وظیفه شیعیان در برابر شورش سفیانی: تفاوت میان نسخه‌ها

* [[امام باقر]] {{ع}} درباره چگونگی رو به رو شدن با [[شورش]] [[سفیانی]] می‌فرماید: [[سفیانی]] در [[بدبختی]] دشمنانتان، بس است و او از نشانه‌های [[پیروزی]] شماست. افزون بر این، آن [[تبهکار]] که [[خروج]] کند، شما یک یا دو ماه پس از [[خروج]] او بدون هیچ [[بیم]] و سختی‌ای می‌مانید تا آن که [[مردم]] فراوانی غیر از شما را می‌کشد... مردان شما، خود را از او پنهان کنند که [[خشم]] و [[شرارت]] او فقط متوجه [[شیعیان]] ماست؛ اما [[زنان]] واهمه‌ای ندارند، إن شاءالله تعالی. هر یک از شما که بخواهد بیرون رود، به [[مدینه]] یا [[مکه]] یا یکی از [[شهرها]] برود. شما را با [[مدینه]] چه کار که [[لشکر]] آن [[تبهکار]]، آهنگ آن جا را می‌کند؟ اما به [[مکه]] بروید که [[جایگاه]] گِرد آمدن شماست و [[فتنه]] [[سفیانی]] به اندازه بارداری یک [[زن]] –یعنی نُه ماه- طول می‌کشد و اگر [[خدا]] بخواهد، از آن بیشتر نمی‌شود<ref>الغیبة، نعمانی، ص ۳۰۰، ح ۳.</ref>. در [[حدیثی]] دیگر، [[امام صادق]] {{ع}} به سدیر فرموده است: ای سدیر! در خانه‌ات بنشین و بیرون نیا و تا آن گاه که اوضاع آرام است، آرام بمان و چون خبر رسید که [[سفیانی]] [[خروج]] کرده است، به سوی ما حرکت کن، حتی اگر با پای پیاده بیایی<ref>بحار الأنوار، ج ۵۲، ص ۲۷۰، ح ۱۶۷.</ref><ref>ر.ک: [[محمد محمدی ری‌شهری|محمدی ری‌شهری، محمد]]، [[دانشنامهٔ امام مهدی ج۷ (کتاب)|دانشنامهٔ امام مهدی]]، ج ۷، ص ۹۹–۱۰۷.</ref>