انعقاد خلافت با قهر و غلبه: تفاوت میان نسخه‌ها

==مقدمه==

جمهور [[فقهای اهل سنت]] معتقدند که [[امامت]] با [[کودتای نظامی]] منعقد می‌شود و به [[بیعت]] عموم [[مسلمانان]] یا [[بیعت]] با [[اهل حل و عقد]] نیاز ندارد. [[احمد بن حنبل]] به [[روایت]] [[عبدوس بن مالک عطار]] می‌گوید: “هرکس به [[زور]] [[شمشیر]] بر [[مردم]] چیره و [[خلیفه]] آنان گردد و [[امیرالمؤمنین]] خوانده شود، بر کسی که به [[خدا]] و [[روز قیامت]] [[ایمان]] دارد، جایز نیست که روز را به [[شب]] برد و او را [[امام]] نداند؛ خواه [[نیکوکار]] باشد و خواه بدکار”. وی به فعل [[عبدالملک مروان]] که علیه [[ابن‌زبیر]] خروج کرد و او را کشت، استناد می‌جوید. پس از آن، همه [[مردم]] به [[زور]] یا [[اختیار]] با او [[بیعت]] کردند. به ویژه آنکه [[بیعت نکردن]] موجب [[اختلاف]] میان [[امت اسلامی]] می‌شود و [[خون‌ریزی]] و از بین رفتن [[اموال]] را در پی خواهد داشت<ref>{{عربی|و من غلب علیهم بالسیف حتی صار خلیقة و سمی أمیرالمؤمنین فلا یحل لأحد یؤمن بالله یبیت و لا یراه إماما برأ کان أو فاجرا انتهی. لأن عبد الملک بن مروان خرج علیه ان الزبیر فقتله واستولی علی البلاد و أهلها حتی بایعوه طوعا و کرها و دعوه إماما و لما فی الخروج علیه من شق عصا المسلمین و إراقة دمائهم و ذهاب أموالهم}} (ر.ک: منصور بن یونس بن ادریس البهوش، کشاف القناع عن متن الإقناع، باب قتال أهل البغی، ج۲۱، ص۶۲؛ موقع الإسلام:http://www.al-islam.com).</ref>. این بدین معناست که چنین [[حکومتی]] [[مشروعیت]] خواهد داشت، نه اینکه مقابله با او موجب هرج‌و‌مرج می‌گردد. به [[اعتقاد]] وی چنین حاکمی [[مسئولیت]] خواهد داشت و [[بیعت]] با وی [[واجب]] است.