شجاعت در حدیث: تفاوت میان نسخه‌ها

# [[پیامبر خدا]]{{صل}} می‌فرماید: به ما [[خانواده]]، هفت امتیاز داده شده که به هیچ کس پیش از ما داده نشده و پس از ما نیز به کسی داده نخواهد شد: خوش‌سیمایی، شیواگویی، [[بخشندگی]]، [[شجاعت]]، [[بردباری]]، [[دانش]] و [[محبّت]] به [[زنان]]<ref>{{متن حدیث|رَسُولُ اللَّهِ{{صل}}: أُعْطِينَا أَهْلَ الْبَيْتِ سَبْعَةً لَمْ يُعْطَهُنَّ أَحَدٌ قَبْلَنَا وَ لَا يُعْطَاهَا أَحَدٌ بَعْدَنَا الصَّبَاحَةَ وَ الْفَصَاحَةَ وَ السَّمَاحَةَ وَ الشَّجَاعَةَ وَ الْحِلْمَ وَ الْعِلْمَ وَ الْمَحَبَّةَ مِنَ النِّسَاءِ‌}}؛ الجعفریّات، ص۱۸۲؛ النوادر للراوندی، ص۱۲۳، ح۱۳۸، و فیه «المحبّة للنساء» بدل «المحبّة من النساء» و کلاهما عن الإمام الکاظم عن آبائه{{عم}}؛ بحار الأنوار، ج۲۶، ص۲۶۵، ح۵۱؛ المناقب لابن المغازلی، ص۲۹۵، ح۳۳۷، عن موسی بن إسماعیل عن الإمام الصادق عن آبائه{{عم}} و راجع، ذخائر العقبی، ص۴۵.</ref>.

# [[پیامبر خدا]]{{صل}} می‌فرماید: [[حسن]]، [[اخلاق]] و سیادت مرا به [[ارث]] برده است و [[حسین]]، [[سخاوت]] و شجاعتم را<ref>{{متن حدیث|رَسُولُ اللَّهِ{{صل}}: أَمَّا الْحَسَنُ فَإِنَّ لَهُ هَدْيِي وَ سُؤْدُدِي وَ أَمَّا الْحُسَيْنُ فَإِنَّ لَهُ جُودِي وَ شَجَاعَتِي‌}}؛ الإرشاد، ج۲، ص۷، عن زینب بنت أبی رافع؛ الخصال، ص۷۷، ح۱۲۳، عن زینب بنت أبی رافع عن أمّها نحوه؛ بحار الأنوار، ج۴۳، ص۲۶۳، ح۱۰.</ref>.

