خطبه امام حسین در کربلا: تفاوت میان نسخه‌ها
←جستارهای وابسته
بدون خلاصۀ ویرایش |
برچسب: پیوندهای ابهام‌زدایی |
||
| خط ۵۶: | خط ۵۶: | ||
«من در خواب دیدم که چندین سگ شدیداً بر من [[حمله]] می‌کنند و شدیدترین آنها سگی بود به رنگ سیاه و سفید و این خواب نشانگر آن است از میان این افراد کسی که به [[مرض]] برص مبتلاست [[قاتل]] من خواهد بود. | «من در خواب دیدم که چندین سگ شدیداً بر من [[حمله]] می‌کنند و شدیدترین آنها سگی بود به رنگ سیاه و سفید و این خواب نشانگر آن است از میان این افراد کسی که به [[مرض]] برص مبتلاست [[قاتل]] من خواهد بود. | ||
و پس از این خواب، [[رسول خدا]]{{صل}} را با گروهی از یارانش دیدم که به من فرمود: تو [[شهید]] این [[امت]] هستی و ساکنان [[آسمان‌ها]] و [[عرش]] برین، آمدن تو را به همدیگر مژده و [[بشارت]] می‌دهند، تو امشب [[افطار]] را در نزد من خواهی بود، [[عجله]] کن و تأخیر روا مدار و اینک فرشته‌ای از [[آسمان]] فرود آمده است تا [[خون]] تو را در شیشه سبز رنگی جمع‌آوری کند».<ref>[[محمد حسن تشیع|تشیع، محمد حسن]]، [[فرهنگ عاشورایی ج۳ (کتاب)|فرهنگ عاشورایی]]، ج۳، ص ۵۵.</ref> | و پس از این خواب، [[رسول خدا]]{{صل}} را با گروهی از یارانش دیدم که به من فرمود: تو [[شهید]] این [[امت]] هستی و ساکنان [[آسمان‌ها]] و [[عرش]] برین، آمدن تو را به همدیگر مژده و [[بشارت]] می‌دهند، تو امشب [[افطار]] را در نزد من خواهی بود، [[عجله]] کن و تأخیر روا مدار و اینک فرشته‌ای از [[آسمان]] فرود آمده است تا [[خون]] تو را در شیشه سبز رنگی جمع‌آوری کند».<ref>[[محمد حسن تشیع|تشیع، محمد حسن]]، [[فرهنگ عاشورایی ج۳ (کتاب)|فرهنگ عاشورایی]]، ج۳، ص ۵۵.</ref> | ||
==سخنان امام حسین{{ع}} در هنگام [[شهادت]] اصحابش== | |||
سرانجام [[جنگ]] آغاز گردید! در اولین [[حمله]] که به صورت گروهی انجام شد، عده‌ای از [[سپاهیان]] طرفین کشته شدند. [[حضرت حسین بن علی]]{{ع}} با دیدن کشته‌شدگان، [[اصحاب]] خود را خطاب قرار داده و فرمودند: | |||
{{متن حدیث|صَبْراً بَنِي الْكِرَامِ فَمَا الْمَوْتُ إِلَّا قَنْطَرَةٌ تَعْبُرُ بِكُمْ عَنِ الْبُؤْسِ وَ الضَّرَّاءِ إِلَى الْجِنَانِ الْوَاسِعَةِ وَ النَّعِيمِ الدَّائِمَةِ فَأَيُّكُمْ يَكْرَهُ أَنْ يَنْتَقِلَ مِنْ سِجْنٍ إِلَى قَصْرٍ وَ مَا هُوَ لِأَعْدَائِكُمْ إِلَّا كَمَنْ يَنْتَقِلُ مِنْ قَصْرٍ إِلَى سِجْنٍ وَ عَذَابٍ- إِنَّ أَبِي حَدَّثَنِي عَنْ رَسُولِ اللَّهِ{{صل}} أَنَّ الدُّنْيَا سِجْنُ الْمُؤْمِنِ وَ جَنَّةُ الْكَافِرِ وَ الْمَوْتُ جِسْرُ هَؤُلَاءِ إِلَى جَنَّاتِهِمْ وَ جِسْرُ هَؤُلَاءِ إِلَى جَحِيمِهِمْ مَا كَذَبْتُ وَ لَا كُذِبْتُ}}. | |||
