خطبه ۲۱۴ نهج البلاغه: تفاوت میان نسخه‌ها

* [[خطبه]] ۲۱۴ در [[تفسیر]] ایه ۶ سوره انفطار که می‌فرماید: "هان ای [[انسان]]! چه چیزی تو را در [[حق]] [[پروردگار]] بخشنده‌ات غرّه کرده؟" ایراد شده است. [[پیام]] [[آیه]] این است: به‌راستی چه چیزی، جز [[غفلت]] و [[نادانی]]، [[آدمی]] را در برابر [[پروردگار]] خویش به [[طغیان]] و سرکشی وامی‌دارد؟ [[امام]] {{ع}} به [[انسان‌ها]] هشدار می‌دهد که برخیزند و به مداوای [[غفلت]] خویشتن بپردازند و [[مطیع]] فرامین [[خداوند]] شوند. [[آدمی]] با اعمالش از [[خداوند]] روی می‌گرداند، اما [[خداوند]] همواره با [[بندگان]] خویش [[مهربان]] است، نعمت‌های خود را بر آنان فرود می‌آورد و سرکشی [[بندگان]] مانع [[نزول]] [[رحمت]] [[پروردگار]] نمی‌شود. [[خداوند]] همواره [[بندگان]] گناه‌کار را به دریای [[رحمت]] و [[بخشش]] خود فرامی‌خواند.

* [[امام]] {{ع}} تذکر می‌دهد، حال که این‌گونه است، [[خداوند]] نسبت به [[بنده]] عیب‌پوش و [[مهربان]] است، آن هم در حالی که [[بنده]] نسبت به [[پروردگار]] خویش [[سرکش]] و روی گردان است. پس بیندیشید! اگر بنده‌ای فرمان‌بر [[خداوند]] خویش باشد، چگونه خواهد شد؟ [[امام]] {{ع}} در ادامه به [[سفر آخرت]] و آغاز [[قیامت]] اشاره دارد. در آن روز [[خداوند]] با [[عدل]] گسترده خویش با [[مردمان]] [[رفتار]] می‌کند. [[انسان‌ها]] اگر از فرصت [[دنیا]] بهره نگیرند و خود را در دریای عفو و [[رحمت الهی]] غوطه‌ور نسازند، [[برزخ]] و [[قیامت]] عرصه این کار نیست و در برابر [[سلطه]] [[پروردگار]] و [[عدل]] گسترده او قرار خواهد گرفت.