# [[امام زین العابدین]]{{ع}} در [[سخنرانی]] ایشان در مجلس [[یزید]]: ای [[مردم]]! به ما شش چیز داده شده است و به هفت چیز، [[برتری]] داده شده‌ایم: به ما [[علم]]، [[بردباری]]، [[بخشندگی]]، شیواگویی، [[شجاعت]] و [[محبّت]] در دل‌های [[مؤمنان]] داده شده است و هفت [[برتری]] ما اینهاست: [[پیامبر]] [[برگزیده]]، [[محمّد]]، از ماست، [[صدّیق]] ([[وارث]] [[راستین]] [[پیامبر]]{{صل}}) <ref>منظور، امیر مؤمنان، امام علی{{ع}} است.</ref> از ماست، [[جعفر طیار]] از ماست، [[شیر خدا]] و شیر [[پیامبر]] او ([[حمزه]]) از ماست، سَرور [[زنان]] [[جهان]]، [[فاطمه]] از [[دنیا]] بریده از ماست، و دو [[سبط]] این [[امّت]] و دو سَرور [[جوانان]] [[بهشت]] از ما هستند<ref>{{متن حدیث|الإمام زین العابدین{{ع}} - مِنْ خُطَبَةٍ لَهُ فِي مَجْلِسِ یَزیدَ-: أَيُّهَا النَّاسُ أُعْطِينَا سِتّاً وَ فُضِّلْنَا بِسَبْعٍ أُعْطِينَا الْعِلْمَ وَ الْحِلْمَ وَ السَّمَاحَةَ وَ الْفَصَاحَةَ وَ الشَّجَاعَةَ وَ الْمَحَبَّةَ فِي قُلُوبِ الْمُؤْمِنِينَ وَ فُضِّلْنَا بِأَنَّ مِنَّا النَّبِيَّ الْمُخْتَارَ مُحَمَّداً{{صل}} وَ مِنَّا الصِّدِّيقُ وَ مِنَّا الطَّيَّارُ وَ مِنَّا أَسَدُ اللَّهِ وَ أَسَدُ الرَّسُولِ وَ مِنَّا سَيِّدَةُ نِسَاءِ الْعَالَمِينَ فَاطِمَةُ البَتولُ وَ مِنَّا سِبْطَا هَذِهِ الْأُمَّةِ وَ سَيِّدَا شَبَابِ أَهْلِ الْجَنَّةِ}}؛ مقتل الحسین للخوارزمیّ، ج۲، ص۶۹؛ المناقب لابن شهر آشوب، ج۴، ص۱۶۸، نحوه؛ بحارالأنوار، ج۴۵، ص۱۳۸.</ref><ref>[[محمد م‍ح‍م‍دی‌ ری‌ش‍ه‍ری‌|م‍ح‍م‍دی‌ ری‌ش‍ه‍ری‌، محمد]]، [[سیره پیامبر خاتم ج۱ (کتاب)|سیره پیامبر خاتم]]، ج۱، ص ۴۹۷-۴۹۹.</ref>.

# [[امام علی]]{{ع}} می‌فرماید: وقتی [[جنگ]] شدّت می‌گرفت، ما خود را در [[پناه]] [[پیامبر خدا]]{{صل}} قرار می‌دادیم و هیچ کس به [[دشمن]]، نزدیک‌تر از او نبود<ref>{{متن حدیث|الإمام علی{{ع}}: كُنَّا إِذَا احْمَرَّ الْبَأْسُ اتَّقَيْنَا بِرَسُولِ اللَّهِ{{صل}} فَلَمْ يَكُنْ أَحَدٌ مِنَّا أَقْرَبَ إِلَى الْعَدُوِّ مِنْهُ‌}}؛ نهج البلاغة، ح۹، (من غریب کلامه - بعد الحکمة ۲۶۰)؛ مکارم الأخلاق، ج۱، ص۵۳، ح۲۶، نحوه؛ بحارالأنوار،  ج۱۶، ص۲۳۲ ح۳۵.</ref>.

# [[امام علی]]{{ع}} می‌فرماید: وقتی [[آتش]] [[جنگ]]، شعله‌ور می‌شد و دو [[سپاه]]، درگیر می‌شدند، ما خود را در [[پناه]] [[پیامبر خدا]]{{صل}} قرار می‌دادیم و هیچ یک از ما به [[دشمن]]، نزدیک‌تر از او نبود<ref>{{متن حدیث|الإمام علی{{ع}}: «كُنَّا إِذَا حَمِيَ الْبَأْسُ، وَلَقِيَ الْقَوْمُ الْقَوْمَ، اتَّقَيْنَا بِرَسُولِ اللَّهِ{{صل}} فَلَا يَكُونُ أَحَدٌ مِنَّا أَدْنَى إِلَى الْقَوْمِ مِنْهُ}}؛ المستدرک علی الصحیحین، ج۲، ص۱۵۵، ح۲۶۳۳؛ السنن الکبری للنسائی، ج۵، ص۱۹۲، ح۸۶۳۹؛ دلائل النبوة للبیهقی، ج۳، ص۲۵۸، کلاهما نحوه و کلّها عن حارثة بن مضرب؛ کنز العمال، ج۱۲، ص۴۱۹، ح۳۵۴۶۳.</ref>.