«برای بزرگ‌زادگان، [[صبر]] و [[شکیبایی]] به [[خرج]] دهید که مرگه چیزی جز یک پل نیست که شما را از [[سختی]] و [[رنج]] عبور داده به [[بهشت]] پهناور و نعمت‌های همیشگی آن می‌رساند. چه کسی است که نخواهد از یک [[زندان]] به قصری مجلل انتقال یابد و همین [[مرگ]] برای [[دشمنان]] شما مانند آن است که از کاخی به زندان و شکنجه‌گاه منتقل گردند. | |||
پدرم از [[پیامبر]]{{صل}} بر من نقل نمود که می‌فرمود: [[دنیا]] برای [[مؤمن]] همانند زندان و برای [[کافر]] همانند بهشت است. | |||
مرگ پلی است که این گروه مؤمن را به بهشتشان می‌رساند و آن گروه کافر را به جهنمشان! آری، نه [[دروغ]] شنیدهام و نه دروغ می‌گویم». | |||
[[سید]] و [[سالار شهیدان]]{{ع}} که شهادت [[یاران]] خود را نظاره می‌کرد، [[محاسن]] شریفش را به دست گرفت و فرمود: | |||
{{متن حدیث|اشتد غضب الله علي اليهود إذ جعلوا له ولدا و اشتد غضبه علي النصاري اذ جعلوه ثالث ثلاتة و اشتد غضبه علي المجوس اذ عبدوا الشمس و القمر دونه و اشتد غضبه علي قوم اتفقت كلمتهم علي قتل ابن بنت نبيهم}}. | |||
«[[خشم خدا]] بر [[یهودیان]] آنگاه سخت گردید که برای او [[فرزندی]] قائل شدند. و خشم خدا بر [[مسیحیان]] آنگاه شدید شد که به [[خدایان]] سه‌گانه قائل گردیدند. و [[غضب خداوند]] بر [[آتش‌پرستان]] وقتی بیشتر شد که به جای [[خدا]]، [[آفتاب]] و ماه را پرستیدند. و [[غضب الهی]] بر [[قوم]] دیگری آنگاه شدیدتر شد که بر کشتن پسر دختر پیامبرشان [[متحد]] و هماهنگ گردیدند». | |||
آنگاه [[حسین بن علی]]{{ع}} سخنان خود را با این جمله به پایان رسانید: | |||
{{متن حدیث|أَمَا وَ اللَّهِ لَا أُجِيبُهُمْ إِلَى شَيْ‌ءٍ مِمَّا يُرِيدُونَ حَتَّى أَلْقَى اللَّهَ وَ أَنَا مُخَضَّبٌ بِدَمِي}}. | |||
«[[آگاه]] باشید! به خدا [[سوگند]] من به هیچ یک از خواسته‌های اینها جواب مثبت نخواهم داد تا در حالی که به [[خون]] خویش [[خضاب]] شده‌ام به لقای پروردگارم نایل گردم». سپس آن [[حضرت]] با صدای بلند فرمود: | |||
{{متن حدیث|أَ مَا مِنْ مُغِيثٍ يُغِيثُنَا لِوَجْهِ اللَّهِ أَ مَا مِنْ ذَابٍ يَذُبُّ عَنْ حَرَمِ رَسُولِ اللَّهِ{{صل}}}}. | |||
«آیا فریادرسی نیست که به فریاد ما برسد!؟ أیا کسی نیست که از [[حرم]] [[رسول خدا]] [[حمایت]] نماید؟» | |||
سپس در بحبوحه [[جنگ]]، آن هنگام که وقت [[اذان]] ظهر فرا رسید، [[ابو ثمامه صائدی]] یکی از [[یاران حسین بن علی]]{{ع}} به آن حضرت عرضه داشت: یا بن [[رسول الله]]، وقت [[نماز ظهر]] فرا رسیده و من دوست دارم یک [[نماز]] دیگر به [[امامت]] شما به جا آورم! | |||
[[امام حسین]]{{ع}} در پاسخ وی فرمودند: | |||
{{متن حدیث|ذكرت الصلاة جعلك الله من المصلين الذاكرين نعم هذا اول وقتها سلوهم أن يكفوا عنا حتى نصلي}} | |||
