زمان و مکان قتل نفس زکیه: تفاوت میان نسخه‌ها

# [[امام باقر]]{{ع}} می‌فرمایند:<ref>[[علامه مجلسی|مجلسی، محمد باقر]]، بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۳۰۷، ح ۷۱: «فَيَدْعُو رَجُلًا مِنْ أَصْحَابِهِ فَيَقُولُ لَهُ امْضِ إِلَى أَهْلِ مَكَّةَ فَقُلْ يَا أَهْلَ مَكَّةَ أَنَا رَسُولُ فُلَانٍ إِلَيْكُمْ وَ هُوَ يَقُولُ لَكُمْ إِنَّا أَهْلُ بَيْتِ الرَّحْمَةِ وَ مَعْدِنُ الرِّسَالَةِ وَ الْخِلَافَةِ ... فَإِذَا تَكَلَّمَ هَذَا الْفَتَى بِهَذَا الْكَلَامِ أَتَوْا إِلَيْهِ فَذَبَحُوهُ بَيْنَ الرُّكْنِ وَ الْمَقَامِ وَ هِيَ النَّفْسُ الزَّكِيَّةُ»</ref> «[[امام مهدی]] {{ع}} مردی از یارانش را فرامی‌خواند و می‌فرماید: به سوی اهل [[مکه]] برو و به آنان بگو: ای [[مردم]] [[مکه]]! من فرستاده [[فلان]] هستم و [[پیام]] او چنین است: ما [[خاندان]] [[رحمت]] و [[جایگاه]] [[رسالت]] و [[خلافت]] هستیم... وقتی سخن این جوان تمام می‌شود، به او هجوم می‌آورند و او را در میان [[رکن و مقام]] سر می‌برند؛ و او همان [[نفس زکیه]] است.»<ref>ر.ک. [[نصرت‌الله آیتی|آیتی، نصرت‌الله]]، [[تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور (کتاب)|تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور]]، ص ۲۳۶ ـ ۲۴۸</ref>

# [[امام صادق]]{{ع}} فرمودند:<ref>ابن بابویه، محمد بن علی، کمال الدین و تمام النعمة، ص ۶۴۹، باب۵۷، ح۲: «لَيْسَ بَيْنَ قِيَامٍ الْقَائِمِ وَ بَيْنَ قَتْلِ النَّفْسِ الزَّكِيَّةِ إِلَّا خَمْسَ عَشْرَةَ لَيْلَةً»</ref> «میان [[قیام]] [[قائم]] و کشته شدن [[نفس زکیه]] تنها پانزده شب فاصله است.»<ref>ر.ک. [[نصرت‌الله آیتی|آیتی، نصرت‌الله]]، [[تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور (کتاب)|تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور]]، ص ۲۳۶ ـ ۲۴۸</ref>

# [[امام باقر]]{{ع}} فرمودند:<ref>[[علامه مجلسی|مجلسی، محمد باقر]]، بحارالانوار، ج۵۲، ص۳۰۷، ح۸۱: «يَقُولُ الْقَائِمُ{{ع}} لِأَصْحَابِهِ يَا قَوْمِ إِنَّ أَهْلَ مَكَّةَ لَا يُرِيدُونَنِي وَ لَكِنِّي مُرْسِلٌ إِلَيْهِمْ لِأَحْتَجَّ عَلَيْهِمْ بِمَا يَنْبَغِي لِمِثْلِي أَنْ يَحْتَجَّ عَلَيْهِمْ فَيَدْعُو رَجُلًا مِنْ أَصْحَابِهِ فَيَقُولُ لَهُ امْضِ إِلَى أَهْلِ مَكَّةَ فَقُلْ يَا أَهْلَ مَكَّةَ أَنَا رَسُولُ فُلَانٍ إِلَيْكُمْ وَ هُوَ يَقُولُ لَكُمْ إِنَّا أَهْلُ بَيْتِ الرَّحْمَةِ وَ مَعْدِنُ الرِّسَالَةِ وَ الْخِلَافَةِ وَ نَحْنُ ذُرِّيَّةُ مُحَمَّدٍ وَ سُلَالَةُ النَّبِيِّينَ وَ إِنَّا قَدْ ظُلِمْنَا وَ اضْطُهِدْنَا وَ قُهِرْنَا وَ ابْتُزَّ مِنَّا حَقُّنَا مُنْذُ قُبِضَ نَبِيُّنَا إِلَى يَوْمِنَا هَذَا فَنَحْنُ نَسْتَنْصِرُكُمْ فَانْصُرُونَا فَإِذَا تَكَلَّمَ هَذَا الْفَتَى بِهَذَا الْكَلَامِ أَتَوْا إِلَيْهِ فَذَبَحُوهُ بَيْنَ الرُّكْنِ وَ الْمَقَامِ وَ هِيَ النَّفْسُ الزَّكِيَّةُ فَإِذَا بَلَغَ ذَلِكَ الْإِمَامَ قَالَ لِأَصْحَابِهِ أَلَا أَخْبَرْتُكُمْ أَنَّ أَهْلَ مَكَّةَ لَا يُرِيدُونَنَا فَلَا يَدْعُونَهُ حَتَّى يَخْرُجَ»</ref> [[حضرت قائم]] {{ع}} به یارانش می‌فرماید: ای [[قوم]] من، [[مردم]] [[مکه]] مرا نمی‌خواهند، برای آنکه آن‌گونه که برای همانند من شایسته است، [[حجت]] را بر آنان تمام کنم، فرستاده‌ای به سوی ایشان می‌فرستم. پس یکی از یارانش را فرامی‌خواند و به او می‌فرماید: به سوی اهل [[مکه]] برو (...) وقتی سخن این جوان تمام می‌شود به او هجوم می‌آورند و در میان [[رکن و مقام]] او را سر می‌برند. او همان [[نفس زکیه]] است، چون [[خبر]] این ماجرا به [[امام مهدی]] {{ع}} می‌رسد، به [[یاران]] خویش می‌فرماید: آیا به شما [[خبر]] ندادم که اهل [[مکه]] ما را نمی‌خواهند؟ پس آنها حضرت را رها نمی‌کنند تا آن حضرت [[خروج]] می‌کند»<ref>ر.ک. [[نصرت‌الله آیتی|آیتی، نصرت‌الله]]، [[تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور (کتاب)|تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور]]، ص ۲۳۶ ـ ۲۴۸</ref> و ... .<ref>ر.ک. [[نصرت‌الله آیتی|آیتی، نصرت‌الله]]، [[تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور (کتاب)|تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور]]، ص۲۳۶ ـ ۲۴۸؛ [[سید حسن زمانی|زمانی، سید حسن]]، [[نشانه‌های قیام حضرت مهدی (کتاب)|نشانه‌های قیام حضرت مهدی]]، ص ۵۸ ـ ۵۹؛ [[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[درسنامه مهدویت (کتاب)|درسنامه مهدویت]]، ج۳، ص ۱۳۲ ـ ۱۳۳؛ [[علی رضا رمضانیان|رمضانیان، علی رضا]]، [[شرایط و علائم حتمی ظهور (کتاب)|شرایط و علائم حتمی ظهور]]، ص ۵۶ ـ ۵۷</ref>

* [[قتل نفس زکیه در چه زمان و مکانی خواهد بود؟ (پرسش)]]