عترت در معارف و سیره حسینی: تفاوت میان نسخه‌ها

{{مدخل مرتبط

| موضوع مرتبط = عترت

از “ابن اعرابی” تعبیر‌های جالبی دربارۀ [[عترت]] [[نقل]] شده است. می‌‌گوید: “عترت، به معنای [[شهر]] و مرکز است، [[اهل بیت]] نیز مرکز اصلی اسلامند. [[عترت]]، صخرۀ عظیمی است که سوسمار، لانۀ خود را کنار آن قرار می‌دهد تا با علامت قرار دادن آن، خانۀ خود را گم نکند. [[ائمّه]] نیز [[هادیان]] خلقند. [[عترت]]، ریشۀ درخت [[قطع]] شده است، [[اهل بیت]] نیز مورد [[ستم]] قرار گرفته، [[قطع]] و بریده شدند. [[عترت]]، به یک قطعۀ بزرگ مشک و نافۀ آهو گفته می‌شود. آنان نیز در میان [[بنی هاشم]] و [[فرزندان ابوطالب]]، همچون قطعۀ بزرگ نافه، خوشبویند. [[عترت]]، به چشمۀ زلال و گوارا و شیرین گفته می‌شود. [[علوم اهل بیت]] نیز، نزد [[اهل]] [[خرد]] و [[فرزانگان]]، گواراتر از هر چیز است. [[عترت]]، به معنای باد است. آنان نیز همچون باد، [[سپاه]] و حزب خدایند. [[عترت]]، گیاهی متفرق است، مثل مرزنجوش. [[عترت پیامبر]] نیز مزار‌های پراکنده در هر سو دارند و برکاتشان در [[شرق]] و [[غرب]] [[جهان]] گسترده است. [[عترت]]، [[دوستان]]، [[طایفه]] و قبیلۀ هر کس را گویند. [[اهل بیت]] نیز گروه و [[طایفه]] و [[رهط]] [[رسول الله]]{{صل}} هستند”<ref>مجمع البحرین، طریحی، واژه «عتر». نزدیک به این بیان در «سفینة البحار» واژه عترت.</ref><ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، ص ۳۳۲.</ref>.

== منابع ==