«نماز را به یاد ما انداختی، خدا تو را از نمازگزارانی که به [[یاد خدا]] هستند قرار بدهد. آری اینک وقت نماز فرا رسیده است، از [[دشمن]] بخواهید که موقتا دست از جنگ بردارند تا نماز خود را به جای آوریم». | |||
لیکن [[لشکر]] [[کوفه]] حتی اجازه [[نماز خواندن]] به حضرت ندادند! و یکی از سران آنان در قبال این خواسته به [[حق]] حضرت گفت نمازی که شما می‌خوانید مورد قبول خدا نیست!؟ | |||
پس [[امام]] [[نماز خوف]] خواندند و جمعی از یارانش در مقابل تیرهای [[دشمنان]] ایستادند تا نماز حضرت و اصحابش به پایان رسد. پس از این نماز با [[شکوه]] دو تن از [[یاران امام]] بر اثر تیرهایی که به بدنشان رسیده بود به [[شهادت]] رسیدند. هر یک آن دو در هنگام شهادت لحظه‌ای چشم به [[حضرت]] دوختند و عرض کردند: | |||
{{عربی|اوفيت يا بن رسول الله؟}} «ای فرزند [[رسول خدا]] آیا به [[وظیفه]] خود عمل کردم؟» | |||
[[امام حسین]]{{ع}} در جوابشان فرمودند: {{متن حدیث|نَعَمْ أَنْتَ أَمَامِي فِي الْجَنَّةِ فَاقْرَأْ رَسُولَ اللَّهِ عَنِّي السَّلَامَ وَ أَعْلِمْهُ أَنِّي فِي الْأَثَرِ}}. «بله، وظیفه خود را انجام دادی و در [[بهشت]] پیشاپیش من هستی! [[سلام]] مرا به رسول خدا برسان و به ایشان عرض کن که من نیز بعد از تو به دیدارش نایل خواهم شد». | |||
آنگاه حضرت در حالی که به این [[یاران]] شهیدش نگاه می‌کرد به دیگر یاران فرمود: | |||
{{متن حدیث|يا كرام هذه الجنة قد فتحت ابوابها و اتصلت انهارها و اينعت ثمارها و هذا رسول الله{{صل}} و الشهداء الذين قتلوا في سبيل [[الله]] يتوقعون قدومكم و يتباشرون بكم فحاموا عن دين الله و دين نبيه و ذبوا عن [[حرم]] الرسول}}. | |||
«ای عزیزان! ای بزرگ‌منشان! اینک درهای بهشت (به روی شما) باز شده که نهرهایش جاری و درختانش سبز و خرم است. و اینک رسول خدا و [[شهیدان]] [[راه الهی]]، [[منتظر]] ورود شما بوده و قدوم شما را به همدیگر مژده می‌دهند. پس بر شماست که از [[دین خدا]] و رسولش [[حمایت]] و از حرم [[پیامبر]] [[دفاع]] کنید». | |||
[[امام]] در پی شهادت [[حبیب بن مظاهر]] فرمودند: | |||
{{متن حدیث|عند الله احتسب نفسي و حماة اصحابي}}؛ «بذل جانم و کشته شدن اصحابم در پیشگاه [[خدا]] و به [[فرمان]] اوست». | |||
و هنگامی که [[حر بن یزید ریاحی]] اجازه میدان رفتن می‌خواست به امام عرضه داشت: من مانع از حرکت شما در این [[سرزمین]] شدم، حال آمده‌ام تا از شما حمایت کنم و در پیش [[رؤیت]] کشته شوم، آیا [[توبه]] من پذیرفته است؟ | |||
حضرت فرمود: {{متن حدیث|... نَعَمْ يَتُوبُ اللَّهُ عَلَيْكَ وَ يَغْفِرُ لَكَ... قتلة مثل قتلة النبيين و آل النبيين}}. | |||
