سریه ابی‌سلمه بن عبدالاسد المخزومی: تفاوت میان نسخه‌ها

* [[ولید بن زهیر طائی]] بقیه ماجرا را این گونه [[نقل]] می‌کند: مردی از میان آنان، که نامش "[[قیس بن حارث]]" بود، برخاست و گفت: "ای [[قوم]]! به [[خدا]] این کار شما صحیح نیست. اولاً: آنها کسی از ما را نکشته‌اند و ما خونی بر گردن آنها نداریم. به علاوه، آنها [[غارت]] آماده‌ای برای غارتگر نیستند. سرزمین ما از [[مدینه]] دور است و وضعیت ما مانند وضعیت [[قریش]] نیست. [[قریش]] مدت‌ها [[صبر]] کرد و از همه [[اعراب]] یاری‌طلبید.

* [[پیامبر]]{{صل}} در اول [[محرم]] [[سال سوم هجرت]]<ref>محمد بن عمر واقدی، المغازی، ج۱، ص۳۴۰؛ ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۲، ص۳۸؛ ابوبکر بیهقی، دلائل النبوة و معرفة احوال صاحب الشریعه، ج۳، ص۳۲۰؛ ابن سیدالناس، عیون الأثر، ج۲، ص۵۵.</ref>، [[ابوسلمه]] را احضار فرمود. پرچمی برای او بسته شد و [[رسول خدا]]{{صل}} به او فرمود: "تو را به [[سرپرستی]] و [[فرماندهی]] این [[سپاه]] [[منصوب]] می‌کنم. به سرزمین‌های [[قبیله]] بنی‌اسد حرکت کن و پیش از آنکه با جمع آنان برخورد کنی، بر آنها [[شبیخون]] بزن".

* [[ابوسلمه]] همراه صد و پنجاه نفر به سوی [[دشمن]] در سرزمین طَیّ حرکت کرد<ref>محمد بن عمر واقدی، المغازی، ج۱، ص۳۴۱؛ ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۲، ص۳۸؛ ابوبکر بیهقی، دلائل النبوة و معرفة احوال صاحب الشریعه، ج۳، ص۳۲۰؛ ابن کثیر، البدایه و النهایه، ج۴، ص۶۱؛ محمد بن یوسف صالحی، سبل الهدی و الرشاد فی سیرة خیر العباد، ج۶، ص۳۴.</ref>. او، همان مرد طایی که گزارش حمله [[بنی‌اسد]] را آورده بود، با عنوان [[راهنما]] با خود برد <ref>محمد بن عمر واقدی، المغازی، ج۱، ص۳۴۲؛ تقی الدین مقریزی، إمتاع الأسماع بما للنبی من الأحوال و الأموال و الحفدة والمتاع، ج۱، ص۱۸۱.</ref>. آنان شب و روز و از راه‌های فرعی، به سرعت حرکت کردند و پیش از آنکه خبر به [[دشمن]] برسد، به قَطَن<ref>نام کوه معروفی است در سمت چپ وادی الرّمه، که راه مدینه به قصیم از آن می‌گذرد و با مدینه ۳۳۰ کیلومتر فاصله دارد. محمد محمد حسن شراب، المعالم الأثیرة فی السنة والسیرة، ص۲۲۷.</ref> رسیدند <ref>تقی الدین مقریزی، إمتاع الأسماع بما للنبی من الأحوال و الأموال و الحفدة والمتاع، ج۱، ص۱۸۱؛ محمد بن عمر واقدی، المغازی، ج۱، ص۳۴۲؛ ابوبکر بیهقی، دلائل النبوة و معرفة احوال صاحب الشریعه، ج۳، ص۳۲۱.</ref>. در آنجا، گله‌ای که برای [[مشرکان]] بود به دست [[مسلمانان]] افتاد. از میان ساربان‌ها هم سه نفر - که برده و مملوک بودند - را گرفتند؛ ولی بقیه فرار کرده، خود را به [[بنی‌اسد]] رساندند و خبر حمله [[مسلمانان]] را دادند. ساربان‌ها به [[بنی‌اسد]] گفتند که [[سپاه]] آنها بسیار بزرگ است. [[بنی‌اسد]] که ترسیده بودند از هر طرف رو به فرار نهادند. [[ابوسلمه]] به محل [[آب]] آمد و متوجه شد که [[دشمنان]] پراکنده شده و فرار کرده‌اند. پس در همان مکان اردو زد و [[اصحاب]] خود را برای [[غنیمت]] گرفتن شتران و دیگر دام‌ها اعزام کرد<ref>محمد بن عمر واقدی، المغازی، ج۱، ص۳۴۲-۳۴۳؛ محمد بن یوسف صالحی، سبل الهدی و الرشاد فی سیرة خیر العباد، ج۶ ص۳۴.</ref><ref>[[هادی اکبری|اکبری، هادی]]، [[سریه ابی‌سلمه بن عبدالأسد به قطن (مقاله)|سریه ابی‌سلمه بن عبدالأسد به قطن]]، [[فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم ج۱ (کتاب)|فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم]]، ج۱، ص۴۲۹.</ref>.

* [[ابوسلمه]] افراد را به سه دسته تقسیم کرد<ref>محمد بن عمر واقدی، المغازی، ج۱، ص۳۴۳؛ ابن سیدالناس، عیون الأثر، ج۲، ص۵۵؛ ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۲، ص۳۸.</ref>. به گروهی [[دستور]] داد که با خود او در همان مکان بمانند. دو گروه دیگر را نیز برای جمع کردن [[غنیمت]] به دو سوی مختلف فرستاد. برای هر گروهی [[فرماندهی]] [[منصوب]] کرد و [[دستور]] داد به راه‌های دور نروند، پراکنده نشوند و شب برگردند که همگی نزدیک هم باشند. هر دو گروه به [[سلامت]]، پیش [[ابوسلمه]] بازگشتند، بدون اینکه هیچ برخوردی پیش آمده باشد. آنها شتران و دام‌های دیگری را به [[غنیمت]] گرفته بودند<ref>محمد بن عمر واقدی، المغازی، ج۱، ص۳۴۳؛ این سیدالناس، عیون الأثر، ج۲، ص۵۵.</ref>.

* [[ابوسلمه]]، همراه [[غنایم]] به سوی [[مدینه]] برگشت. هنگامی که یک شب راه پیمودند، [[فرمان]] داد تا [[غنایم]] را تقسیم کنند. او [[خمس]] [[غنایم]] را جدا کرد، سهمی را به مرد طایی [[راهنما]] داد و یکی از بردگان را هم برای [[پیامبر]]{{صل}} جدا کرد. بقیه غنیمت‌ها میان یارانش تقسیم شد<ref>محمد بن عمر واقدی، المغازی، ج۱، ص۳۴۳؛ ابوبکر بیهقی، دلائل النبوة و معرفة احوال صاحب الشریعه، ج۳، ص۳۲۱-۳۲۲؛ ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۲، ص۳۸-۳۹.</ref>.