# [[امام علی]]{{ع}} می‌فرماید: در [[نبرد]] [[بدر]]، هنگامی که [[جنگ]] بالا گرفت، خود را در [[پناه]] [[پیامبر خدا]]{{صل}} قرار دادیم که از شجاع‌ترین [[مردمان]] بود و هیچ یک از ما به [[دشمن]]، نزدیک‌تر از او نبود<ref>{{متن حدیث|الإمام علی{{ع}}: لَمَّا حَضَرَ الْبَأْسُ يَوْمَ بَدْرٍ اتَّقَيْنَا بِرَسُولِ اللهِ{{صل}}، وَكَانَ مِنْ أَشَدِّ النَّاسِ، مَا كَانَ - أَوْ: لَمْ يَكُنْ - أَحَدٌ أَقْرَبَ إِلَى الْمُشْرِكِينَ مِنْهُ}}؛ مسند ابن حنبل، ج۱، ص۲۶۷، ح۱۰۴۲؛ مسند أبی یعلی، ج۱، ص۲۲۷، ح۴۰۸؛ الطبقات الکبری، ج۲، ص۲۳؛ تاریخ دمشق، ج۴، ص۱۴، کلّها عن حارثة بن مضرب؛ مکارم الأخلاق، ج۱، ص۵۳، ح۲۵ نحوه.</ref>.

# [[امام علی]]{{ع}} می‌فرماید: در [[جنگ بدر]]، ما به [[پیامبر]]{{صل}} [[پناه]] می‌بردیم و او از همه ما به [[دشمن]]، نزدیک‌تر بود و در آن روز، از همه ما [[شجاعت]] بیشتری نشان داد. <ref>{{متن حدیث|الإمام علی{{ع}}: لَقَدْ رَأَيْتُنِي يَوْمَ بَدْرٍ وَ نَحْنُ نَلُوذُ بِالنَّبِيِّ{{صل}} وَ هُوَ أَقْرَبُنَا إِلَى الْعَدُوِّ وَ كَانَ مِنْ أَشَدِّ النَّاسِ يَوْمَئِذٍ بَأْساً}}؛ مکارم الأخلاق، ج۱، ص۵۳، ح۲۵؛ بحار الأنوار، ج۱۶، ص۲۳۲، ح۳۵؛ مسند ابن حنبل، ج۱، ص۱۸۶، ح۶۵۴؛ تاریخ دمشق، ج۴، ص۱۴، کلاهما عن حارثة بن مُضرب نحوه؛ کنز العمال، ج۱۰، ص۳۹۷، ح۲۹۹۴۳.</ref>

# [[امام علی]]{{ع}} هنگامی که در باره [[جایگاه]] [[پیامبر]]{{صل}} در [[نبرد]] [[بدر]] سؤال شد؛ می‌فرماید: در [[جنگ بدر]]، شجاع‌ترین ما کسی بود که هم‌ردیف و پا به پای [[پیامبر]] می‌جنگید<ref>{{متن حدیث|الإمام علی{{ع}}: - حِینَ سُئِلَ عَنْ مَوْقِفِ النَّبِيِّ{{صل}} يَوْمَ بَدْرٍ-: كَانَ أَشَدَّنَا يَوْمَ بَدْرٍ مَنْ حَاذَى بِرُكْبَةِ رَسُولِ اللَّهِ{{صل}}}}؛ المعجم الأوسط، ج۳، ص۳۷۱، ح۳۴۳۱، عن الحارث؛ کنزالعمّال، ج۱۰، ص۳۹۴، ح۲۹۹۴۰.</ref>.