«آری [[خدا]] [[توبه]] تو را می‌پذیرد و گناهانت را می‌بخشد». و آن هنگام که [[سیدالشهداء]]{{ع}} [[بدن]] خون‌آلود [[حر]] را نگاه کرد فرمود: «این [[مردم]] قاتلانی هستند همانند [[قاتلان]] [[پیامبران]] و [[فرزندان]] پیامبران». | |||
و سپس در حالی که کنار حر نشست و [[خاک]] و [[خون]] از سرش [[پاک]] می‌کرد، فرمود: {{متن حدیث|انت الحر سمتك امك و انت الحر في الدنيا و الآخرة}}. | |||
«تو حر و [[آزاد]] مردی، همان گونه که مادرت تو را حر نامیده است. تو آزاد مردی در [[دنیا]] و [[آخرت]]!» | |||
[[زهیر بن قین]] یکی از [[یاران امام]] با خواندن دو [[بیت]] [[شعر]] از [[امام]] اجازه خواست به میدان [[جنگ]] رود، حضرتش در جواب وی فرمود: {{عربی|و أنا ألقاهم على إثرك}} یعنی من نیز در پشت سر تو با اجدادم [[ملاقات]] خواهم کرد. و پس از [[شهادت]] زهیر فرمود: {{متن حدیث|لا يبعدك الله يا زهير و لعن قاتليك لعن الذين مسخوا قردة و خنازير}}. | |||
«زهیر! [[خداوند]] تو را از رحمتش دور نگرداند و بر قاتلان و کشندگان تو [[لعنت]] کند همان گونه که در دوران‌های گذشته افرادی را لعنت نمود و [[مسخ]] گردیدند و به صورت [[میمون]] و خوک درآمدند». | |||
و چون نوبت به [[حنظله]] [[شبامی]] رسید در مقابل [[دشمن]] قرار گرفت و آنها را [[نصیحت]] کرد آنگاه به سوی [[امام حسین]]{{ع}} برگشت و اجازه جنگ گرفت. [[حضرت]] در جوابش فرمود: | |||
{{متن حدیث|رحمك الله، انهم قد استوجبوا العذاب حين ردوا عليك ما دعوتهم اليه من الحق، و نهضوا إليك ليستبيحوك و أصحابك، فكيف بهم الان و قد قتلوا اخوانك الصالحين!}}. | |||
«خدا رحمتت کند، این مردم آنگاه که به سوی [[حق]] دعوتشان نمودی و پاسخ مثبت ندادند و به [[قتل]] تو و یارانت آماده گردیدند، مستوجب [[عذاب]] شدند. اما حالا که خون [[برادران]] [[صالح]] تو را ریختند، دیگر گرفتار عذاب و [[خشم]] [[پروردگار]] گردیدند». | |||
آنگاه امام با این بیان اجازه دادند حنظله به میدان رود: | |||
{{متن حدیث|رُحْ إِلَى مَا هُوَ خَيْرٌ لَكَ مِنَ الدُّنْيَا وَ مَا فِيهَا وَ إِلَى مُلْكٍ لا يَبْلى}}. «برو به سوی آنچه بهتر از [[دنیا]] و آنچه در آن است، و برو به سوی [[ملک]] و آنجایی که همیشگی است». | |||
[[جون بن حری]] غلامی سیاه رنگ و متعلق به [[ابوذر]] بود و از خدمتگذاران [[امام حسین]]{{ع}} محسوب می‌گشت. وقتی که وی آمد اجازه میدان رفتن بگیرد، [[حضرت]] فرمود: | |||
{{متن حدیث|يَا جُونٌ! أَنْتَ فِي إِذْنٍ مِنِّي فَإِنَّمَا تَبِعْتَنَا طَلَباً لِلْعَافِيَةِ فَلَا تَبْتَلِ بِطَرِيقِنَا}}. | |||
«جون! من [[بیعت]] را از تو برداشتم و آزادت گذاشتم؛ زیرا تو به [[امید]] [[آسایش]] تا اینجا همراه ما آمدی پس در راه ما خودت را به [[ناراحتی]] گرفتار نکن!» | |||
