مشاغل: تفاوت میان نسخه‌ها

* [[امام]] برای [[کشاورزی]] اهمیت ویژه‌ای قائل است، زیرا عامل اساسی در تأمین معاش، اعم از [[خوراک]]، پوشاک و دیگر وسایل [[زندگی]]، وابسته به آن است. [[پیامبر اکرم]] {{صل}} در [[کلامی]] نهال کاشته شده و محصول آن را [[صدقه]] برمی‌شمرد. این [[حدیث شریف]] حاکی از ارزشمندی فعالیت‌های مختلف [[کشاورزی]]، از قبیل شخم زدن، کاشتن نهال، کود دادن، سم پاشیدن و دیگر کارهای [[کشاورزی]] است. [[هدف]] اصلی در [[کشاورزی]] تهیه امکانات [[زندگی]] برای [[انسان]] و حیوان است. از این‌رو کشاورز در [[دین اسلام]] مورد [[تکریم]] و [[تمجید]] قرار می‌گیرد. [[امام صادق]] {{ع}} می‌فرماید: "کشاورزان گنجینه‌های [[الهی]] در زمین‌اند و هیچ کاری نزد [[خداوند]] محبوب‌تر از [[کشاورزی]] نیست. همه پیامبرانی را که [[خداوند]] برانگیخت کشاورز بودند، جز ادریس که خیاط بود." [[پیامبر اکرم]] {{صل}} پس از [[مهاجرت]] به [[مدینه]] به قریشان فرمود: ای [[جماعت]] [[قریش]]! شما دام‌پروری را بیشتر [[دوست]] دارید، از آن بکاهید. شما اکنون در سرزمینی قرار گرفته‌اید که بارش کمتری دارد، پس زراعت کنید، زیرا که زراعت مایه [[برکت]] است و در آن از ابزار شخم زیاد استفاده کنید<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص 693.</ref>.

* [[دام‌داری]] از نظر اهمیت، هم‌شأن و هم‌تراز [[کشاورزی]] است. [[پیامبر اکرم]] {{صل}} در دوران [[جوانی]] گوسفند پرورش می‌داد. با [[ظهور]] [[اسلام]] سرزمین‌های زراعی [[فتح]] شدند و به قلمرو [[اسلام]] پیوستند. در نتیجه از اهمیت [[دام‌داری]] به شکلی که در جزیرةالعرب متداول بود، کاشته شد. پس از [[فتح]] [[عراق]]، [[مصر]] و [[ری]] هر خانواده‌ای [[صاحب]] [[زمین]] [[کشاورزی]] شد و با درآمدهای زیادی که از این رهگذر به‌دست آمد، [[خانواده‌ها]] از پرداختن به [[دام‌داری]] و [[تحمل]] سختی‌های آن بی‌نیاز شدند و دیگر کسی حاضر نبود سختی‌های دام‌پروری را بر خود آسان کند. از این‌رو شیوه پرورش دام تغییر یافت. به موجب این تغییر (چنان‌که در [[دستورات]] [[امام]] آمده است) [[مسلمانان]] می‌توانستند به جای آن‌که دام را به صحرا ببرند، در داخل مرزعه یا خانه به پرورش آن بپردازند<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص 694.</ref>.

* [[امام علی]] {{ع}} می‌فرماید: "[[فرشتگان]]، خانه‌ای را که در آن گوسفند باشد، [[مقدس]] می‌شمارند"<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص 694.</ref>.

