟ | ||
*حذیفه گفت: ای [[جوان]]، اکنون که سؤال کردی و درصدد تحقیق هستی، پس آنچه به تو خبر دهم، بشنو و دقت کن: همانا [[لقب]] [[امیرالمؤمنین]] برای خلفای قبل ([[ابوبکر]]، [[عمر]]، [[عثمان]]) از [[ناحیه]] [[مردم]] بود و [[مردم]] [[لقب]] به [[امیرمؤمنان]] را به آنان داده‌اند. اما [[علی بن ابی طالب]]{{ع}} از طرف [[خداوند]] ملقب به [[امیرمؤمنان]] گردید، زیرا [[جبرئیل]] این خبر را آورد و [[پیامبر]]{{صل}} [[شهادت]] داد که [[جبرئیل]] به [[حضرت علی]] به عنوان [[امیرالمؤمنین]] [[سلام]] کرد و [[اصحاب]] همگی در زمان زندگانی [[پیامبر]]{{صل}}، [[حضرت علی]]{{ع}} را با نام [[امیرالمؤمنین]] می‌خواندند<ref>اعیان الشیعه، ج۴، ص۶۰۵.</ref>. | *حذیفه گفت: ای [[جوان]]، اکنون که سؤال کردی و درصدد تحقیق هستی، پس آنچه به تو خبر دهم، بشنو و دقت کن: همانا [[لقب]] [[امیرالمؤمنین]] برای خلفای قبل ([[ابوبکر]]، [[عمر]]، [[عثمان]]) از [[ناحیه]] [[مردم]] بود و [[مردم]] [[لقب]] به [[امیرمؤمنان]] را به آنان داده‌اند. اما [[علی بن ابی طالب]]{{ع}} از طرف [[خداوند]] ملقب به [[امیرمؤمنان]] گردید، زیرا [[جبرئیل]] این خبر را آورد و [[پیامبر]]{{صل}} [[شهادت]] داد که [[جبرئیل]] به [[حضرت علی]] به عنوان [[امیرالمؤمنین]] [[سلام]] کرد و [[اصحاب]] همگی در زمان زندگانی [[پیامبر]]{{صل}}، [[حضرت علی]]{{ع}} را با نام [[امیرالمؤمنین]] می‌خواندند<ref>اعیان الشیعه، ج۴، ص۶۰۵.</ref>. | ||
واپسین روزها و سفارش به [[پیروی]] از [[امیرالمؤمنین]]{{ع}} | واپسین روزها و سفارش به [[پیروی]] از [[امیرالمؤمنین]]{{ع}} | ||
*حذیفه پس از بیعتش فقط هفت روز و به قولی [[چهل]] روز و یا کمی بیشتر<ref>در شرح ابن ابی الحدید، ج۲، ص۱۸۸ آمده است: پس از آن که [[امیرمؤمنان]]{{ع}} به ذی قاره رسید تا به بصره برای جنگ با اهل جمل برود، حذیفه بعد از پانزده شب از دنیا رفت. در واقع حذیفه طبق این قول، حدود پنج ماه پس از خلافت [[امیرالمؤمنین]] از دنیا رفته است.</ref> [[زندگی]] کرد و به سال ۳۶ [[هجری]] دار فانی را [[وداع]] کرد، اما از این که به [[فضیلت]] [[بیعت]] با [[امیرالمؤمنین]]{{ع}} نایل شده و به آرزوی بزرگ خود رسیده بود با [[خرسندی]] [[چشم]] از [[جهان]] فرو بست و در [[مدائن]] به [[خاک]] سپرده شد<ref>شرح ابن ابی الحدید، ج: ۲، ص۱۸۸ و مروج الذهب، ج۲، ص۱۳۹۴.شرح ابن ابی الحدید، ج۱۰، ص۱۰۵.</ref>. | *حذیفه پس از بیعتش فقط هفت روز و به قولی [[چهل]] روز و یا کمی بیشتر<ref>در شرح ابن ابی الحدید، ج۲، ص۱۸۸ آمده است: پس از آن که [[امیرمؤمنان]]{{ع}} به ذی قاره رسید تا به بصره برای جنگ با اهل جمل برود، حذیفه بعد از پانزده شب از دنیا رفت. در واقع حذیفه طبق این قول، حدود پنج ماه پس از خلافت [[امیرالمؤمنین]] از دنیا رفته است.</ref> [[زندگی]] کرد و به سال ۳۶ [[هجری]] دار فانی را [[وداع]] کرد، اما از این که به [[فضیلت]] [[بیعت]] با [[امیرالمؤمنین]]{{ع}} نایل شده و به آرزوی بزرگ خود رسیده بود با [[خرسندی]] [[چشم]] از [[جهان]] فرو بست و در [[مدائن]] به [[خاک]] سپرده شد<ref>شرح ابن ابی الحدید، ج: ۲، ص۱۸۸ و مروج الذهب، ج۲، ص۱۳۹۴.شرح ابن ابی الحدید، ج۱۰، ص۱۰۵.</ref>. | ||
