خطبۀ ۲۲۶: تفاوت میان نسخه‌ها

* [[خطبه]] ۲۲۶ درددلی حزن‌انگیز است که [[امام علی]] {{ع}} هنگام به‌خاک‌سپاری [[پیامبر]] {{صل}} با او در میان می‌نهد. [[امام علی]] {{ع}} در تمام لحظات [[زندگی]] [[پیامبر]] و نیز لحظات [[بیماری]] و [[احتضار]] در کنار [[پیامبر]] {{صل}} حضور داشت و دمی از آن وجود [[نورانی]] غافل نشد. او در تمام دوران حیات [[پیامبر]]، با وجود [[دانش]] و خِرَد فراوانی که داشت، امّا [[ادب]] [[علمی]] او چنین ایجاب می‌کرد که در زمان [[پیامبر]] همه گوش باشد و چشم. [[پیامبر]] در حالی [[جان]] به [[جان]] آفرین [[تسلیم]] کرد که سر در دامان [[علی]] داشت. پس از [[ارتحال]] آن بزرگوار، [[امام]] به [[غسل]] [[پیامبر]] و خاک‌سپاری آن پیکر [[پاک]] پرداخت. در این هنگام برخی در [[فکر]] [[جانشینی پیامبر]] و بر تن کردن قبای [[خلافت]]، امر تجهیز را فراموش کردند و ابتدا در [[مسجد]] سخن از زنده بودن و بازگشت [[پیامبر]] بر زبان راندند و پس از آن با اجتماع در [[سقیفه بنی‌ساعده]] قبای [[خلافت]] را از [[امام]] گرفتند و بر تن کردند.

==فرازی از [[خطبه]]==