# [[امام صادق]]{{ع}} می‌فرماید: چون [[آیه]] {{متن قرآن|لَا تُكَلَّفُ إِلَّا نَفْسَكَ}}<ref>ترجمه کامل آیه، چنین است: «در راه خداوند نبرد کن! تو را جز به (وظیفه) خویش مکلّف نکرده‌اند و مؤمنان را (نیز به نبرد) ترغیب کن، باشد که خداوند سختی کافران را (از شما) باز دارد و خداوند سختگیرتر  و سخت کیفرتر است».</ref> که نازل شد، شجاع‌ترین [[مردم]]، کسی به حساب می‌آمد که در [[پناه]] و نزدیکی [[پیامبر خدا]]{{صل}} با [[دشمن]] می‌جنگید<ref>{{متن حدیث|الإمام الصادق{{ع}}: لَمَّا نَزَلَتْ عَلی رَسُولِ اللَّهِ{{صل}} {{متن قرآن|لَا تُكَلَّفُ إِلَّا نَفْسَكَ}} قَالَ كَانَ أَشْجَعُ النَّاسِ مَنْ لَاذَ بِرَسُولِ اللَّهِ{{صل}}}}؛ تفسیر العیاشی، ج۱، ص۴۲۴، ح۲۱۵، عن أبان؛ بحار الأنوار، ج۱۶، ص۳۴۰، ح۳۱.</ref>.

# [[پیامبر]]{{صل}} به [[تنهایی]] و بدون نگهبان میان دشمنانش راه می‌رفت... . هیچ یک از [[امور دنیا]] او را نمی‌ترساند<ref>{{عربی|کان{{صل}} ... يمشى وحده بين أعدائه بلا حارس... لا یهوله شیء من أمور الدنیا}}؛ إحیاء العلوم، ج۲، ص۵۲۳؛ المغنی عن حمل الأسفار، ج۱، ص۶۱۴، ح۲۳۲۷ و لیس فیه «لا یهوله شیء من أمور الدنیا».</ref><ref>[[محمد م‍ح‍م‍دی‌ ری‌ش‍ه‍ری‌|م‍ح‍م‍دی‌ ری‌ش‍ه‍ری‌، محمد]]، [[سیره پیامبر خاتم ج۱ (کتاب)|سیره پیامبر خاتم]]، ج۱، ص ۴۹۸-۵۰۰.</ref>.

# [[امام صادق]]{{ع}} فرمودند: "ما، بدون تردید کسی که [[عاقل]]، فهیم، دین‌شناس، بردبار، [[مدارا]] کننده، [[صبور]]، راستگو و [[وفادار]] باشد را، [[دوست]] داریم. [[حضرت حق]] [[انبیاء]] را به [[اخلاقی]] [[نیکو]] اختصاص داده، از این‌رو هرکس این [[اخلاق]] را در خود یابد، باید [[خداوند]] را بر آن [[سپاس]] گوید؛ و هرکس دارای این [[اخلاق]] نباشد، باید به درگاه [[الهی]] [[تضرّع]] نموده التماس نماید تا این صفات را دریابد.  [[راوی]] گوید: [[خدمت]] [[امام]] عرض کردم: فدایت شوم! این [[اخلاق]] که ویژه انبیاست کدام است؟ فرمود: [[پرهیزگاری]]، [[قناعت]]، [[صبر]]، [[شکر]]، [[بردباری]]، حیاء، [[بخشندگی]]، [[شجاعت]]، [[غیرت]]، [[نیکوکاری]]، راست گفتاری، و [[امانت‌داری]]"<ref>{{متن حدیث| عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ بُكَيْرٍ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ{{ع}} قَالَ: إِنَّا لَنُحِبُّ مَنْ كَانَ عَاقِلًا فَهِماً فَقِيهاً حَلِيماً مُدَارِياً صَبُوراً صَدُوقاً وَفِيّاً إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ خَصَّ الْأَنْبِيَاءَ بِمَكَارِمِ الْأَخْلَاقِ فَمَنْ كَانَتْ فِيهِ فَلْيَحْمَدِ اللَّهَ عَلَى ذَلِكَ وَ مَنْ لَمْ تَكُنْ فِيهِ فَلْيَتَضَرَّعْ إِلَى اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ لْيَسْأَلْهُ إِيَّاهَا. قَالَ: قُلْتُ: جُعِلْتُ فِدَاكَ! وَ مَا هُنَّ؟ قَالَ: هُنَّ الْوَرَعُ وَ الْقَنَاعَةُ وَ الصَّبْرُ وَ الشُّكْرُ وَ الْحِلْمُ وَ الْحَيَاءُ وَ السَّخَاءُ وَ الشَّجَاعَةُ وَ الْغَيْرَةُ وَ الْبِرُّ وَ صِدْقُ الْحَدِيثِ وَ أَدَاءُ الْأَمَانَةِ}}؛ اصول کافی، ج۲، ص۵۶.</ref>؛

