شعر و امام علی: تفاوت میان نسخه‌ها

*توجه [[امام]]{{ع}} در [[نهج البلاغه]] به [[شعر]] نیز محل تأمل است. [[حضرت]] در [[نهج البلاغه]] نوزده بیت و مصراع از [[شاعران]] [[عرب]] از جمله از [[درید بن صمّه هوزانی]]، [[عباس بن مرادس سلمی]]، [[ابوجندب هذلی]]، [[أعشی]]، [[ابوذؤیب هذلی]] و امرؤالقیس [[نقل]] کرده که نشان از تسلط و تمایل [[حضرت]] به [[شعر]] [[عرب]] دارد و آنچه شگفتی خواننده را برمی‌انگیزد استفاده بسیار ادبیانه و بجای [[حضرت]] از این اشعار است... [[نقل]] اشعار [[نقل]] انفعالی نیست، بلکه [[نقلی]] آگاهانه و فعال است که در آن، [[شعر]] را از تملک [[صاحب]] آن درآورده است<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 502.</ref>.

*افزون بر این، دو بیت در کتاب شریف [[نهج البلاغه]] ذیل کلمه قصار ۱۹۰ آمده است که به قرائن ادبی و [[استواری]] و جزالت [[کلام]]، آن را به [[حضرت]] نسبت داده‌اند و [[شریف رضی]] قبل از [[نقل]] آنها می‌نویسد {{عربی|ورُوِيَ لَهُ شعرٌ في هذا المعني}} و سپس دو بیت زیر را [[نقل]] می‌کند.

:::{{عربی|وَ إِنْ كُنْتَ بِالْقُرْبَى حَجَجْتَ خَصِيْمَهُم *** فَغَيْرُكَ أَوْلَى بِالنَّبِيِّ وَأَقْرَبُ}}<ref>اگر با شورا کار آنان را به‌دست گرفتی، چه شورایی بود که رأی دهندگان در آن‌جا نبودند؛ و اگر از راه خویشاوندی بر مدّعیان حجّت آوردی، دیگران از تو به پیامبر نزدیک‌تر و سزاوارتر بودند.</ref><ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 502-503.</ref>.