جون خودش را بر روی پاهای حضرت انداخت و التماس کرد تا اجازه گرفت. و آنگاه که به [[شهادت]] رسید، [[سیدالشهداء]]{{ع}} خودش را بر بالین او رسانید و با این جملات [[دعا]] کرد: | |||
{{متن حدیث|اللَّهُمَّ بَيِّضْ وَجْهَهُ وَ طَيِّبْ رِيحَهُ وَ احْشُرْهُ مَعَ الْأَبْرَارِ وَ عَرِّفْ بَيْنَهُ وَ بَيْنَ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ{{صل}}}}. | |||
«خدایا رویش را سفید و بدنش را [[خوشبو]] گردان و او را با [[نیکان]] [[محشور]] بفرما و در میان او و [[محمد و خاندانش]] آشنایی بیشتر قرار بده!» | |||
پس از شهادت [[جناده]] [[انصاری]]، فرزند یازده ساله‌اش [[خدمت]] امام حسین{{ع}} رسید و اجازه میدان رفتن گرفت! حضرت فرمود: {{متن حدیث| هذا غلام قتل أبوه فى الحملة الاولى و لعلّ أمه تكره ذلك}}. «این [[نوجوان]] که پدرش در اولین [[حمله]] [[شهید]] شده، شاید بدون [[رضایت]] مادرش می‌خواهد به [[جنگ]] رود؟» | |||
اما [[عمر بن جناده]] صدا زد نه به [[خدا]]! مادرم امر کرده جانم را فدای شما نمایم! آنگاه با خواندن این اشعار روانه میدان شد: | |||
{{متن حدیث|أَمِيرِي حُسَيْنٌ وَ نِعْمَ الْأَمِيرُ سُرُورُ فُؤَادِ الْبَشِيرِ النَّذِيرِ | |||
عَلِيٌّ وَ فَاطِمَةُ وَالِدَاهُ فَهَلْ تَعْلَمُونَ لَهُ مِنْ نَظِيرٍ}} | |||
[[فرمانده]] من امام حسین است و چه خوب فرمانده‌ای است! [[سرور]] [[قلب]] [[پیامبر]] و مژدهدهنده و انذارکننده است. علی و [[فاطمه]] [[پدر]] و مادرش هستند، آیا برای او همانندی سراغ دارید؟. | |||
پس از [[به شهادت رسیدن]] [[یاران امام حسین]]{{ع}} دیگر نوبت [[خاندان]] آن [[حضرت]] رسید. نخستین کسی که از خاندان [[بنی هاشم]] اجازه میدان رفتن گرفت، جناب [[علی اکبر]] فرزند هیجده ساله و ارشد [[امام حسین]]{{ع}} بود. حضرت در حالی که به قد و قامت وی نگاه می‌کرد صورت به [[آسمان]] گرفت و چنین گفت: | |||
{{متن حدیث|اللهم اشهد على هؤلاء القوم فقد برز اليهم أشبه الناس برسولك محمد{{صل}} خلقا و خلقا و منطقا و كنا اذا اشتقنا الى رؤية نبيك نظرنا اليه اللهم فامنعهم بركات الارض و فرقهم تفريقا و مزقهم تمزيقا و اجعلهم طرائق قددا و لا ترض الولاة عنهم ابدا فانهم دعونا لينصرونا ثم عدوا علينا ليقاتلونا ان [[الله]] اصطفى [[آدم]] و نوحا و [[آل]] ابراهيم و [[آل عمران]] على العالمين ذرية بعضها من بعض و الله سميع عليم}}. | |||
«خدایا! تو خود علیه این [[مردم]] [[گواه]] باش! به سوی آنان [[جوانی]] حرکت می‌کند که از نظر [[خلقت]] و [[اخلاق]] و [[سخن گفتن]] شبیه‌ترین مردم است به پیامبرت محمد و ما هر وقت [[مشتاق]] لقای سیمای [[پیامبر]] بودیم به صورت وی تماشا می‌کردیم. خدایا! این مردم [[ستمگر]] را از [[برکات]] [[زمین]] [[محروم]] و به [[تفرقه]] و پراکندگی مبتلایشان بگردان! [[صلح]] و [[سازش]] را از میان آنان و فرمانروایاتشان بردار که ما را با [[وعده]] [[یاری]] و [[نصرت]] [[دعوت]] نمودند و سپس به [[جنگ]] ما برخاستند». | |||
