محاصره اقتصادی قریش در تاریخ اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

* [[قریشیان]] که با [[حمایت]] جدی [[ابوطالب]] و [[بنی‌هاشم]] از [[پیامبر]]{{صل}} روبه‌رو شدند فهمیدند که [[قادر]] به کشتن [[رسول خدا]]{{صل}} نیستند<ref>احمد بن ابی یعقوب یعقوبی، تاریخ الیعقوبی، ج۲، ص۳۱؛ احمد بن یحیی بلاذری، انساب الاشراف، ج۱، ص۲۲۹-۲۳۰.</ref>. از طرفی با اشعار [[ابوطالب]] که به گوش آنها رسیده بود، می‌دانستند وی "[[محمد]]" را [[تسلیم]] آنها نمی‌کند؛ از این رو پیمان‌نامه‌ای نوشتند، مبنی بر خرید و فروش نکردن با [[بنی‌هاشم]]، [[زن]] ندادن و [[زن]] نگرفتن از ایشان و [[داد و ستد]] نکردن با آنان؛ مگر آنکه [[محمد]] را به آنها [[تسلیم]] کنند تا او را بکشند<ref>احمد بن یحیی بلاذری، انساب الاشراف، ج۱، ص۲۳۴؛ شیخ طبرسی، إعلام الوری بأعلام الهدی، ج۱، ص۱۲۵؛ احمد بن ابی یعقوب یعقوبی، تاریخ الیعقوبی، ج۲، ص۳۱.</ref>. سپس هم‌پیمان شدند و هشتاد مُهر بر آن [[صحیفه]] زدند<ref>احمد بن ابی یعقوب یعقوبی، تاریخ الیعقوبی، ج۲، ص۳۱.</ref>.

* [[محاصره]] [[بنی‌هاشم]] از شب اول [[محرم]] [[سال هفتم بعثت]] آغاز شد<ref>ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۱، ص۱۶۳؛ ابوالفرج حلبی شافعی، السیرة الحلبیه، ج۱، ص۴۷۶.</ref>. طبق گزارش‌ها، محاصره، شدیدترین اقدامی بود که [[دشمنان]] می‌توانستند انجام دهند. بعضی از [[اخبار]] که مساعدت‌های برخی از مکیان به [[بنی‌هاشم]] را بیان می‌کند، تنها به ناهماهنگی [[قریش]] اشاره دارد؛ چرا که اولاً: آن مساعدت‌ها، محدود و غیر مستمر بود؛ ثانیاً: گزارش‌های صریحی از [[گرسنگی]] و فشار شدید بر [[بنی‌هاشم]] در شعب وجود دارد<ref>احمد بن یحیی بلاذری، انساب الاشراف، ج۱، ص۲۳۴؛ ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۱، ص۱۶۳؛ ابوبکر بیهقی، دلائل النبوه و معرفة احوال صاحب الشریعه، ج۲، ص۳۱۵.</ref>. [[روایت]] شده است: گاه شدت فشار به حدی می‌رسید که آنان، چاره‌ای جز خوردن پوست درخت نداشتند<ref>ابوالفرج حلبی شافعی، السیرة الحلبیه، ج۱، ص۴۷۶.</ref>.

* [[رسول خدا]]{{صل}} در این مدت، به [[دعوت]] [[مردم]] مشغول بود و بدون واهمه از [[مشرکان]]، آشکار و پنهان، [[شب]] و روز، [[مردم]] را به سوی [[خدای متعال]] می‌خواند<ref>ابن هشام، السیرة النبویه، ج۱، ص۳۵۳-۳۵۴؛ محمد بن جریر طبری، تاریخ الأمم و الملوک، ج۲، ص۳۳۶؛ شمس الدین محمد ذهبی، تاریخ الاسلام و وفیات المشاهیر و الأعلام، ج۱، ص۲۲۳.</ref>. در این مدت، [[قریش]] سعی می‌کرد تا با دادن وعده‌های [[مالی]]، [[مانع]] [[تبلیغ پیامبر]]{{صل}} شود و او را از [[بدگویی]] درباره [[بت‌ها]] باز دارد؛ اما [[حضرت]] نپذیرفت و پیشنهاد کرد که یک سال تو [[خدایان]] ما را بپرست، ما نیز یک سال [[خدایان]] تو را [[پرستش]] می‌کنیم. این سخنان، [[نزول آیات]] [[سوره کافرون]] را در پی داشت<ref>محمد بن جریر طبری، تاریخ الأمم و الملوک، ج۲، ص۳۳۷.</ref><ref>[[سید جواد موسوی بردکشکی|موسوی بردکشکی، سید جواد]]، [[محاصره اقتصادی قریش (مقاله)|محاصره اقتصادی قریش]]، [[فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم ج۲ (کتاب)|فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم]]، ج۲، ص:۲۶۶-۲۶۷.</ref>.

* [[رسول خدا]]{{صل}}، [[ابوطالب]] را از این ماجرا [[آگاه]] ساخت. سپس همراه [[ابوطالب]] و خاندانش بیرون آمدند و کنار در [[مکه]]، نشستند. [[قریشیان]] از هر طرف جمع شدند و گفتند: "ای [[ابوطالب]]! هنگام آن رسیده است که [[عهد]] [[خویشاوندی]] را به یاد آوری و نزدیکی با قومت را [[آرزو]] کنی و سرسختی درباره برادرزاده‌ات را رها کنی". [[ابوطالب]] به آنها گفت: "ای [[قوم]] من! اکنون [[صحیفه]] خود را بیاورید، شاید گشایشی و راهی به [[صله رحم]] و رها کردن [[بی‌مهری]] پیدا کنیم".

* [[صحیفه]] را آوردند، در حالی که مهرها همچنان بر آن بود. [[ابوطالب]] گفت: "آیا این همان صحیفه‌ای است که خود نوشته‌اید و آن را می‌شناسید؟" گفتند: "آری". گفت: "آیا هیچ کاری با آن کرده‌اید؟" گفتند: "نه به [[خدا]] قسم!" گفت: "پس [[محمد]] از طرف پروردگارش به من می‌گوید که خدایش موریانه را فرستاده است تا تمام آن را جز [[نام خدا]] بخورد. [[راستی]]، بگویید اگر سخنش راست باشد، چه می‌کنید؟" گفتند: "دست بر می‌داریم و کاری نداریم". گفت: "من هم اگر سخنش [[دروغ]] باشد، او را به شما می‌دهم تا بکشید". گفتند: "[[انصاف]] دادی و [[نیکو]] گفتی".