خانواده در نهج البلاغه: تفاوت میان نسخه‌ها

* [[تشکیل خانواده]] گرچه نیازهای طبیعی [[آدمی]] را برطرف می‌کند، اما باید بر اساس [[عقل]] و منطق صورت گیرد. انگیزه‌های انسانی که با مرور زمان استحکام و استقرار بیشتری می‌یابند، باید بر انگیزه‌های غریزی [[غلبه]] پیدا کنند. ویژگی‌هایی چون دگردوستی و انسان‌گرایی به موضوع [[ازدواج]] اصالت و ارزشی [[برتر]] و والاتر از شهوت‌طلبی و برطرف‌کردن نیازهای جنسی می‌دهند. در این‌صورت بنیان خانواده بنیانی [[استوار]] خواهد بود. [[پیامبر اکرم]] [[ازدواج]] برای [[خدا]] را دلیلی بر [[شایستگی]] [[انسان]] در [[دوستی]] [[خدا]] می‌داند<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 317.</ref>.

* [[انتخاب]] همسر نیازمند دقت‌هایی است که در صورت توجه به آن، کانون خانواده مستحکم خواهد بود. [[انسان‌ها]] در [[انتخاب]] همسر، بنا بر اصل [[اختیار]] و [[آزادی]] مختارند. خانواده‌ها نباید در این مورد تحمیلی بر [[فرزندان]] داشته باشند. اما در عین‌حال [[تعالیم]] اوصیایی ملاک‌هایی را برای این [[انتخاب]] در [[اختیار]] نهاده‌اند، زیرا همسر به گردن‌بندی برای [[انسان]] [[تشبیه]] شده است که توجه در [[انتخاب]] آن، امری عقلایی و ضروری است<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 318.</ref>.

# [[ایمان]] و [[اعتقاد]] به [[خدا]] و [[دین‌داری]] اصلی مهم در [[همسرگزینی]] است. [[قرآن کریم]] [[خداپرستان]] را از [[ازدواج]] با زنان [[مشرک]] برحذر می‌دارد<ref>{{متن قرآن|وَلاَ تَنكِحُواْ الْمُشْرِكَاتِ حَتَّى يُؤْمِنَّ وَلأَمَةٌ مُّؤْمِنَةٌ خَيْرٌ مِّن مُّشْرِكَةٍ وَلَوْ أَعْجَبَتْكُمْ وَلاَ تُنكِحُواْ الْمُشْرِكِينَ حَتَّى يُؤْمِنُواْ وَلَعَبْدٌ مُّؤْمِنٌ خَيْرٌ مِّن مُّشْرِكٍ وَلَوْ أَعْجَبَكُمْ أُوْلَئِكَ يَدْعُونَ إِلَى النَّارِ وَاللَّهُ يَدْعُوَ إِلَى الْجَنَّةِ وَالْمَغْفِرَةِ بِإِذْنِهِ وَيُبَيِّنُ آيَاتِهِ لِلنَّاسِ لَعَلَّهُمْ يَتَذَكَّرُونَ }}؛ سوره بقره، آیه ۲۲۱</ref><ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 318.</ref>.

* [[دوستی]] و [[مودّت]] و الفت بین اعضای خانواده امر مؤکّد است. مردان از هرآنچه باعث کدر شدن [[محبت]] و صفای خانواده می‌شود، پرهیز داده شده‌اند. بر اساس [[قرآن کریم]]، موّدت و [[رحمت]] بین اعضای خانواده، از نشانه‌های [[خداوند]] است<ref>{{متن قرآن|وَمِنْ آيَاتِهِ أَنْ خَلَقَ لَكُم مِّنْ أَنفُسِكُمْ أَزْوَاجًا لِّتَسْكُنُوا إِلَيْهَا وَجَعَلَ بَيْنَكُم مَّوَدَّةً وَرَحْمَةً إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَاتٍ لِّقَوْمٍ يَتَفَكَّرُونَ }}؛ سوره روم، آیه ۲۱</ref>. [[پیامبر اکرم]] نیز [[بهترین]] افراد را کسی معرفی می‌کند که [[بهترین]] [[رفتار]] را با خانواده‌اش داشته باشد. [[امام علی]] {{ع}} [[دوستی]] ورزیدن را سبب پیوند می‌داند<ref>نهج البلاغه، حکمت  ۲۱۱</ref> و [[دوستی]] پدران را سبب خویشاوندی میان [[فرزندان]] برمی‌شمرد. پیوند خویشاوندی به [[مودّت]] نیاز دارد<ref>نهج البلاغه، حکمت ۳۰۸</ref>. [[امام]] هم‌چنین پیوند با [[خویشاوندان]] را به‌دلیل رشد و فراوان شدن شما آنان، امری [[واجب]] برمی‌شمرد<ref>نهج البلاغه، حکمت ۲۰۸</ref>. [[محبت]] و [[دوستی]] حقیقی بین افراد برقرار نمی‌شود، مگر با [[اخلاص]] در [[محبت]]، چنان‌که در سفارش به [[فرزند]] خویش فرمود: [[دشمن]] دوستت را [[دوست]] مگیر تا دوستت را [[دشمن]] نباشی و در پندی که به برادرت می‌دهی، نیک باشد یا زشت، باید با [[اخلاص]] باشی<ref>نهج البلاغه، نامه ۳۱: {{متن حدیث|لَا تَتَّخِذَنَّ عَدُوَّ صَدِيقِكَ صَدِيقاً فَتُعَادِيَ صَدِيقَكَ وَ امْحَضْ أَخَاكَ النَّصِيحَةَ حَسَنَةً كَانَتْ أَوْ قَبِيحَةً}}</ref><ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 318-319.</ref>.