سپس [[امام]] آن [[آیه]] از [[قرآن مجید]] را خواند. و چون علی اکبر خواست از خیمه‌ها دور شود امام حسین{{ع}} [[عمر سعد]] را خطاب قرار داده و فرمود: | |||
{{متن حدیث|ما لك؟ قطع الله رحمك كما قطعت رحمي و لم تحفظ قرابتي من رسول الله و سلط عليك من يذبحك على فراشك}}. | |||
«چه شده است به تو؟ [[خداوند]] [[نسل]] تو را قطع کند همان گونه که شاخه مرا بریدی، و رابطه [[خویشاوندی]] مرا با پیامبر نادیده گرفتی. [[خدا]] کسی را بر تو مسلط کند که در میان رختخواب ذبحت کند!» | |||
و آنگاه که علی اکبر پس از رشادت‌های زیاد در [[جنگ]]، بر [[زمین]] افتاد، [[ابا عبدالله]] حسین{{ع}} خود را بدو رسانید و سرش را بر بالین خود گذارد و فرمود: | |||
{{متن حدیث|قتل الله قوما قتلوك يا بني ما اجرأهم على الله و على انتهاك حرمة رسول الله، على الدنيا بعدك العفا}}. | |||
«[[خدا]] بکشد [[مردم]] [[ستمگری]] که تو را کشتند. فرزندم! اینها چقدر بر خدا و به [[هتک حرمت]] [[رسول خدا]] [[جری]] شده‌اند، پس از تو اف بر این [[دنیا]]!» | |||
پس از [[شهادت]] گروهی از [[جوانان]] [[اهل بیت]]{{ع}}، جناب قاسم فرزند سیزده ساله [[امام مجتبی]]{{ع}} عازم میدان [[نبرد]] شد و پس از [[جنگیدن]] بر زمین افتاد و عمویش [[امام حسین]]{{ع}} را به [[یاری]] [[طلب]] نمود. [[حضرت]] با سرعت خود را بر بالین وی رسانید و با دیدن [[بدن]] [[خون]] آلودش فرمود: | |||
{{متن حدیث|بُعْداً لِقَوْمٍ قَتَلُوكَ وَ مَنْ خَصْمُهُمْ يَوْمَ الْقِيَامَةِ فِيكَ جَدُّكَ ثُمَّ قَالَ عَزَّ وَ اللَّهِ عَلَى عَمِّكَ أَنْ تَدْعُوَهُ فَلَا يُجِيبُكَ أَوْ يُجِيبُكَ فَلَا يَنْفَعُكَ صَوْتٌ وَ اللَّهِ كَثُرَ وَاتِرُوهُ وَ قَلَّ نَاصِرُوهُ}}. | |||
«دور باد از [[رحمت خدا]] گروهی که تو را به [[قتل]] رسانیدند. [[روز قیامت]] [[دشمن]] آنان، جدت [[امیرالمؤمنین]]{{ع}} و پدرت [[امام حسن]]{{ع}} است. به خدا قسم بر عموی تو سخت است که او را به یاری بخوانی ولی نتواند جوابت دهد، و یا جواب دهد ولی سودی به حالت نبخشد. به خدا [[سوگند]]! سخن تو مانند کسی است که کشته‌شدگانش زیاد و یاورانش کم باشد». | |||
و سرانجام در شهادت [[برادر]] و علم‌دارش [[حضرت ابوالفضل]]{{ع}} هنگامی که بدن عزیزش را به خیمه‌ها آورده بود فرمود: | |||
{{متن حدیث|وَ جَزَاكَ اللَّهُ مِنْ أَخٍ خَيْراً، لَقَدْ جَاهَدْتَ فِي اللَّهِ حَقَّ جِهَادِهِ}}. «برادر [[جان]]! [[خداوند]] تو را از جانب برادرت [[پاداش نیک]] دهد که [[حق]] [[جهاد در راه خدا]] را انجام دادی!» سپس با صدای بلند فرمود: | |||