*[[ابن ابی الحدید]] [[نقل]] می‌کند: [[ابو مسعود بدری]] و طایفه‌ای که در موقع [[احتضار]] حذیفه حاضر بودند، می‌گویند: [[سخن]] از [[فتنه]] و [[اختلاف]] پیش آمد، ما پرسیدیم: اگر بین [[امت اسلامی]] اختلافی پیش آید، چه کنیم و به چه کسی ما را [[فرمان]] می‌دهی؟ | * [[ابن ابی الحدید]] [[نقل]] می‌کند: [[ابو مسعود بدری]] و طایفه‌ای که در موقع [[احتضار]] حذیفه حاضر بودند، می‌گویند: [[سخن]] از [[فتنه]] و [[اختلاف]] پیش آمد، ما پرسیدیم: اگر بین [[امت اسلامی]] اختلافی پیش آید، چه کنیم و به چه کسی ما را [[فرمان]] می‌دهی؟ | ||
*حذیفه گفت: بر شما باد به این [[سمیه]] ([[عمار یاسر]]) زیرا او هرگز از [[حق]] جدا نمی‌شود تا بمیرد. یا این که گفت: همانا او بر [[راه]] [[حق]] حرکت می‌کند تا وقتی که زنده باشد. | *حذیفه گفت: بر شما باد به این [[سمیه]] ([[عمار یاسر]]) زیرا او هرگز از [[حق]] جدا نمی‌شود تا بمیرد. یا این که گفت: همانا او بر [[راه]] [[حق]] حرکت می‌کند تا وقتی که زنده باشد. | ||
*حذیفه چون می‌دانست [[عمار]] در [[خدمت]] [[امیرالمؤمنین]]{{ع}} است، لذا [[معیار حق]] را [[عمار]] قرار داد تا [[مردم]] از طریق [[عمار]] [[راه]] [[حضرت علی]]{{ع}} را بپیمایند. | *حذیفه چون می‌دانست [[عمار]] در [[خدمت]] [[امیرالمؤمنین]]{{ع}} است، لذا [[معیار حق]] را [[عمار]] قرار داد تا [[مردم]] از طریق [[عمار]] [[راه]] [[حضرت علی]]{{ع}} را بپیمایند. | ||
| خط ۶۳: | خط ۶۲: | ||
==حذیفه و آخرین [[وصیت]] به فرزندانش== | ==حذیفه و آخرین [[وصیت]] به فرزندانش== | ||
*هنگامی که حذیفه در حال [[احتضار]] بود، فرزندانش را طلبید و به آنان چنین [[وصیت]] نمود که خود را محتاج دیگران نکنید، امروزتان را بهتر از دیروز کنید و [[نماز]] را با [[خضوع]] به‌جا بیاورید. هم‌چنین حذیفه [[فرزندان]] خود را به ملازمت و [[همراهی]] با [[امیرمؤمنان علی]]{{ع}} سفارش کرد و به آنان گفت: از آن [[حضرت]] [[دست]] برندارید؛ زیرا او بر [[حق]] است و کسی که با او [[مخالفت]] کند بر [[باطل]] است؛ لذا سعید و صفوان هر دو به [[وصیت]] [[پدر]] [[خدمت]] [[امیرالمؤمنین علی]]{{ع}} رسیدند و در رکاب حضرتش در [[صفین]] جنگیدند و به [[فیض]] [[شهادت]] نایل آمدند<ref>اعیان الشیعه، ج۴، ص۶۰۵.</ref>. | *هنگامی که حذیفه در حال [[احتضار]] بود، فرزندانش را طلبید و به آنان چنین [[وصیت]] نمود که خود را محتاج دیگران نکنید، امروزتان را بهتر از دیروز کنید و [[نماز]] را با [[خضوع]] به‌جا بیاورید. هم‌چنین حذیفه [[فرزندان]] خود را به ملازمت و [[همراهی]] با [[امیرمؤمنان علی]]{{ع}} سفارش کرد و به آنان گفت: از آن [[حضرت]] [[دست]] برندارید؛ زیرا او بر [[حق]] است و کسی که با او [[مخالفت]] کند بر [[باطل]] است؛ لذا سعید و صفوان هر دو به [[وصیت]] [[پدر]] [[خدمت]] [[امیرالمؤمنین علی]]{{ع}} رسیدند و در رکاب حضرتش در [[صفین]] جنگیدند و به [[فیض]] [[شهادت]] نایل آمدند<ref>اعیان الشیعه، ج۴، ص۶۰۵.</ref>. | ||
*[[درود]] بی پایان بر [[روح]] بلند این دو [[فرزند]]: سعید و صفوان و بر [[پدر]] بزرگوارشان حذيفه يمانی باد.<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام علی ج۱ (کتاب)|اصحاب امام علی]]، ج۱، ص۴۳۲.</ref> | * [[درود]] بی پایان بر [[روح]] بلند این دو [[فرزند]]: سعید و صفوان و بر [[پدر]] بزرگوارشان حذيفه يمانی باد.<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام علی ج۱ (کتاب)|اصحاب امام علی]]، ج۱، ص۴۳۲.</ref> | ||
== منابع == | == منابع == | ||
| خط ۷۳: | خط ۷۲: | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده:اصحاب امام علی]] | [[رده:اصحاب امام علی]] | ||
[[رده:اعلام]] | [[رده:اعلام]] | ||