* [[اعراب]] از [[صنعت]] دوری گزیده بودند و آن را فعالیتی بی‌ارزش قلمداد می‌کردند. آن‌ها [[معتقد]] بودند تنها اقشار فرودست [[جامعه]] به [[صنعت]] می‌پردازند، زیرا آن‌ها در بایه‌نشینی ریشه‌دارتر و از اجتماع و [[تمدن]] که [[انسان]] را به صنایع و دیگر لوازم [[شهرنشینی]] جلب می‌کند، دورتر بودند. ولی با [[ظهور]] [[اسلام]] و شروع فعالیت‌های جدید [[اقتصادی]]، شیوه [[زندگی]] در جزیرةالعرب دگرگون شد. [[رسول اکرم]] {{صل}} [[مردم]] را به [[پیروی]] از این شیوه فراخواند. درگیری‌های [[نظامی]] با [[قریش]]، ساختن [[شمشیر]]، نیزه و دیگر ابزارهای دفاعی را بر [[مسلمانان]] تحمیل کرد. این کار موجب شد دغدغه روحی که مانع از پرداختن [[مسلمانان]] به چنین فعالیت‌هایی می‌شد، از بین برود. از روش‌هایی که برای [[تشویق]] [[مردم]] به‌کار می‌رفت تا به شغل‌های صنعتی روی آورند، ذکر داستان‌هایی از [[زندگی]] [[پیامبران]] و کارهایشان بود. [[امام علی]] {{ع}} نیز برای یارانش [[زندگی]] [[حضرت داوود]] {{ع}} را [[نقل]] می‌کرد که به هنگام [[جنگ]] [[زره]] می‌ساخت و به هنگام [[صلح]]، حصیر و زنبیل‌هایی از لیف خرما که برای حمل خرما از جایی به‌جایی دیگر استفاده می‌شد<ref>نک خطبه ۱۸۱</ref>. در ابتدا [[صنعت]] تنها محدود به رفع نیازهای ضروری بود و رونق [[کشاورزی]] و دام‌داری را نداشت<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص 694.</ref>.

# [[تجارت]] به‌عنوان عاملی برای صدور [[اسلام]] به سرزمین‌هایی که با [[اسلام]] آشنایی نداشتند.

* [[امام علی]] {{ع}} به [[پیروی]] از [[سنت]] [[رسول اکرم]] {{صل}} به [[تجارت]] اهمیت می‌داد و [[مسلمانان]] را به آن [[تشویق]] می‌کرد: "به [[تجارت]] بپردازید که شما را از آنچه در دست [[مردم]] است، بی‌نیاز می‌گرداند." [[امام علی]] {{ع}} [[مسلمانان]] غیرعرب را نیز به [[تجارت]] وامی‌داشت، زیرا آنان از ویژگی کشورهای دیگر [[آگاهی]] داشتند. از این‌رو می‌توانستند به [[تجارت]] بپردازند. [[امام]] {{ع}} خطاب به آنان می‌فرماید: "[[تجارت]] کنید. [[خداوند]] به شما خیر و [[برکت]] دهد. من از [[رسول خدا]] {{صل}} شنیدم که می‌فرمود: روزی ده جزء دارد که نه جزء آن در [[تجارت]] است و یک جزء در دیگر [[کارها]]." [[امام]] در بخشی از سخنان خویش به [[زیبایی]] کار [[تجارت]] اشاره دارد که چگونه تاجر برای [[تجارت]] به دریا سفر می‌کند و به سیاحت [[جهان هستی]] می‌پردازد. [[امام]] {{ع}} در فرمان‌نامه خود به مالک در [[حمایت]] از تاجران می‌فرماید: آنان مایه‌های سودند و ابزار راحتی و [[آسایش]] را برای [[مردم]] فراهم می‌آورند و از دیار دور و نزدیک کشورت، خشکی و دریا و سرزمین‌های ناهموار و کوهستان‌های صعب العبور را درمی‌نوردند؛ جاهایی که [[مردم]] با آن‌ها آشنا نیستند و جرأت رفتن بدان‌جا را ندارند و آن کالاها را که در دسترس [[مردم]] نیست فراهم می‌آورند<ref>{{متن حدیث|فَإِنَّهُمْ مَوَادُّ الْمَنَافِعِ وَأَسْبَابُ الْمَرَافِقِ وَجُلّابُهَا مِنَ الْمَبَاعِدِ وَالْمَطَارِحِ، فِي بَرِّکَ وَبَحْرِکَ وَسَهْلِکَ وَجَبَلِکَ، وَحَيْثُ لاَ يَلْتَئِمُ النَّاسُ لِمَوَاضِعِهَا وَلاَ يَجْتَرِءُونَ عَلَيْهَا}}؛ نهج البلاغه، نامه ۵۳</ref><ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص 694.</ref>.