{{متن حدیث|وا أخاه وا عباساه وا مهجة قلباه وا قرة عيناه وا قلة ناصراه يعز و الله على فراقك}}. «[[آه]] برادرم، آه عباسم! آه خون زلال دلم! [[آه]] [[نور]] دیده‌ام! آه از بی‌یاوری! به [[خدا]] [[سوگند]] جدایی تو بر من سخت و ناگوار است!» | |||
و چون [[حضرت]] بدون [[یار]] و [[یاور]] گردید، خود [[عزم]] میدان رفتن نمود. ایشان برای خداحافظی با [[اهل]] بیتش به آنان این چنین فرمود: | |||
{{متن حدیث|استعدوا للبلاء و اعلموا أن الله خاميكم و حافظكم و سينجيكم من شر الأعداء و يجعل عاقبة أمركم إلي خير و يعذب عدوكم بأنواع العذاب و يعوضكم عن هذه البلية بأنواع النعم و الكرامة فلا تشكوا و لا تقولوا بألسنتكم ما ينقض من قدركم}} | |||
«برای روزهای غمبار آماده باشید و بدانید [[خداوند]] [[پشتیبان]] و [[حافظ]] شماست. و در [[آینده]] نزدیک شما را از [[شر]] [[دشمنان]] [[نجات]] خواهد داد و [[عاقبت]] شما را مبدل به خیر و [[دشمن]] شما را به عذاب‌های گوناگون [[مبتلا]] خواهد نمود. و در عوض این [[سختی]] و [[مصیبت]] انواع [[نعمت‌ها]] و کرامت‌ها را در [[اختیار]] شما قرار خواهد داد. پس شِکوه نکنید و آنچه [[ارزش]] شما را کم می‌کند بر زبان نیاورید!» | |||
همچنین [[سیدالشهداء]]{{ع}} پس از [[وداع]] با فرزندش [[امام سجاد]]{{ع}} عازم [[نبرد]] شد و در میدان این اشعار را قرائت می‌کرد: | |||
{{عربی|الموت اولى من ركوب العار والعار اولى من دخول النار | |||
انا الحسين بن على آليت ان لا آنثني | |||
احمي عيالات أبي امضي على دين النبي}} | |||
«[[مرگ]] بهتر از [[پذیرفتن]] [[ننگ]] است و پذیرفتن ننگ بهتر از قبول [[آتش]]! من [[حسین بن علی]] هستم، سوگند یاد کرده‌ام که در مقابل دشمن سر فرود نیاورم. من از اهل و عیال پدرم [[حمایت]] می‌کنم و در راه [[آیین]] [[پیامبر]] کشته می‌شوم». | |||
{{عربی| أنَا ابنُ عَلِيِّ الخَيرِ مِن آلِ هاشِمٍ | |||
كَفاني بِهذا مَفخَرًا حينَ أفخَرُ | |||
وجَدّي رَسولُ اللّهِ أكرَمُ خَلقِهِ | |||
ونَحنُ سِراجُ اللّهِ فِي الأَرضِ يَزهَرُ | |||
وفاطِمُ اُمّي مِن سُلالَةِ أحمَدَ | |||
وعَمِّيَ يُدعى ذَا الجَناحَينِ جَعفَرُ | |||
وفينا كِتابُ اللّهِ اُنزِلَ صادِقًا | |||
وفينَا الهُدى وَالوَحيُ بِالخَيرِ يُذكَرُ | |||
ونَحنُ أمانُ اللّهِ لِلخَلقِ كُلِّهِمُ | |||
نُسِرُّ بِهذا فِي الأَنامِ ونَجهَرُ | |||
ونَحنُ وُلاةُ الحَوضِ نَسقي وَلِيَّنا | |||
بِكَأسِ رَسولِ اللّهِ ما لَيسَ يُنكَرُ | |||
وشيعَتُنا فِي النّاسِ أكرَمُ شيعَةٍ | |||
ومُبغِضُنا يَومَ القِيامَةِ يَخسَرُ}} | |||