* [[تعاون]] و همکاری در خانواده در [[دین اسلام]] اهمیت بسیار دارد. از این‌رو به اعضای خانواده سفارش شده است که در محیطی مملوّ از همکاری و [[نشاط]] و دوستی زندگی کنند. مردان باید به همسر خود [[خدمت]] و او را [[یاری]] کنند. [[پیامبر اکرم]] [[خدمت]] کردن مرد به همسرش را [[صدقه]] می‌داند و هنگام [[ازدواج]] [[علی]] {{ع}} با [[فاطمه]] {{س}}، [[مسئولیت]] کارهای داخل خانه را برعهده [[حضرت]] [[فاطمه]] {{س}} و کارهای بیرون از خانه را برعهده [[امام علی]] {{ع}} قرار داد. با این حال [[نقل]] شده است که [[امام علی]] {{ع}} در کارهای خانه همکاری می‌کرد. در صورت تقسیم کار، [[وظایف]] مشخص می‌شود و کارها بهتر انجام می‌گیرد. [[امام علی]] {{ع}} به [[فرزند]] خویش می‌فرماید:و برای هر یک از [[کارگزاران]] خود وظیفه‌ای تعیین کن تا برای انجام آن [[وظیفه]] از او پرسش کنی<ref>نهج البلاغه، نامه ۳۱: {{متن حدیث|اجْعَلْ لِكُلِّ إِنْسَانٍ مِنْ خَدَمِكَ عَمَلًا تَأْخُذُهُ}}</ref><ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 319.</ref>.

* [[اسلام]] به [[احترام]] و [[اصلاح]] میان افراد افراد اجتماع و اعضای خانواده اهمیت بسیار داده است. [[قرآن کریم]] می‌فرماید: "از [[خدا]] پروا کنید و با یکدیگر [[سازش]] داشته باشید"<ref>{{متن قرآن|يَسْأَلُونَكَ عَنِ الأَنفَالِ قُلِ الأَنفَالُ لِلَّهِ وَالرَّسُولِ فَاتَّقُواْ اللَّهَ وَأَصْلِحُواْ ذَاتَ بَيْنِكُمْ وَأَطِيعُواْ اللَّهَ وَرَسُولَهُ إِن كُنتُم مُّؤْمِنِينَ }}؛ سوره انفال، آیه ۱</ref>. [[امام علی]] {{ع}} در وصیّت به فرزندانش و همه کسانی‌که [[وصیت]] او را می‌خوانند، آن‌ها را به [[ترس از خدا]] و آراستن کارها و آشتی با یکدیگر سفارش می‌فرماید<ref>نهج البلاغه، نامه ۴۷: {{متن حدیث|أُوصِيكُمَا وَ جَمِيعَ وَلَدِي وَ أَهْلِي وَ مَنْ بَلَغَهُ كِتَابِي بِتَقْوَى اللَّهِ وَ نَظْمِ أَمْرِكُمْ وَ صَلَاحِ ذَاتِ بَيْنِكُمْ}}</ref>. مراعات [[آداب]] و [[احترام]] بین اعضای خانواده، فضایی پر از [[فضایل]] و ارزش‌های [[اخلاقی]] فراهم می‌آورد که پرورش سلوک و [[رفتار]] صحیح را در [[فرزندان]] کامل می‌کند و آن‌ها را به همکاری با خانواده و اجتماع سوق می‌دهد. [[امام علی]] {{ع}} بر [[حقوق]] متقابل اعضای خانواده تأکید کرده و [[حقوق]] [[پدر]] و [[فرزند]] نسبت به یکدیگر را چنین برشمرده‌اند: [[فرزند]] را بر [[پدر]] حقی است و [[پدر]] را بر [[فرزند]] حقی. [[حق]] [[پدر]] بر [[فرزند]] آن است که [[فرزند]] در هر چیز، جز [[نافرمانی]] [[خدای سبحان]]، او را [[فرمان]] برد و [[حق]] [[فرزند]] بر [[پدر]] آن است که او را نام نیکو نهد و نیکش [[ادب]] آموزد و قرآنش [[تعلیم]] دهد<ref>نهج البلاغه، حکمت ۳۹۹: {{متن حدیث|إنَّ لِلْوَلَدِ عَلَى الْوَالِدِ حَقّاً، وَ إِنَّ لِلْوَالِدِ عَلَى الْوَلَدِ حَقّاً؛ فَحَقُّ الْوَالِدِ عَلَى الْوَلَدِ أَنْ يُطِيعَهُ فِي كُلِّ شَيْءٍ إِلَّا فِي مَعْصِيَةِ اللَّهِ سُبْحَانَهُ؛ وَ حَقُّ الْوَلَدِ عَلَى الْوَالِدِ أَنْ يُحَسِّنَ اسْمَهُ وَ يُحَسِّنَ أَدَبَهُ وَ يُعَلِّمَهُ الْقُرْآنَ}}</ref><ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 319-320.</ref>.