# [[پیامبر اکرم]]{{صل}} فرمودند: "به ما [[اهل بیت]] هفت صفت بخشیده شده، که نه پیش از ما و نه پس از ما به این اندازه کسی از این صفات بهره‌مند نبوده و نخواهد بود. آن هفت صفت عبارتند از: نیکومنظری، خوش گفتاری، [[بزرگواری]]، [[شجاعت]]، [[دانش]] و علاقه به [[زنان]]"<ref>{{متن حدیث| قَالَ رَسُولُ اللَّهِ{{صل}} أُعْطِينَا أَهْلَ الْبَيْتِ سَبْعاً لَمْ يُعْطَهُنَّ أَحَدٌ كَانَ قَبْلَنَا وَ لَا يُعْطَاهُنَّ أَحَدٌ بَعْدَنَا الصَّبَاحَةُ وَ الْفَصَاحَةُ وَ السَّمَاحَةُ وَ الشَّجَاعَةُ وَ الْعِلْمُ وَ الْمَحَبَّةُ فِي النِّسَاءِ}}؛ بحار الأنوار، ج۶۹، ص۴۳۰.</ref>؛  

# [[امام صادق]]{{ع}} فرمودند: "[[خداوند]] پیامبرانش را به [[اخلاقی]] [[شایسته]] و [[نیکو]] ویژه ساخته است؛ شما نیز خودتان را [[امتحان]] کنید، اگر این صفات را در خود یافتید [[خداوند]] را [[سپاس]] گوئید و بدانید که این خیر ونیکی است، و اگر در خود نیافتید از [[خداوند]] درخواست نموده رغبت نمائید که به شما نیز این صفات را بخشد. [[امام]] این صفات را اینگونه برشمردند: [[یقین]]، [[قناعت]]، [[صبر]]، شکرگذاری، [[بردباری]]، خوش خُلقی، [[بخشندگی]]، [[غیرت]]، [[شجاعت]] و [[مروت]]"<ref>{{متن حدیث| عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ مُسْكَانَ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ{{ع}} قَالَ: إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ خَصَّ رُسُلَهُ بِمَكَارِمِ الْأَخْلَاقِ فَامْتَحِنُوا أَنْفُسَكُمْ فَإِنْ كَانَتْ فِيكُمْ فَاحْمَدُوا اللَّهَ وَ اعْلَمُوا أَنَّ ذَلِكَ مِنْ خَيْرٍ وَ إِنْ لَا تَكُنْ فِيكُمْ فَاسْأَلُوا اللَّهَ وَ ارْغَبُوا إِلَيْهِ فِيهَا. قَالَ فَذَكَرَهَا عَشَرَةً الْيَقِينَ وَ الْقَنَاعَةَ وَ الصَّبْرَ وَ الشُّكْرَ وَ الْحِلْمَ وَ حُسْنَ الْخُلُقِ وَ السَّخَاءَ وَ الْغَيْرَةَ وَ الشَّجَاعَةَ وَ الْمُرُوءَةَ}}؛اصول کافی، ج۲، ص۵۶.</ref><ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۱ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۱، ص ۴۰۷-۴۰۸.</ref>.