«من پسر علی آن مرد [[نیک]] [[هاشمی]] هستم که در [[مقام]] [[افتخار]] همین برای من بس است. جدم [[رسول الله]] که شریفترین گذشتگان است و ما چراغ‌های [[خدا]] هستیم که در روی [[زمین]] می‌درخشیم. | |||
و مادرم [[فاطمه]] دختر [[پاک]] احمد و عمویم جعفر که [[ذوالجناحین]] نام یافته است. [[کتاب خدا]] در پیش ماست؛ کتابی که برای [[روشنگری]] نازل گردیده است. و در میان ماست [[وحی]] و [[هدایتی]] که به نکویی یاد می‌شود. | |||
و ما در میان همه [[خلق]] وسیله [[امن]] هستیم و این [[حقیقت]] را در میان [[مردم]] گاهی [[نهان]] داریم و گاهی عیان. | |||
و ماییم ساقیان [[حوض]] که [[دوستان]] خود را با جام مخصوص [[سیراب]] می‌کنیم و این حوض گوارا همان «[[کوثر]]» است. در [[روز قیامت]] دوستان ما به وسیله [[محبت]] ما به [[سعادت]]، و [[دشمنان]] ما به [[خسران]] خواهند رسید». | |||
[[حضرت ابا عبدالله الحسین]] [[سید]] و [[سالار شهیدان]]{{ع}} سخت مشغول [[نبرد با دشمنان]] شد و گروهی از آنان را به [[خاک]] و [[خون]] کشانید. ناگهان برای شکستن [[روحیه]] [[امام]]، [[دشمن]] به سوی خیمه‌های [[حضرت]] روانه گردید! امام با دیدن این منظره با صدای بلند فریاد زدند: | |||
{{متن حدیث|يَا شِيعَةَ آلِ أَبِي سُفْيَانَ إِنْ لَمْ يَكُنْ لَكُمْ دِينٌ وَ كُنْتُمْ لَا تَخَافُونَ الْمَعَادَ فَكُونُوا أَحْرَاراً فِي دُنْيَاكُمْ وَ ارْجِعُوا إِلَى أَحْسَابِكُمْ إِذْ كُنْتُمْ أَعْرَاباً كَمَا تَزْعُمُونَ... أَنَا الَّذِي أُقَاتِلُكُمْ وَ تُقَاتِلُونِّي وَ النِّسَاءُ لَيْسَ عَلَيْهِنَّ جُنَاحٌ فَامْنَعُوا عُتُاتَكُمْ عَنِ التَّعَرُّضِ لِحَرَمِي مَا دُمْتُ حَيّاً}}. | |||
«ای [[پیروان]] [[خاندان]] [[ابی سفیان]]، اگر [[دین]] ندارید و از [[روز جزا]] نمی‌هراسید، لااقل در [[زندگی]] [[آزاد]] مرد باشید، و اگر خود را [[عرب]] می‌پندارید، به نیاکان خود بیندیشید و [[شرف]] [[انسانی]] خود را [[حفظ]] کنید». | |||
[[شمر]] گفت: {{عربی| مَا تَقُولُ يَا حُسَين}}؛ حسین! چه میگویی؟!. | |||
آن حضرت{{ع}} پاسخ داد: «من با شما می‌جنگم و شما با من می‌جنگید و این [[زنان]] گناهی ندارند، تا من زنده هستم به [[اهل بیت]] من تعرض نکنید و از تعرض این [[باغیان]] جلوگیری نمایید» | |||
شمر گفت: {{عربی|لَكَ ذَلِكَ يَا ابْنَ فَاطِمَةَ}}؛ [[فرزند فاطمه]] این [[حق]] را به تو می‌دهیم. | |||
سپس [[سپاهیان]] را صدا کرد: {{عربی|إليكم عن حرم الرجل و أقصدوه بنفسه فلعمري لهو كفو كريم...}}؛ دست از [[حرم]] وی بردارید و [[حمله]] را متوجه خود او سازید! به جانم [[سوگند]] او هماورد شریفی است...<ref>[[محمد حسن تشیع|تشیع، محمد حسن]]، [[فرهنگ عاشورایی ج۳ (کتاب)|فرهنگ عاشورایی]]، ج۳، ص ۸۰.</ref> | |||
== جستارهای وابسته == | == جستارهای وابسته == | ||